Κόμματα πολλά, λύσεις λίγες

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Δημοκρατία έχουμε, παρά τις ενστάσεις που ενίοτε εγείρονται ως προς αυτό και ο καθένας πορεύεται και βεβαίως ψηφίζει κατά την κρίση του. Όμως, η πολυσυζητημένη «ανάγκη» δημιουργίας νέων πολιτικών σχηματισμών στα αριστερά και τα δεξιά του πολιτικού φάσματος, αν μη τι άλλο, αναδεικνύει την αποτυχία των υφιστάμενων σχημάτων να προσφέρουν λύσεις στα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Με άλλα λόγια, εάν ο φίλτατος κ. Νίκος Ανδρουλάκης και το πολιτικό κόμμα του οποίου ηγείται, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, διετύπωνε ουσιαστικές και βιώσιμες λύσεις σε αυτά τα προβλήματα, εξασφαλίζοντας έτσι ένα μεγαλύτερο μερίδιο της προτίμησης του εκλογικού σώματος, κατά πόσον ο φίλτατος κ. Αλέξης Τσίπρας θα φερόταν ένα βήμα πριν τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχηματισμού στην κεντροαριστερά;

Ακριβώς, δε, το ίδιο ερώτημα αφορά και την αντίστοιχη αδυναμία «παραγωγής» πολιτικών προτάσεων και «λύσεων» εκ μέρους του πολιτικού φορέα στον οποίο είναι ήδη ενταγμένος ο κ. Τσίπρας και κάποτε ηγείτο, ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

Αντίστοιχη, βεβαίως, είναι και η αναλογία στην κεντροδεξιά και τη δεξιά του πολιτικού φάσματος. Εάν η παρούσα κυβέρνηση, υπό τον φίλτατο Κυριάκο Μητσοτάκη, δεν παρείχε τόσο έδαφος αμφισβήτησης ως προς την αποτελεσματικότητά της στα εθνικά ζητήματα ή ακόμη και στη διαχείριση ζητημάτων της καθημερινότητας, όπως η ακρίβεια, το σύστημα Υγείας και Παιδείας και εντέλει εάν δεν διέγραφε τόσο χαμηλές πτήσεις από πλευράς δημοτικότητας, κατά πόσον θα ήταν τμήμα του δημόσιου διαλόγου ο ενδεχόμενος σχηματισμός ενός νέου πολιτικού φορέα εκ μέρους του, επίσης και πάντα, φίλτατου Αντώνη Σαμαρά;

Κοντολογίς, το γεγονός και μόνον ότι παρά αυτές τις χαμηλές δημοσκοπικές πτήσεις της κυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας, ουδεμία πολιτική δύναμη, με μόνη ίσως εξαίρεση τη Ζωή (μία είναι η Ζωή), δεν έχει κατορθώσει να καρπωθεί αξιόλογα οφέλη στην προτίμηση του εκλογικού σώματος, είναι απολύτως ενδεικτικό της απαξίας στην οποία έχει περιέλθει ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού πολιτικού προσωπικού.

Μίας απαξίας η οποία συνδέεται άμεσα με την αδυναμία αυτού του προσωπικού να προσφέρει τις προσήκουσες «λύσεις» στα μικρά και μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει το εκλογικό σώμα και κατά προέκταση η ελληνική κοινωνία. Όπως αντίστοιχα συνδέεται με την παράμετρο της αδιαφάνειας η οποία εμφανίζεται να είναι ακόμη κραταιά μεταξύ όσων διαχειρίζονται την εξουσία. Σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο, με πλείστα παραδείγματα ως προς αυτό.

Το στοιχείο δε που είναι ακόμη περισσότερο απογοητευτικό σε σχέση με την ποιότητα και το έρμα του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις προσώπων, είναι ότι ακόμη και όσοι πρωτοστατούν στη δημιουργία αυτών των «νέων» πολιτικών φορέων έχουν ήδη δοκιμαστεί στην πράξη, κατά το παρελθόν, καταδεικνύοντας και τη δική τους αδυναμία στην εξεύρεση λύσεων για τα προβλήματα του τόπου.

Αποτελεί δε τραγική ειρωνεία της τύχης το γεγονός ότι τα δύο πρόσωπα τα οποία εμφανίζονται να βρίσκονται σήμερα προ της δημιουργίας νέων κομμάτων, ήταν εκείνα τα οποία συγκρούστηκαν το… μακρινό 2015 για την εξουσία, όταν ο εις «έριξε» τον έτερο από την εξουσία, ώστε να οδηγήσει τη χώρα στην «πρώτη φορά αριστερά».

Πρόκειται, μάλιστα, για ένα «στοίχημα» που έχει ήδη κριθεί από την ιστορία, καθώς έκτοτε ο ένας εξ αυτών των πρωταγωνιστών ηττήθηκε επανειλημμένως στην κάλπη, από τον διάδοχο του Αντ. Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκη.

Ενός προσώπου που αν και κρατά τα ηνία της εξουσίας ήδη επί εξαετία, συμβάλλοντας, με την απουσία αποτελεσματικού έργου για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας, στην απαξίωση του πολιτικού προσωπικού, ετοιμάζεται, αυτό το Σάββατο, με τις εξαγγελίες του από τη ΔΕΘ να διεκδικήσει ακόμη μία τετραετία, κατά την εκπνοή της παρούσας.

Καλή τύχη, τόσο στον ίδιο όσο και σε εμάς.