H «ζούγκλα των καθρεπτών» που απειλεί την Ελλάδα

Για μια μακρά σχετικά περίοδο, 1979-1990, η Ελλάδα εθεωρείτο «αδύναμος δυτικός κρίκος», τόσο από τις υπηρεσίες της σοβιετικής KGB, όσο και από τις αντίστοιχες της C.I.A.

Μάλιστα, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, στο μέτρο που στην Πολωνία έπαιρνε σημαντικές διαστάσεις το κίνημα της «Αλληλεγγύης» παρά τη δικτατορία Γιαρουζέλσκι, η σκέψη μιας εξόδου της Πολωνίας από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, έναντι ουδετερότητας της Ελλάδας, ερχόταν συχνά – πυκνά στο προσκήνιο.

Πλην όμως, κατακλυσμιαίες εξελίξεις το 1989, άλλαξαν την τότε γεωπολιτική πραγματικότητα και η αναίμακτη κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, μετέβαλε άρδην και τους διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων, ιδιαίτερα όμως στη γηραιά Ήπειρο. Το 1992 η Σοβιετική Ένωση έπαυσε να υπάρχει και τα κράτη-δορυφόροι που την συνέθεταν ήθελαν ανεξαρτησία και δημοκρατία, παρά το γεγονός ότι η τελευταία ποτέ δεν είχε αποτελέσει μόνιμο θεσμό τους.

Ενώ λοιπόν οι σοβιετοκρατούμενοι γείτονες μας στη Βαλκανική αναζητούσαν δημοκρατία και ανοικτή οικονομία, στην Ελλάδα, η σοβιετολαγνεία της δεκαετίας του 1970 είχε μετατραπεί σε σερβολαγνεία και αντιευρωπαϊκή ρητορική, με την τελευταία να κορυφώνεται όταν η κυβέρνηση Κ. Σημίτη, πολύ σωστά, αποφασίζει την είσοδό μας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) της Ε.Ε.

Στο ενδιάμεσο είχε κορυφωθεί και το «Μακεδονικό», το κόστος του οποίου ήταν υψηλό για τη χώρα και το κύρος της.

Σε κάθε περίπτωση, η είσοδος στην ΟΝΕ σταθεροποίησε την οικονομία και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, η οποία όμως το 2010 ανετράπη εκ νέου με αφορμή την ισχυρή παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση. Μια κρίση όμως που βρήκε ανέτοιμη την ευρωζώνη και έφερε στο προσκήνιο σοβαρές αδυναμίες της, διαρθρωτικού και θεσμικού χαρακτήρα. Ευτυχώς όμως χάρη σε κάποιους φωτισμένους Ευρωπαίους υπεύθυνους της ΟΝΕ, τα χειρότερα αποφεύχθηκαν.

Στην Ελλάδα όμως, το αγκυλωμένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα που τίποτα δεν διδάσκεται από την ιστορία, συνέβαλε στο να ακολουθήσει μια θλιβερή περίοδος οικονομικής παρακμής, κοινωνικής κατάπτωσης και πνευματικής εξαχρείωσης, για να φθάσουμε στη σημερινή κυβέρνηση υπό τον κ. Κυρ. Μητσοτάκη.

Η κυβέρνηση αυτή, ανέλαβε τα καθήκοντά της σε μια κρίσιμη περίοδο διεθνούς αβεβαιότητας και σημαντικών αναθεωρήσεων που συνδέονται με νέους υπό εκκόλαψη γεωπολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων. Υπέστη έτσι μια πρώτη δοκιμασία, όταν η «σύμμαχος»Τουρκία, θέλησε να δοκιμάσει τι καπνό φούμαρε η νέα κυβέρνηση, στην οποίαν έστειλε κάποιες χιλιάδες Αφγανούς, Σύρους, Μαροκινούς και άλλους τινές για να κάνουν «ντου» στο Έβρο.

Η στιβαρή ελληνική αντίδραση έπεισε τον Ερντογάν ότι η Ελλάδα δεν θα έπαιζε τα γνωστά ήξεις αφήξεις παιχνίδια που κάποιοι τα θεωρούν δείγμα υψίστης «εθνικής υπερηφάνειας».

Την αποτυχημένη δι’ αντιπροσώπων τουρκική εισβολή στον Έβρο, ακολούθησε η πανδημία Covid-19, η οποία κατά τη γνώμη μας, υπήρξε μεγάλο δώρο για την κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη. Η πανδημία που ξέσπασε, την υποχρέωσε να προχωρήσει σε ψηφιακές και θεσμικές μεταρρυθμίσεις που ο γελοίος ελληνικός κρατισμός και οι πολιτικοί νονοί του δεν θα επέτρεπαν ποτέ υπό ομαλές συνθήκες. Υπό αυτή την έννοια, η κρίση της πανδημίας έχει πολλές θετικές πλευρές για την Ελλάδα, η οποία βγαίνει κερδισμένη και από πλευράς διεθνούς γοήτρου.

Την ίδια περίοδο, η αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία, η συμμετοχή με αξιώσεις στη χρηματοδότηση του Ταμείου Ανάκαμψης, η αγορά υπερσύγχρονου αμυντικού υλικού, η προοπτική αξιοποίησης ενεργειακών πόρων, η ομιλία του πρωθυπουργού στο Αμερικανικό Κογκρέσο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η προσέλκυση επώνυμων ξένων επενδυτών και η δειλή μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, αποτελούν γεγονότα που πείθουν ότι η Ελλάδα μπήκε για καλά σε μια μόνιμη κανονικότητα, διόλου ευχάριστη για τους ανταγωνιστές και δήθεν φίλους της.

Οι τελευταίοι λοιπόν εσχάτως έχουν πρόβλημα με την Ελλάδα. Η όποια σταθερότητα στα Βαλκάνια τους ενοχλεί, γιατί έτσι ισχυροποιούνται θεσμοί που είναι «επικίνδυνοι» για αυταρχικά και διεφθαρμένα καθεστώτα. Υπό αυτές τις συνθήκες θα πρέπει να αναμένονται αρκετές αποσταθεροποιητικές πρωτοβουλίες στα Βαλκάνια από τους φορείς της ανωμαλίας, οι οποίοι στην εύφλεκτη αυτή περιοχή έχουν καλές προσβάσεις και στο οργανωμένο έγκλημα.

Κατά συνέπεια, η πρόσφατη επιχείρηση διασυρμού της ΕΥΠ και κλονισμού της φερεγγυότητας της,σε συνδυασμό με την αποδυνάμωση της προσωπικότητας του Έλληνα πρωθυπουργού, δεν είναι διόλου τυχαία γεγονότα. Απτεται δε των οδηγιών αποσταθεροποίησης που είχε εκπονήσει η πάλαι ποτέ κραταιά KGB στην Σοβιετική Ένωση, όταν υπεύθυνος της υπηρεσίας αυτής ήταν ο Γιούρι Αντρόπωφ, μετέπειτα ηγέτης της ΕΣΣΔ. Επι των ημερών του υιοθετήθηκαν τα περίφημα «δραστήρια μέτρα» κύριος στόχος των οποίων ήταν και είναι ακόμα, η δημιουργία σε μια χώρα περιβάλλοντος «ζούγκλας των καθρεπτών».

Πρόκειται για ένα περιβάλλον λαϊκισμού, παραπληροφόρησης, δαιμονολογίας, καταστροφολογίας και εξευτελισμού της προσωπικότητας επώνυμων προσώπων που επηρεάζουν την κοινή γνώμη και μπορούν να παίζουν ισχυρό ηγετικό ρόλο. Στη ζούγκλα των καθρεπτών, ο σχετικός οχετός πρέπει να είναι τέτοιος, ώστε το παιδί να χάνει τη μάνα και αντιστρόφως.

Κλονίζεται έτσι η εμπιστοσύνη του κοινού προς τους αρμούς της εξουσίας, ευτελίζονται πρόσωπα και προκύπτει ένας μηδενισμός, που είναι και μέγα ζητούμενο για τους σύγχρονους Μπέρια και λοιπούς Γκαίμπελς.

Κάποιοι «ενημερωτές» της κοινής γνώμης ας το έχουν υπόψη τους...