Ποιες δυνάμεις θέλουν αποσταθεροποίηση της Γαλλίας

Ο Νάιτζελ Φάρατζ και ο Μπόρις Τζόνσον, αμφότεροι λαϊκιστες ολκής, αλλά και πλήρως κενά από συναισθήματα άτομα, όπως αποδεικνύεται από τα έργα τους, δεν περίμεναν ότι το Brexit θα τους βγει.

Να, όμως, που ο διάβολος έσπαγε το πόδι του και το Ηνωμένο Βασίλειο, πριν τρία χρόνια, έμπαινε σε μια διαδικασία από την οποίαν ιστορικά θα βγει πλήρως απαξιωμένο. Σε μια εικοσαετία έτσι, εικάζεται ότι τα απομεινάρια του Ηνωμένου Βασίλειου, θα είναι μια δεύτερης ή και τρίτης κατηγορίας εθνική οντότητα, στην οποίαν κάποιοι θα αναπολούν περασμένα μεγαλεία.

Παρόλα αυτά, η μετά το Brexit μη ορατή ακόμα παρακμή του Ηνωμένου Βασιλείου, έχει ανοίξει και άλλες παρεμφερείς ορέξεις, με σαφέστατο εκβιαστικό χαρακτήρα, όμως, με αποτέλεσμα ο ευρωπαϊκός λαϊκισμός – εθνικισμός να βρίσκεται εκ νέου στο προσκήνιο, 77 χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αυτή τη φορά, ωστόσο, ο εθνικισμός – λαϊκισμός, έχει φορέσει διαφορετικά ρούχα, μιλάει μια πιο επεξεργασμένη γλώσσα και αξιοποιεί πολύ εύστοχα την ψηφιακή εποχή και τις επικοινωνιακές ευκαιρίες που αυτή προσφέρει. Κατά κύριο δε λόγο, ο ευρωπαϊκός εθνικισμός – λαϊκισμός επωφελείται τα μέγιστα πρώτον από τον πόλεμο που το Ισλάμ έχει κηρύξει κατά της Δύσης και γενικά κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και δεύτερον από να εντεινόμενα μεταναστευτικά ρεύματα προς τη Δύση.

Στο πλαίσιο αυτό έτσι, οι φιλελεύθερες δημοκρατικές κοινωνίες δέχονται ταυτοχρόνως δυο επιθέσεις, οι οποίες αλληλοσυντηρούνται αλληλοτροφοδοτούμενες. Και από την άποψη αυτή, στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, η Γαλλία, μετά το Brexit, είναι η κατ’ εξοχήν χώρα που πρέπει να αποσταθεροποιηθεί από τους ανθρώπους του ισλαμο-φασισμού και του αντιδιαφωτισμού.

Για τους ισλαμο-φασίστες και τους αντιδιαφωτιστές – αντιευρωπαϊστές, η Γαλλία είναι σήμερα η δύναμη που ηγείται της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, διαθέτει ισχυρή στρατιωτική δύναμη και έχει υψηλό ερευνητικό επίπεδο. Κατά συνέπεια συντρέχουν αρκετοί λόγοι αποσταθεροποίησης της, με δεδομένο και το όχι πολύ μακρυνό πολιτικό της παρελθόν.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η Γαλλία είναι η χώρα όπου πριν την Ιταλία και τη Γερμανία, ο ακραίος αριστεροδεξιός ανορθολογισμός γνώρισε ισχυρή διάδοση, με αποκορύφωση στη δεκαετία του 1930 την αντικοινοβουλευτική και αντισημιτική υστερία του Ζωρζ Σορέλ.

Υπό αυτή την έννοια, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας Περικλής Βαλλιανός στο μηνιαίο περιοδικό Athens Review of Books, η καταδίκη του Ντρεϋφονς τοτε, μετά την πολύκροτη δίκη του, δεν ήταν ένα μεμονωμένο επεισόδιο, αλλά δείκτης μιας διαδεδομένης δυσαρέσκειας με τις αρχές μιας φωτισμένης νεωτερικότητας.

Συνεπώς, τονίζει ο έγκριτος καθηγητής, στην μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Γαλλία, η αντίληψη πάνω στην οποίαν θεμελιώθηκε ο φασισμός κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν. Είχε προσελκύσει αρκετές εκκεντρικές προσωπικότητες και σε μεγάλο βαθμό είχε σοβαρή απήχηση.

Είχε διαποτίσει τον γαλλικό εθνικισμό και έθετε ένα αίτημα με γενικότερη απήχηση για μια «νέα νεωτερικότητα» θεραπευμένη από την «αρρώστια» του δημοκρατικού ανθρωπισμού. Δεν ήταν αντιδραστικός με την κυριολεκτική σημασία της επιστροφής σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν, αλλά μαχητικά μελλοντολογικός: ζητούσε μια μελλοντική κοινωνία καθαρμένη από τους «ρύπους» του Διαφωτισμού.

Σήμερα το ρεύμα αυτό, σε μεγάλο βαθμό, ενόψει των προεδρικών εκλογών του Μαίου 2022, εκφράζεται από το συγγραφέα – δημοσιογράφο Έρικ Ζεμούρ, ο οποίος αν και δεν έχει ακόμα ανακοινώσει την υποψηφιότητά του για την προεδρική εκλογή, συγκεντρώνει ήδη το 18% των προτιμήσεων των ψηφοφόρων, έναντι 24% του προέδρου Εμμ. Μακρόν και 17% της Μορίν Λεπέν, ηγέτιδας της γαλλικής άκρας δεξιάς.

Είναι κατάδηλο έτσι ότι η προσεχής πολιτική «μάχη της Γαλλίας» θα είναι σκληρή και ήδη χαρακτηρίζεται από έντονη τουρκική συμμετοχή κατά του σημερινού Γάλλου προέδρου. Ο Τούρκος πρόεδρος παίζει ανοικτά και προκλητικά το ισλαμικό χαρτί στο εσωτερικό της Γαλλίας και δεν είναι άμοιρος των διαφορών που εσχάτως εντάθηκαν μεταξύ Γαλλίας και Αλγερίας. Όσο για τη Ρωσία, είναι γνωστό ότι από χρόνια διατηρεί άριστες σχέσεις με τη γαλλική ακροδεξιά και με «περιπλανώμενες» ομάδες ακτιβιστών τύπου «Κίτρινα γιλέκα».

Είναι σαφές λοιπόν ότι για τους εχθρούς της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου το διακύβευμα των Γαλλικών εκλογών είναι τεράστιο και θα το παρακολουθούμε εκ του σύνεγγυς γιατί παίζεται και η ασφάλεια της χώρας μας.