Η Ευρώπη, η Τουρκία και εμείς

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το επιμύθιο σε άρθρο που δημοσίευσε ο Γιάννης Μανιάτης, καθηγητής, ευρωβουλευτής και πρώην υπουργός Περιβάλλοντος, από τις στήλες της «Καθημερινής», για την ετήσια έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου περί Τουρκίας, η οποία χαρακτηρίστηκε ως κόλαφος για τη γείτονα, για ακόμη μία φορά, ήταν, εν πολλοίς, αφού τα καταφέραμε εμείς (με 367 ψήφους υπέρ) μεταξύ «720 ευρωβουλευτών, 27 διαφορετικών κρατών και σχεδόν 10 διαφορετικών πολιτικών ομάδων» (...) «δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την κυβέρνηση να μην επιτύχει κάτι ανάλογο στο επίπεδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου».

Είναι σαφές ότι έχει δίκιο. Δίχως να παραβλέπεται ούτε στιγμή το ειδικό γεωπολιτικό βάρος της Τουρκίας στην περιοχή και η επιρροή που ασκεί στη Δύση με πρωτοβουλίες όπως  η διαμεσολάβηση που προτείνει ο πρόεδρός της Ρ. Τ. Ερντογάν για συνομιλίες Ρωσίας - Ουκρανίας σε τουρκικό έδαφος, με στόχο τον τερματισμό του μεταξύ τους πολέμου, η Ελλάδα οφείλει να επεκτείνει τα συμπεράσματα του Ευρωκοινοβουλίου και μεταξύ των ηγετών των 27, ζητώντας έργα και όχι μόνο λόγια έναντι της Τουρκίας.

Τουλάχιστον, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να μην κλείσει τα μάτια για ακόμη μία φορά, παραμερίζοντας και αυτήν την -άκρως πολύτιμη- ετήσια έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οποία αναδεικνύει ένα προς ένα τα τουρκικά ατοπήματα, τόσο έναντι της χώρας μας και της Κύπρου, δυο κρατών πλήρων μελών της Ε.Ε., όσο και σε ό,τι αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην προάσπιση του κράτους δικαίου και συνολικά στον σεβασμό έναντι του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Την ίδια ώρα που η ελληνική κυβέρνηση επιμένει στην πολιτική των «ήρεμων νερών» και η Κομισιόν μιλά για «συνεχιζόμενη αποκλιμάκωση», η έκθεση του ΕΚ καυτηριάζει το γεγονός ότι «η Τουρκία εξακολουθεί να παραβιάζει την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου, μεταξύ άλλων μέσω της προώθησης του δόγματος της "Γαλάζιας Πατρίδας"».

Όπως φυσικά πράττει διατηρώντας σε πλήρη ισχύ και την απειλή πολέμου (casus belli) κατά της Ελλάδας σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια, παραβιάζοντας κατάφωρα το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας. Όπως αντίστοιχα πράττει και με το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, το οποίο επίσης καταδικάζεται από το Ευρωκοινοβούλιο.

Συνολικά η έκθεση παραθέτει σημείο προς σημείο, σε έναν μακρύ κατάλογο-κατηγορητήριο τη στάση της Τουρκίας έναντι της Κύπρου, της Ελλάδας, του κράτους δικαίου, των θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων, της πολιτιστικής κληρονομιάς και του επεκτατικού ρόλου που διαδραματίζει στην ευρύτερη περιοχή. Τονίζει, δε, ότι έτσι η Τουρκία ακολουθεί τον «λάθος δρόμο» προς την Ευρώπη.

Έναντι όλων αυτών, η Ελλάδα γιατί σιωπά; Γιατί δεν επιχειρεί να μετατρέψει τα -ευρωπαϊκά- λόγια, σε έργα, θέτοντας το ζήτημα στο Συμβούλιο των ηγετών της Ε.Ε.;

Τη στιγμή που το εμπόριο μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας έχει εκτοξευτεί από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, καθιστώντας τη γείτονα τον δεύτερο μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο της Ρωσίας, παρά τις κυρώσεις που έχει επιβάλει η Ε.Ε., όπως διαπιστώνει η έκθεση του ΕΚ, η Ελλάδα γιατί δεν ζητά αντίστοιχες κυρώσεις και κατά της Τουρκίας αλλά επιμένει στην πολιτική του κατευνασμού;

Αυτή η ιστορικά χρεοκοπημένη πολιτική μπορεί πρόσκαιρα να κρατά «ήρεμα τα νερά», όμως μόνον «ορέξεις ανοίγει», όπως εξακολουθητικά διαπιστώνουμε. Είναι σαφές ότι έχει φθάσει στα όριά της.