Ολοι οι δρόμοι… μπλοκάρουν στη Ρώμη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν κάτι «στηθεί» λάθος και εάν τα θεμέλιά του δεν είναι καλά εδραιωμένα, τότε το μέλλον του είναι αβέβαιο.

Έτσι και με την Ευρώπη ή τουλάχιστον με τα μορφώματα που ακούν στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση και ευρωζώνη.

Το πρώτο ουδέποτε κατόρθωσε να πείσει τα συνιστώντα κράτη-μέλη του να απεμπολήσουν μεγαλύτερο τμήμα της εθνικής κυριαρχίας τους, ώστε να προωθηθεί η διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης  -σε βαθμό που να καλύπτει ζητήματα άμυνας και ασφάλειας- και το δεύτερο μόρφωμα, απλά «στήθηκε λάθος».

Τόσο λάθος, ώστε οι κανόνες της λειτουργίας του να παραβιάζονται από όλους ή… σχεδόν.

Από το οικονομικά ισχυρότερο κράτος-μέλος, την Γερμανία, η οποία αφήνεται να διευρύνει ολοένα και περισσότερο το ήδη τερατώδες εμπορικό της πλεόνασμα, έως τα ασθενέστερα, του ευρωπαϊκού Νότου, τα οποία οδηγήθηκαν σε μνημόνια επί σειρά ετών, για διαφορετικούς λόγους το καθένα αλλά πάντως γιατί αφέθηκαν να παραβιάζουν τους «κανόνες», δημοσιονομικούς και λοιπούς.

Έτσι, το βαθύτατα πολιτικό πρόβλημα με το οποίο είναι σήμερα αντιμέτωπη η Ευρώπη, με «κορυφή του παγόβουνου» την Ιταλία, συνιστά τόσο το αποτέλεσμα των επιλογών που έχει κάνει η Ε.Ε. επί δεκαετίες, διαλέγοντας να μην εμβαθύνει περαιτέρω στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, όσο και της δομής με την οποία επέλεξε να οικοδομήσει την ευρωζώνη.

Δηλαδή, δίχως ενιαία δημοσιονομική πολιτική, δίχως -έως πρόσφατα- ενιαία τραπεζική εποπτεία και βεβαίως δίχως κεντρική τράπεζα ύστατης καταφυγής, όσο κι αν έχουν υπάρξει «μπαλώματα» έκτοτε.  

Εάν ο ακροδεξιάς αποχρώσεως υπουργός Εσωτερικών της Ιταλίας Μ. Σαλβίνι -απολύτως νομίμως εκλεγείς από το ιταλικό εκλογικό σώμα- μπορεί να υψώνει σήμερα «αντάρτικη παντιέρα» στο μεταναστευτικό ζήτημα και να χαρακτηρίζει -στη διάρκεια κοινής συνέντευξης Τύπου με τη Μ.Λεπέν- ως «εχθρούς της Ευρώπης» τους Γιούνκερ και Μοσκοβισί», επειδή «…έφεραν τον φόβο και την εργασιακή ανασφάλεια στην Ευρώπη», τούτο κατέστη δυνατό μόνον εξαιτίας των λαθών που έχει κάνει η ίδια η Ευρώπη.

Πρώτον, επιτρέποντας την προώθηση της πολιτικής των «ανοικτών συνόρων» στο μεταναστευτικό-προσφυγικό ζήτημα, ως απόρροια των κελευσμάτων του Βερολίνου και δεύτερον, επειδή έδωσε έδαφος ανάπτυξης λαϊκιστικών και ακραίων στοιχείων μέσω της πολιτικής ακραίας λιτότητας που ακολούθησε στην Ελλάδα και αλλού.

Εάν υπήρχε ευθύς εξαρχής τήρηση των «κανόνων» της ευρωζώνης -και βεβαίως εάν υπήρχε ενιαίος δημοσιονομικός έλεγχος-, οι πιθανότητες εκδήλωσης της ελληνικής κρίσης -την επανάληψη της οποίας στα εδάφη της φοβάται η Ιταλία- ουδέποτε θα υπήρχε η ανάγκη λήψης τόσο περιοριστικών μέτρων, τα οποία προσέφεραν με τη σειρά τους έδαφος ανάπτυξης ριζοσπαστικών τάσεων, ένθεν και ένθεν του πολιτικού φάσματος, στην Ευρώπη.

Αυτό το οποίο συμβαίνει σήμερα στην Ιταλία, δηλαδή, η ταυτόχρονη εκδήλωση άρνησης στη διαχείριση της μεταναστευτικής κρίσης και στην τήρηση των δημοσιονομικών κανόνων, συνιστούν το σαφές αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο έχει εξελιχθεί η Ευρώπη και της καταλυτικής επιρροής της Γερμανίας στη διαδικασία λήψης αποφάσεων.

Όταν αυτή η σύγκρουση αφορά, δε, το τρίτο κατά σειρά οικονομικής ισχύος κράτος-μέλος, την Ιταλία, τότε εμπεριέχει χαρακτηριστικά τα οποία μπορούν να οδηγήσουν σε απρόβλεπτες εξελίξεις, πολιτικές και οικονομικές.

Εάν σε όλα αυτά αθροιστούν και τα θεμελιώδη προβλήματα Δημοκρατίας που θέτουν χώρες όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία, αμφισβητώντας έμπρακτα τις αρχές και τις αξίες επί των οποίων -υποτίθεται- εδράζεται το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, τότε το ευρωπαϊκό μέλλον μόνο ως μελανό μπορεί να περιγραφεί…