Oταν μιλούν οι στρατηγοί!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στη Γαλλία, όπου τα τραύματα από τις επιθέσεις στο Μπατακλάν, στο Σαρλί Εμπντό, σε χριστιανικές εκκλησίες και εβραϊκές συναγωγές είναι ακόμη νωπά και η τρομοκρατία ισλαμικής αποχρώσεως εκτεταμένη, ορισμένοι στρατιωτικοί, εν ενεργεία και απόστρατοι, θέλησαν πρόσφατα να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας.

Για την ακρίβεια, 60 εν ενεργεία αξιωματικοί και 20 απόστρατοι στρατηγοί έκαναν ένα βήμα παραπάνω και κάλεσαν τον πρόεδρο Μακρόν να υπερασπιστεί τη Γαλλία έναντι της έξαρσης βίας από ισλαμιστές αλλά και να αντιμετωπίσει «τη διάβρωση της κοινωνίας από τον ισλαμισμό», ζητώντας την επιβολή στρατιωτικού νόμου, με άρθρο τους στο ακροδεξιό περιοδικό «Valeurs Actuelles».

Στο πλευρό τους, δε, βρέθηκε από την πρώτη στιγμή η επίσης ακροδεξιά πολιτικός Μαρίν Λεπέν, η οποία δήλωσε ότι προσυπογράφει το σχετικό άρθρο. 

Όπως ήταν φυσικό, η Γαλλίδα υπουργός Άμυνας Φλοράνς Παρλί, την οποία φιλοξενήσαμε πρόσφατα και εδώ στην Αθήνα, αντέδρασε, διερωτώμενη, με ανάρτησή της στα κοινωνικά δίκτυα, αναφορικά με το εύρος της κατανόησης που τρέφει η κα Λεπέν έναντι του ρόλου των θεσμών και δη των στρατιωτικών. 

«Τα λόγια της Λεπέν αντανακλούν μια σοβαρή παρεξήγηση εκ μέρους της για τον ρόλο των στρατιωτικών θεσμών, που προκαλεί μεγάλη ανησυχία», ανέφερε η κα Παρλί, με προφανή αστική ευγένεια, αλλά ζήτησε και έρευνα σχετικά με όσους -εν ενεργεία- στρατιωτικούς εμφανίζονται να έχουν υπογράψει το κείμενο υπέρ της επιβολής στρατιωτικού νόμου. Περί των αποστράτων, ουδέν. Πρόκειται περί απλών πολιτών, οι οποίοι διατύπωσαν ένα αίτημα, όσο ακραίο κι αν ήταν αυτό, εξάλλου! 

Αντίθετα, στη γειτονική μας Τουρκία, όταν ομάδα 103 απόστρατων ναυάρχων, μεταξύ αυτών και ο «πατέρας» του δόγματος της «γαλάζιας πατρίδας»  Τζεμ Γκιουρντενίζ, συνυπέγραψαν στις αρχές του μηνός ανοικτή επιστολή, αφενός, καταγγέλλοντας την ισλαμοποίηση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, αφετέρου, εκφράζοντας την αντίθεσή τους στη διάνοιξη της διώρυγας της Κωνσταντινούπολης, ο πρόεδρος Ερντογάν «είδε» πραξικόπημα και διέταξε συλλήψεις, μη εξαιρουμένου του Γκιουρντενίζ. 

Εάν υποτεθεί, δηλαδή, χάριν συζήτησης, ότι είναι συγκρίσιμες οι δύο περιπτώσεις, στη γαλλική είχαμε μία μάλλον χλιαρή αντίδραση στα κοινωνικά δίκτυα εκ μέρους της κας Παρλί κατά της πολιτικής της αντιπάλου, κας Λεπέν, αλλά και τη διενέργεια έρευνας για όσους εν ενεργεία αξιωματικούς φέρονται ως εμπλεκόμενοι, και στην τουρκική -όπου δεν συμμετείχαν καν εν ενεργεία στρατιωτικοί-, την άμεση σύλληψη εμπλεκομένων και δη επιφανών, όπως ο εμπνευστής του δόγματος περί «γαλάζιας πατρίδας», στο οποίο τόσο συχνά αρέσκεται να αναφέρεται ο κ. Ερντογάν. 

Η διαφορά, βεβαίως, έγκειται στην ισχύ των θεσμών. 

Η μεν 5η Γαλλική Δημοκρατία διανύει το 63ο έτος του βίου της, με τις διακρίσεις μεταξύ των τριών εξουσιών να στέκουν ισχυρές και με τον στρατό να εξέρχεται των στρατώνων του μόνον κατόπιν σχετικών πολιτικών εντολών.

Η δε γείτων βρίσκεται στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας κατά την οποία έχει στα ηνία της τον ίδιο άνθρωπο, έχει τις φυλακές της πλήρεις από πρώην στρατιωτικούς, δημοσιογράφους, δημοσίους υπαλλήλους, Κούρδους και κάθε λογής αντιφρονούντες, και διέρχεται μία περίοδο απομάκρυνσής της από τις αρχές του κεμαλικού κράτους, αναβιώνοντας ισλαμιστικά πρότυπα και τρέφοντας οθωμανικές ονειρώξεις. 

Γνωστά πράγματα, ίσως πείτε, και θα συμφωνήσω απολύτως. Ιδιαίτερα χρήσιμα, ωστόσο, να τα έχουμε κατά νου και στη χώρα μας, όπου συχνά πυκνά δοκιμάζεται η ισχύς των θεσμών και βεβαίως του πολιτεύματος. 

Ακόμη κι αν ορισμένοι διατυπώνουν ισχυρισμούς περί «εκκαθαρίσεων» στον δημόσιο τομέα σε περίπτωση επανόδου τους στην εξουσία. Ακόμη κι αν η παράταξη την οποία εκπροσωπούν ελέγχεται για παρεμβάσεις της στη Δικαιοσύνη χάριν πολιτικών σκοπιμοτήτων. 

Ακόμη και τότε, είναι χρήσιμο να θυμόμαστε τόσο το παράδειγμα της Γαλλίας όσο και της Τουρκίας.