Η γονιμότητα και ο μαρασμός μίας κοινωνίας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όσο άστοχη και πλήρης μηνυμάτων άλλων εποχών κι αν κρίνεται η τηλεοπτική διαφήμιση του -διαβόητου πλέον- συνεδρίου περί γονιμότητας, που προκάλεσε τόσες αντιδράσεις και έως την απόσυρση της αιγίδος της Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Σακελλαροπούλου από αυτό, στην πραγματικότητα είναι ιδιαίτερα χρήσιμη έως και επωφελής.

Και αυτό γιατί μας υπενθυμίζει ότι ζητήματα τα οποία θεωρούνταν ως λυμένα, όπως το -προφανές και αυτονόητο- δικαίωμα επιλογής του κάθε ανθρώπου στην τεκνοποίηση, παραμένουν ακόμη ανεπίλυτα τουλάχιστον για ένα τμήμα της κοινωνίας μας και δεύτερον, διότι μας υπενθυμίζει την ύπαρξη της κύριας συζήτησης περί την τεκνοποίηση, η οποία αφορά στο δημογραφικό ζήτημα της χώρας.

Στοιχείο ενδεχομένως ενδεικτικό και της σοβαρότητας με την οποία προσεγγίζουμε -ή επιλέγουμε να αγνοήσουμε- ζητήματα όντως κρίσιμης σημασίας για την κοινωνία μας, όπως το δημογραφικό.

Κυριότερα, δε, όταν η συζήτηση και οι αντιδράσεις περιστρέφονται πέριξ του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του σώματος των γυναικών, ωσάν να έχουμε επιστρέψει σε κάποιο είδος Μεσαίωνα, και δεν εστιάζονται στους λόγους για τους οποίους χιλιάδες Ελληνίδες και Έλληνες επιλέγουν να μην κάνουν ένα ή και περισσότερα παιδιά, τότε καταδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας όχι μόνον η οπισθοδρόμηση στην οποία έχουμε περιπέσει αλλά και οι λόγοι για τους οποίους η συζήτηση είναι πια χαμένη.

Η ύπαρξη του δημογραφικού προβλήματος, ειδικά για την Ελλάδα, είναι άριστα καταγεγραμμένη και τεκμηριωμένη από μελετητές και οργανισμούς στη χώρα μας και την ΕΕ. Η αντιμετώπισή του, δε, έχει ενσωματωθεί στην πολιτική που εφαρμόζει η παρούσα κυβέρνηση, όπως και στις πολιτικές που εξαγγέλλει ότι θα υιοθετήσει η αντιπολίτευση, όταν της δοθεί η ευκαιρία.

Στη γραμμή του αποτελέσματος, όμως, εξακολουθούμε να γράφουμε ζημίες, παρά τα όποια μέτρα έχουν ληφθεί ή εξαγγελθεί, συμπεριλαμβανομένου του -κατά λοιπά απολύτως χρήσιμου για την πλειονότητα των οικογενειών- επιδόματος των 2.000 ευρώ, των φορολογικών ελαφρύνσεων στα βρεφικά είδη κ.λπ. Ο λόγος, δε, που εξακολουθούμε να γράφουμε ζημίες αφορά στον βαθμό εμπιστοσύνης που τρέφει ο κάθε νέος Έλληνας, η κάθε νέα Ελληνίδα, στη χώρα και στις συνθήκες διαβίωσης που αυτή θα προσφέρει για το ορατό μέλλον.

Αφορά, με λίγα λόγια, στο γεγονός ότι η νεανική ανεργία βρίσκεται ακόμη στα ύψη, όπως βρίσκεται και η γυναικεία ανεργία, αλλά και το γεγονός ότι η χώρα μας διήλθε μία υπερδεκαετή περίοδο κρίσης κατά την οποία το ήδη υπαρκτό από τη δεκαετία του 1980 δημογραφικό πρόβλημα έλαβε τρομακτικές διαστάσεις, με τον δείκτη γονιμότητας το 2016 να διαμορφώνεται σε 1,85 παιδιά ανά γυναίκα, όταν απαιτούνται τουλάχιστον 2,1 παιδιά ανά γυναίκα για να παραμείνει σταθερός ο πληθυσμός της χώρας.

Για την ακρίβεια, όπως καταδεικνύεται σε σχετική έρευνα της διαΝΕΟσις, η χώρα μας διάβηκε το όριο της ανανέωσης των γενεών (2,1 γεννήσεις) το 1981 και έκτοτε ο συγκεκριμένος δείκτης ακολουθεί σχεδόν σταθερά καθοδική πορεία. 

Τούτων δοθέντων, απολύτως χρήσιμη, ενδεχομένως, η -καθόλα θορυβώδης- συζήτηση σχετικά με τη διαφήμιση του «1ου Πανελλήνιου Συνέδριου Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας», πόσο όμως «ακουμπά» την ουσία του προβλήματος;

Ενός προβλήματος το οποίο άπτεται άμεσα με τον βαθμό εμπιστοσύνης που τρέφει ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας στην ίδια του τη χώρα και στις συνθήκες εντός των οποίων θα κληθεί να μεγαλώσει την οικογένειά του, εφόσον αποφασίσει να τη δημιουργήσει.