Προνόμια, διευκολύνσεις και κουβέντες του ποδαριού

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η συζήτηση περί παροχής προνομίων στους εμβολιασθέντες ή «διευκολύνσεων», κατά μία άλλη θεώρηση, ή ακόμη και περί της άσκησης των «δικαιωμάτων» τους, κατά μία τρίτη, είναι μία σοβαρή συζήτηση.

Όπως αντίστοιχα είναι μία απολύτως σοβαρή συζήτηση και εκείνη που αφορά στην υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών και στους ενδεχόμενους «αποκλεισμούς» από κοινωνικές συναθροίσεις ή εκδηλώσεις ή ακόμη και από την εργασία, όσων τυχόν αρνηθούν να εμβολιαστούν.

Αμφότερες, όμως, διεξάγονται σήμερα στη χώρα μας με όρους οι οποίοι σε ουδένα περιποιούν τιμή. Για την ακρίβεια, συζητιούνται ζητήματα για τα οποία δεν έχει ακόμη υπάρξει καταλυτική απάντηση σχεδόν σε κανένα σημείο του πλανήτη, περίπου στο πόδι.

Για παράδειγμα, όσο θεμιτό -ενδεχομένως- κι αν είναι, η Πολιτεία να επισείει το ενδεχόμενο απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα για όσους επιλέξουν να μην εμβολιαστούν, άλλο τόσο αθέμιτο είναι να μην ισχύσουν ακριβώς οι ίδιοι όροι και στον δημόσιο τομέα.

Αντίστοιχα, όσο κι αν η προσπάθεια για την προστασία της δημόσιας υγείας προέχει, ο τρόπος με τον οποίο αυτή θα ευοδωθεί, οφείλει να μην αποδειχθεί ισοπεδωτικός για τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών, παρά τον ανέφελο τρόπο με τον οποίο επιχειρείται να ξεπεραστεί αυτό το ζήτημα.

Ας μην ξεχνάμε, δε, ότι αυτή η συζήτηση, σε αμφότερα τα σκέλη της, ξεκίνησε κατά απολύτως εσφαλμένο τρόπο, προ μηνών, όταν παραπέμφθηκε για τον Σεπτέμβριο του τρέχοντος έτους η «αντιμετώπιση» του ζητήματος των υγειονομικών οι οποίοι αρνούνται να εμβολιαστούν.  Μία παραπομπή η οποία έκρυβε, δίχως άλλο, την αδυναμία της Πολιτείας να εφαρμόσει κατά την παρούσα ώρα, όσα δηλώνει ότι σχεδιάζει, ούτως ή άλλως, για τον... Σεπτέμβριο.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, προτού οδηγηθούν σε κάποιου είδους ευφυές αποτέλεσμα αμφότερες αυτές οι συζητήσεις, ποια η χρεία των διαφόρων εξαγγελιών εκ μέρους του ενός ή του άλλου υπουργού περί απολύσεων ή αποκλεισμών από κοινωνικές εκδηλώσεις σε κλειστούς χώρους ή περί υποχρεωτικότητας -ακόμη και έμμεσης- των εμβολιασμών;

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι διατυπώνονται αυτές οι εξαγγελίες δίκην ψυχολογικού εξαναγκασμού και εξώθησης προς τους εμβολιασμούς, έχει προηγηθεί -κατά τρόπο ικανό και επαρκή- αντίστοιχη παρότρυνση με όρους επεξήγησης του οφέλους των εμβολιασμών; Το γεγονός, δε, ότι καταφεύγουμε στον… βούρδουλα, πριν καν ακολουθήσουμε την οδό της πειθούς, τι μαρτυρά για τον πολιτισμό μας, αν όχι την κατάντια του;

Φίλτατοι, η στήλη έχει από πολλού χρόνου ταχθεί δημοσίως υπέρ των εμβολιασμών και δεν κρύβει αυτήν τη θέση της. Εισερχόμαστε, όμως, ως κοινωνία, σε μία περίοδο κατά την οποία -κατά πάσα πιθανότητα- θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ένα ιδιότυπο apartheid, αντίστοιχο του οποίου δεν έχει βιώσει η Ελλάδα, παρά μόνον στις πλέον μελανές της σελίδες. Οδεύουμε δε προς τα εκεί δίχως να έχουμε εξετάσει τις όποιες πτυχές του, δίχως τα πλήρη στοιχεία -την εκμαίευση των οποίων αναμένουμε από την περίφημη Επιτροπή Βιοηθικής (;) ή από όπου αλλού- και βεβαίως δίχως επαρκή συζήτηση επί του θέματος από την κοινωνία ή τους πολιτικούς εκφραστές της.

Για παράδειγμα, όσο «στο πόδι» κι αν διεξάγεται η συγκεκριμένη συζήτηση από ορισμένους υπουργούς της παρούσας κυβέρνησης, ποιες είναι οι απόψεις που έχει καταθέσει περί των προνομίων των εμβολιασθέντων ή της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών η αντιπολίτευση, η οποία -στο μεγαλύτερό της μέρος- παραμένει σιωπούσα για το θέμα;