Η διάκριση των εξουσιών στην Ελλάδα και άλλα ανέκδοτα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στην Ελλάδα, εδώ και χρόνια, αμφισβητείται βασίμως η διάκριση και εντέλει η ανεξαρτησία των τριών εξουσιών.

Η εκτελεστική εξουσία, δηλαδή η εκάστοτε κυβέρνηση, διορίζει τις ηγεσίες των τριών ανώτατων δικαστηρίων (Αρείου Πάγου, Συμβουλίου της Επικρατείας και Ελεγκτικού Συνεδρίου), δηλαδή της δικαστικής εξουσίας, και η νομοθετική εξουσία, διαμέσου της κυβερνητικής πλειοψηφίας, υπακούει στα κελεύσματα της εκτελεστικής.

Με άλλα λόγια, Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει, που λέει κι ο λαός μας, με αποτέλεσμα να αμφισβητείται -σε θεωρητικό αλλά και πρακτικό επίπεδο- η ύπαρξη ουσιαστικού ελέγχου επί των πράξεων της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά και συνολικά του κράτους δικαίου στην πατρίδα μας.

Όλα αυτά φάνηκε να τα «διορθώνει» πέρυσι νομοθέτημα της παρούσας κυβέρνησης (ν. 5123/2024), βάσει του οποίου εισάγεται διαδικασία μυστικής ψηφοφορίας στα Ανώτατα Δικαστήρια για τα πρόσωπα που προτείνει η ίδια η Δικαιοσύνη να αναλάβουν τα ηνία της. Φευ, όμως, την πρώτη φορά που αυτό το νομοθέτημα δοκιμάστηκε στην πράξη, αγνοήθηκε παντελώς από την κυβέρνηση, η οποία τοποθέτησε στις θέσεις των αντιπροέδρων του Αρείου Πάγου πρόσωπα της αρεσκείας της και της δικής της επιλογής, σε ευθεία αντίθεση με το πνεύμα του νομοθετήματος που η ίδια είχε θεσπίσει μόλις ένα χρόνο νωρίτερα.

Όπως είναι φυσικό, το γεγονός προκάλεσε τη σφοδρή αντίδραση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, η οποία, με ανακοίνωσή της, καυτηριάζει ότι «η κυβέρνηση αγνόησε πλήρως το αποτέλεσμα της μυστικής ψηφοφορίας στα Ανώτατα Δικαστήρια». Όπως επισημαίνεται, «δικαστές με ευρύ κύρος, υψηλή νομική κατάρτιση και πρώτοι σε ψήφους, δεν επιλέχθηκαν για καμία από τις 8 θέσεις που κενώθηκαν».

Αποδίδουν δε την καταστρατήγηση του πνεύματος αυτού του νομοθετήματος από την κυβέρνηση σε δύο σκοπιμότητες: «Πρώτον, για να κερδίσει επικοινωνιακά στο εσωτερικό μέτωπο, δίνοντας την ψευδαίσθηση πως σέβεται την άποψη των αρμοδίων, και δεύτερον για να καθησυχάσει την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι υπάρχει θεσμικό πλαίσιο συμμετοχής των δικαστών στις κρίσιμες διαδικασίες».

Όπως ήταν επίσης φυσικό και αναμενόμενο, η κυβέρνηση απάντησε σε υψηλούς τόνους, διά στόματος του αρμοδίου υπουργού Δικαιοσύνης Γ. Φλωρίδη, κατηγορώντας τους δικαστές για προάσπιση συντεχνιακών συμφερόντων, ισχυριζόμενη ότι «δεν θα πάμε από κράτος συντεταγμένης πολιτείας σε κράτος δικαστών».

Εάν, όμως, ήταν αυτή η πρόθεσή της, δηλαδή, να αγνοήσει παντελώς το νομοθέτημα που η ίδια θέσπισε, τότε προς τι η θέσπιση; Δεν θα μπορούσε να διατηρήσει την παλαιά κατάσταση πραγμάτων, κατά την οποία η ίδια διόριζε τις ηγεσίες των τριών ανωτάτων δικαστηρίων;

Ακριβώς αυτό διερωτάται, βασίμως, και η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων: «... εάν η κυβέρνηση δεν ήθελε να απολέσει το προνόμιό της να αποφασίζει ανεξέλεγκτα για την ηγεσία της Δικαιοσύνης, για ποιον λόγο προέβη στην πιο πάνω νομοθετική ρύθμιση…;».

Καταλήγει δε, λέγοντας: «Δεν τον έχουμε ανάγκη αυτόν τον νόμο που αξιοποιείται α λα καρτ μόνο εάν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας συμβαδίζει με τις κυβερνητικές επιλογές. Καταργήστε τον! Είναι πιο ειλικρινές!»

Ακολουθήστε το Euro2day.gr στο Google News!Παρακολουθήστε τις εξελίξεις με την υπογραφη εγκυρότητας του Euro2day.gr

FOLLOW USΑκολουθήστε τη σελίδα του Euro2day.gr στο Linkedin

Δύσκολα αντιλέγει κανείς σ' αυτή την επιχειρηματολογία, παρά τα όσα διατείνεται ο -φίλτατος κατά τα λοιπά- κ. Φλωρίδης περί του δικαστικού συνδικαλισμού.

Εάν η κυβέρνηση αγνοεί συστηματικά τις προτάσεις των ίδιων των δικαστών για την ηγεσία τους, ποιος ο λόγος ύπαρξης ενός τέτοιου νομοθετήματος αφενός και αφετέρου ποια ελπίδα υπάρχει ώστε να χαρακτηρίζεται όντως ως ανεξάρτητη η λειτουργία της δικαστικής εξουσίας στον τόπο μας;

Πράγματα που η Δύση έχει λύσει από τον Διαφωτισμό και εντεύθεν ταλαιπωρούν ακόμη την πατρίδα μας, η οποία γιόρτασε χθες, ειρήσθω εν παρόδω, την 51η επέτειο από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στον τόπο μας.

Το άλλο με τον Τοτό, το έχετε ακούσει;