Ο Πλεύρης και ο λαϊκισμός ενός μενού

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν και η αυστηροποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας, που πλέον επιχειρεί η κυβέρνηση, είναι προς την σωστή κατεύθυνση, ώστε να μην δίδεται η εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι “ξέφραγο αμπέλι”, -και η στήλη επιχειρηματολόγησε ως προς αυτό ήδη από χθες – συνιστά λαϊκισμό να εξαντλείται η αυστηρότητα των αρμοδίων για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής σε ζητήματα… διατροφής.

Για την ακρίβεια, η προαναγγελθείσα από τον υπουργό Μετανάστευσης και Ασύλου, Θ. Πλεύρη “επανεξέταση” του μενού βάσει του οποίου σιτίζονται οι πρόσφυγες ή μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα μας, με τον ισχυρισμό ότι αυτό είναι “ξενοδοχειακού” τύπου, συνιστά χαρακτηριστικό παράδειγμα λαϊκισμού.

Σαφής στόχος του είναι, δε, το δεξιόστροφο κοινό το οποίο προσπαθεί να προσεταιριστεί το κυβερνών κόμμα, υπό το φως των χαμηλών δημοσκοπικών επιδόσεων που καταγράφει.

Πρόκειται μάλιστα για έναν ισχυρισμό, ο οποίος εκτός από λαϊκιστικός, υποτιμά ευθέως την νοημοσύνη των πολιτών αυτής της χώρας. Εάν η κυβέρνηση κρίνει ότι το μενού που προσφέρει στα -ανοικτά ή κλειστά – κέντρα υποδοχής αυτών των ανθρώπων είναι όντως “ξενοδοχειακό”, γιατί δεν το άλλαζε τόσα χρόνια; Την έκτη επέτειό της στην εξουσία γιόρτασε μόλις πρόσφατα η κυβέρνηση και είχε κάθε ευκαιρία να εφαρμόσει αυτού του είδους τις … διατροφικές επιλογές της και νωρίτερα.

«Από το παξιμάδι μέχρι το να έχεις 3 επιλογές γεύματος, 4 φορές κρέας και 1 ψάρι, δεν υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση; Το υπουργείο Μετανάστευσης δεν είναι ξενοδοχείο», υποστήριξε χθες ο φίλτατος κ. Πλεύρης. Θα συμφωνήσουμε. Όμως το να χρησιμοποιείς αυτού του είδους τα επιχειρήματα ή ακόμη χειρότερα αυτού του είδους την πολιτική, ωσάν να προσέφερε έως τώρα η Ελλάδα αστακούς και χαβιάρι προς όσους έχει στα κέντρα κράτησης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και υποκριτικό. Πολύ περισσότερο, δε, όταν γίνεται αυτού του είδους η επίκληση στο πλαίσιο αιτιολόγησης της αυστηροποίησης της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας.

Είναι απλά, κατώτερο των περιστάσεων και έχει ως προφανή στόχο την ψηφοθηρία στο τμήμα του εκλογικού σώματος που είτε αποστασιοποιήθηκε από την Νέα Δημοκρατία, είτε βρίσκεται δεξιότερα αυτής.

Έτσι, λοιπόν, όσο ορθή κι αν είναι η επιχειρούμενη αυστηροποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας, ώστε η Ελλάδα να μην θεωρείται ως “ελκυστικός προορισμός” από τους απανταχού δυνητικούς “μετανάστες”, άλλο τόσο κατώτερο των περιστάσεων είναι να συμπεριλαμβάνεται η διατροφή τους ως όπλο για αυτό. Ιδίως, όταν επί τόσα χρόνια η Ελλάδα είχε την δυνατότητα της κράτησης αυτών των ανθρώπων σε κλειστά και ελεγχόμενα κέντρα υποδοχής, επί ένα έτος και πλέον και δεν το έπραττε ή καθυστερούσε λόγω δικής της ανεπάρκειας στην εξέταση των αιτημάτων χορήγησης ασύλου.

Εντέλει, εάν όντως η Ελλάδα επιθυμούσε να ανακόψει τις μεταναστευτικές ροές ας μην τηρούσε όλα αυτά τα χρόνια τόσο “χαλαρή” και ανεκτική στάση έναντι οποιουδήποτε επιθυμούσε να μεταναστεύσει στη χώρα μας δίχως να πληροί τις εκ του νόμου προϋποθέσεις. Ούτε τα αστικά κέντρα, ούτε η επαρχία θα κατακλύζονταν από παράνομους μετανάστες, ούτε θα καταγραφόταν το επίπεδο παραβατικότητας που υφίσταται σήμερα.

Τούτων όλων δοθέντων, όσο θετική κι αν κρίνεται αυτή η στροφή στην μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης, η υπόθεση του “μενού” των μεταναστών, υποβαθμίζει τη σημασία της και καταγράφεται ως δείγμα λαϊκισμού και ψηφοθηρίας. Είναι προδήλως ατυχής.