Ψηφίζοντας για τη φανέλα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Για χώρα που χτίζει το μέλλον της, κυρίως, με κοινοτικά λεφτά, η Ελλάδα παραμένει εντυπωσιακά σιωπηρή για την ίδια την Ευρώπη.

Κάτι περισσότερο από 60 ημέρες πριν τις κάλπες των Ευρωεκλογών, την 9η Ιουνίου, πόσο απασχολούν τον δημόσιο διάλογο τα προγράμματα των κομμάτων; Για την ακρίβεια, πόσα από τα πολιτικά κόμματα έχουν μπει καν στον κόπο να παρουσιάσουν τις θέσεις τους ενόψει αυτής της αναμέτρησης;

Ακόμη κι αν γίνεται συζήτηση σχετικά με τις Ευρωεκλογές, αυτή, κατά κανόνα, αφορά τα «λαμπερά» ή μη ονόματα που απαρτίζουν τα κομματικά ψηφοδέλτια και τους λόγους για τους οποίους επελέγη το τάδε ή το δείνα πρόσωπο. Αντίστοιχα, ακόμη και στις περιπτώσεις που κόμματα παρουσιάζουν προγραμματικές θέσεις σε σχέση με τις Ευρωεκλογές, όπως έκανε πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, πόσο απασχολούν αυτές τη δημόσια συζήτηση, δια του Τύπου, ηλεκτρονικού ή έγχαρτου ή ακόμη και διαμέσου των κοινωνικών δικτύων; Η απάντηση είναι προφανής. Ελάχιστα.

Στην Ελλάδα ένα σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος, κατά τις Ευρωεκλογές, καταφεύγει είτε στη λεγόμενη «τιμωρητική» ψήφο, καταψηφίζοντας το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία ή εκείνο που διέψευσε τις προσδοκίες του, είτε ψηφίζει βάσει «φανέλας». Το κόμμα, δηλαδή, του οποίου είναι «οπαδός». Έτσι, όμως, πού οδηγούμαστε, αν όχι στην απαξίωση αυτής της δημοκρατικής διαδικασίας, η έκβαση της οποίας θα επηρεάσει καταλυτικά το μέλλον και της χώρας μας;

Ενώπιον μίας Ευρώπης η οποία ακόμη αναζητά την απάντηση του διλήμματος «περισσότερη ή λιγότερη» Ευρώπη ή που παραμένει αδρανής έναντι των νέων προκλήσεων που εμφανίζονται σε όλα τα μέτωπα, από την κλιματική αλλαγή έως τον πόλεμο στην Ουκρανία, τι συζητά η Ελλάδα, αν όχι για τον τάδε ή τον δείνα που μπήκε στο ψηφοδέλτιο του όποιου κόμματος;

Για παράδειγμα, ποιες είναι οι θέσεις των ελληνικών πολιτικών κομμάτων στο ζήτημα του επανεξοπλισμού της Ευρώπης και πώς αντιμετωπίζουν το έλλειμμα ενιαίας εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής; Ποια είναι τα μέτρα που προτείνουν για ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει ολόκληρη η ΕΕ, όπως το δημογραφικό;

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Η συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση, δυστυχώς, όπως τόσες προηγούμενες ευρω-αναμετρήσεις, θα χαρακτηριστεί από αυξημένη αποχή, σημάδι απαξίας από μόνο του και από συμπεριφορές στην κάλπη, με τα χαρακτηριστικά που περιγράψαμε παραπάνω.

Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι το ελληνικό εκλογικό σώμα οδεύει σε αυτήν την αναμέτρηση με τρόπο διαφορετικό από ό,τι στο παρελθόν. Εάν φτάσει μέχρι την κάλπη, θα πάει είτε για να καταψηφίσει είτε στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου κομματικού οπαδισμού, που χαρακτηρίζει ένα σημαντικό αριθμό ψηφοφόρων.

Όμως υπάρχει φταίχτης για αυτό και είναι τα ίδια τα κόμματα. Έως την ύστατη ώρα κρατούν κλειστά τα χαρτιά τους ως προς τις προθέσεις τους για την ΕΕ και φυσικά δίνουν έμφαση στα ψηφοδέλτιά τους, γιατί αναγνωρίζουν ότι σε μεγάλο βαθμό το εκλογικό σώμα ψηφίζει πρόσωπα και όχι... προγράμματα.

Έτσι, λοιπόν, εάν και αυτή τη φορά ακολουθηθούν οι «συνταγές» του παρελθόντος και εάν δεν υπάρξουν «εκπλήξεις» -που δεν αναμένεται να υπάρξουν-, ας μην απορούμε με το αποτέλεσμα της κάλπης. Άλλο ήταν το αντικείμενο και άλλο ψήφισαν οι άνθρωποι…

Το «μήνυμά» τους δεν αφορούσε την Ευρώπη, αλλά διαφορετικά πράγματα. Κάτι «δικά μας», που κανονικά «λύνονται» στις εθνικές εκλογές αλλά τι να κάνουμε, «αυτή την κάλπη βρήκαμε τώρα»...