Το πολιτικό σύστημα να πει την αλήθεια στους αγρότες

Όταν κατέβηκε και τα είδε από κοντά συνειδητοποίησε ότι ήταν μηλιές που είχαν κλαδευτεί με συγκεκριμένο τρόπο και είχαν τοποθετηθεί σε σειρές. Η απόσταση της μιας σειράς από την άλλη ήταν τόση όση χρειαζόταν η μηχανή που περνούσε ανάμεσά τους και μάζευε τα μήλα.

Αυτά στη Γαλλία του 1975-1976. Ούτε σκάλες, ούτε τίποτα τέτοια. Μείωση του κόστους μέσω μηχανοποίησης και οικονομίες κλίμακας. Τον ρώτησα αν στην Ελλάδα του 2025 έχουμε παρόμοιες μηχανές για να μαζεύουν τα μήλα. Γέλασε και είπε πως δεν νομίζει, προσθέτοντας ότι πολλές φορές το έδαφος δεν βοηθά π.χ. στο Πήλιο.

Όμως, τόνισε ότι η Ελλάδα έχει πολύ περισσότερα τρακτέρ από όσα χρειάζεται για τις «τεμπέλικες καλλιέργειες» (στάρι, καλαμπόκι και βαμβάκι) αλλά αυξάνουν το κόστος παραγωγής αντί να το μειώνουν.

«Σ’ άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν μετράνε τις εκτάσεις σε στρέμματα όπως στην Ελλάδα. Τις μετράνε σε εκτάρια (1 εκτάριο ίσο περίπου με 10 στρέμματα). Τα 100 στρέμματα ή 10 εκτάρια δεν είναι τίποτα. Εκεί, τα τρακτέρ βγάζουν δουλειά. Δεν είναι όπως εδώ που τα χρησιμοποιούν 8-10 μέρες τον χρόνο και τα έχουν στα χωριά για φιγούρα,» πρόσθεσε. «Υπάρχει τόση ιπποδύναμη τρακτέρ στην Ελλάδα  που θα μπορούσαν να καλλιεργούν όλη την Βαλκανική.»

Όπως εξήγησε, το τρακτέρ χρησιμοποιείται για το όργωμα και μετά την σπορά του σταριού μαζί με το λίπασμα. Γύρω στο Φεβρουάριο, ρίχνουν άλλη μια φορά λίπασμα και τον Απρίλιο έχουν την ζιζανιοκτονία. Μετά περιμένουν τις αλωνιστικές μηχανές και ολοκληρώνεται η διαδικασία.

«Πώς μπορείς να αποσβέσεις την αξία αυτού του τρακτέρ με τόσο μικρές εκτάσεις όταν το χρειάζεσαι λίγες μέρες τον χρόνο; Δεν γίνεται. Κανονικά, κάθε χωριό, π.χ. στη Θεσσαλία, θα έπρεπε να έχει 1 με 2 τρακτέρ,» απάντησε. 

Για να γίνει απόσβεση του τρακτέρ συν τα άλλα κόστη για λίπασμα, σπόρους, ζιζανιοκτόνο θα πρέπει είτε οι εκτάσεις να είναι πολύ μεγάλες και η απόδοση ανα εκτάριο μεγάλη είτε η τιμή του σταριού πολύ υψηλή. Όμως, η απόδοση ανα στρέμμα στην Ελλάδα είναι χαμηλή λόγω των καιρικών συνθηκών. Οι τελευταίες είναι πιο ευνοϊκές στην Ουκρανία, στη Ρωσία και στον Καναδά που έχει υγρασία. Γι’ αυτό η απόδοση ανα στρέμμα είναι κάπου 200-300 κιλά το μαλακό στάρι στην Ελλάδα έναντι 1000 κιλών και άνω εκεί. . 

Επομένως, μόνο αν οι αγρότες καλλιεργούσαν μεγάλες εκτάσεις στάρι, καλαμπόκι και βαμβάκι θα μπορούσαν να  βγάλουν λεφτά. Διαφορετικά, θα παραμείνουν εξαρτημένοι από τις εθνικές ενισχύσεις και τις κοινοτικές επιδοτήσεις και θα κλείνουν τους δρόμους στην Νίκαια κι αλλού με κάποιο πρόσχημα, προκαλώντας προβλήματα στην υπόλοιπη κοινωνία.

Αυτό σημαίνει ότι είτε οι μικροί κλήροι θα πρέπει να γίνουν ένας ή δυο ή τρείς μεγαλύτεροι στις «τεμπέλικες» καλλιέργειες, είτε/και να στραφούν σε άλλες καλλιέργειες όπως κηπευτικά, δέντρα κ.τ.λ. ανάλογα το έδαφος που πιάνουν τιμές. Φυσικά, οι άλλες καλλιέργειες απαιτούν πολύ περισσότερη δουλειά και εργατικά χέρια σε σχέση με την μηχανοποιημένη καλλιέργεια σταριού κ.τ.λ. και ίσως δεν το επιθυμούν.   

Η πολιτεία και ειδικότερα τα κόμματα θα πρέπει να υιοθετήσουν πολιτικές που ενθαρρύνουν την δημιουργία μεγάλων οικονομιών κλίμακας και την στροφή αυτών των αγροτών σε πιο κερδοφόρες καλλιέργειες. Έτσι, θα αποφεύγονται τα μπλοκ στους δρόμους που παραδοσιακά κάνουν οι αγρότες που καλλιεργούν στάρι, καλαμπόκι και βαμβάκι. Δεν είναι τυχαίο ότι σπανίως αγρότες από άλλες περιοχές με άλλες καλλιέργειες συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις.