Εχει και ο κατευνασμός... όρια

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όσο κατανοητοί κι αν είναι οι λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα ακολούθησε πολιτική κατευνασμού έναντι της Τουρκίας, τόσο εσχάτως με την υπόθεση του Nautical Geo όσο και σε προηγούμενες περιστάσεις, αυτή η οδός υποσκάπτει ευθέως καίριες κατακτήσεις της χώρας μας.

Εάν δεν υπερασπιστούμε την ΑΟΖ που συμφωνήσαμε με την Αίγυπτο, τότε την υπονομεύουμε. Εάν η απάντηση της χώρας δεν είναι σθεναρή ή εάν δίδει την εντύπωση ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να φθάσουμε μέχρις εσχάτων για την υπεράσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και βεβαίως της κυριαρχίας μας, τότε - επί της ουσίας- ενθαρρύνουμε όσους τα επιβουλεύονται.

Κοντολογίς, φίλτατοι, όσο «θεάρεστη» κι αν ήταν η δημοσιοποίηση όσων διαδραματίστηκαν εσχάτως νότια της Κρήτης και ευρύτερα στην Αν. Μεσόγειο, από το βήμα της Γ.Σ. του ΟΗΕ, δια στόματος του πρωθυπουργού Κυρ. Μητσοτάκη και διαμέσου των επαφών και των λοιπών κινήσεων διπλωματικού χαρακτήρα στις οποίες προχώρησε ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Δένδιας, αυτό που πραγματικά μετράει, είναι οι κινήσεις στο πεδίο. Η έμπρακτη αντίδρασή μας, δηλαδή, στις τουρκικές προκλήσεις. Εκεί, δε, τα αποτελέσματα δεν εντυπωσίασαν.

Διότι, εντέλει, έχει δίκιο μία ψυχή όταν υποστηρίζει δημοσίως ότι «δεν πρέπει -επ’ ουδενί- να εκληφθεί η πολιτική μας ως «παθητική στάση» απέναντι στις απροσχημάτιστες προκλήσεις του Ερντογάν! Δεν πρέπει να θεωρείται ότι δημιουργούνται τετελεσμένα με τη δική μας ανοχή». «Απέναντι σε μια Τουρκία που κλιμακώνει συνέχεια, εμείς πρέπει να ενισχύουμε συνεχώς την αποτροπή μας. Όχι να δίνουμε την εντύπωση ότι ενδίδουμε σε κατευνασμό του θηρίου».

Δεν είναι δε η πρώτη φορά που ακολουθούμε την οδό του κατευνασμού, ακόμη κι αν τούτο γίνεται στο όνομα της νηφαλιότητας, της ψυχραιμίας και της αποφυγής κλιμάκωσης της έντασης, τουλάχιστον έως ότου προχωρήσει σε ικανοποιητικό βαθμό το εξοπλιστικό πρόγραμμα των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας.

Όσα διαδραματίστηκαν πέρυσι το καλοκαίρι στην Αν. Μεσόγειο και όσα τα ακολούθησαν ακόμη και εφέτος το καλοκαίρι -παρά τις εξαγγελίες περί ηρεμίας και ήσυχης θερινής περιόδου-, με τις αλλεπάλληλες τουρκικές NAVTEX, τα τουρκικά αλιευτικά, τις σχεδόν καθημερινές ιαχές των γειτόνων περί αποστρατικοποίησης των νήσων καθώς, βεβαίως, και τα όσα συνέβησαν στην Αμμόχωστο και εσχάτως ανατολικά της Κρήτης, συνιστούν κολοσσιαίες προκλήσεις, οι οποίες παρέμειναν, εν πολλοίς, αναπάντητες.

Έχει άραγε άδικο ο πρώην πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς όταν υποστηρίζει, με συνέντευξή του στα «Νέα Σαββατοκύριακο», ότι Ελλάδα και Κύπρος όφειλαν να είχαν αντιδράσει εντονότερα σε αυτές τις προκλήσεις και ιδίως σε όσα συνέβησαν τόσο στην Αμμόχωστο όσο και στα ανατολικά της Κρήτης, πιέζοντας την ΕΕ για κυρώσεις; «Ακόμα και βέτο σε ευρωπαϊκές αποφάσεις θα μπορούσαμε ίσως να θέσουμε» προτείνει.

Όσα κατέκτησε η ελληνική εξωτερική πολιτική κατά τη διάρκεια της τελευταίας διετίας συνιστούν μία λαμπρή εξαίρεση από την αδράνεια που χαρακτήριζε την στάση της χώρας μας επ’ αυτών των ζητημάτων επί δεκαετίες. Οφείλουμε, όμως, να τα προστατεύσουμε και να συνεχίσουμε να βαδίζουμε ακριβώς στην ίδια οδό, για την περαιτέρω κατοχύρωση των δικαίων μας.

Ο κατευνασμός, ωστόσο, όσο απαραίτητος κι αν κρίνεται στο πλαίσιο τακτικών κινήσεων, τρέφει τις ορέξεις των αντιπάλων μας και συνάμα θέτει εν αμφιβόλω, στην πράξη, τις κατακτήσεις μας.

Τα όρια αυτής της πολιτικής είναι προφανή και, κατά τα φαινόμενα, τείνουμε να τα υπερβούμε.