Οι θεσμοί, οι φωνές και η ουσία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το ανησυχητικό με το ζήτημα των αιτιάσεων που εξέφρασαν πρόσφατα οι Κώστας Καραμανλής, Ευαγγελλος Βενιζέλος και νωρίτερα ο Αντώνης Σαμαράς, ως προς τη μείζονα πολιτική και θεσμική κρίση που περνάει ο τόπος, δεν είναι, ίσως, αυτές καθ’ εαυτές οι ενστάσεις, αν και, ευλόγως, οφείλουμε να σταθούμε και στο συγκεκριμένο “εν χορώ” γεγονός.

Κυριότερα, το ανησυχητικό σε αυτήν την υπόθεση είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε αυτές τις ενστάσεις η κυβέρνηση, επιστρατεύοντας επιχειρηματολογία η οποία, εν πολλοίς, υποτιμά τη νοημοσύνη όσων παρακολουθούν τα τεκταινόμενα σε αυτόν τον τόπο.

Διότι όταν ο πρώην πρωθυπουργός, Κ. Καραμανλής, προερχόμενος από τα “σπλάχνα” αυτής της παράταξης, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για το ενδεχόμενο μίας εθνικής κρίσης, ως απόρροια της θεσμικής και πολιτικής που ήδη βιώνει η χώρα και η κυβέρνηση απαντά ότι οι αιτιάσεις του αφορούν… την αντιπολίτευση, το κενό λογικής που δημιουργείται δεν είναι ευχερώς υπερβάσιμο.

Όπως αντίστοιχα, όταν λίγες ώρες αργότερα, ο κάποτε “συγκυβερνήτης” της ΝΔ, Ευάγγελος Βενιζέλος υποστηρίζει ότι η χώρα έχει καταστεί μη διακυβερνήσιμη για ακριβώς τους ίδιους λόγους, που αφορούν στην εμπιστοσύνη του κοινού προς τους θεσμούς και δη αυτόν της δικαιοσύνης και η κυβέρνηση “σφυρίζει αδιάφορα”, βρισκόμαστε ενώπιον ενός φαινομένου αντιστοίχως δυσεξήγητου.

Σε ό,τι αφορά, δε στον επίσης πρώην πρωθυπουργό, Α, Σαμαρά περιττεύει να υπενθυμίσουμε ότι η αντίδραση της κυβέρνησης ήταν να τον εκπαραθυρώσει από το κόμμα που ο ίδιος οδήγησε στην εξουσία κατά το παρελθόν, ακριβώς επειδή εξέφρασε αιτιάσεις αντιστοίχου περιεχομένου.

Ενώπιον όλων αυτών όμως, ο πολίτης σε τι συμπέρασμα πρέπει να οδηγηθεί; Εάν οι φωνές πρώην πρωθυπουργών και κορυφαίων προσωπικοτήτων με αδιαμφισβήτητο πολιτικό και πανεπιστημιακό “ειδικό βάρος” αγνοούνται ή επιχειρείται να “αξιοποιηθούν” κατά της αντιπολίτευσης, τότε ποια η τύχη της φωνής αυτού του πολίτη;

Υπ’ αυτό το πρίσμα όμως δικαιώνονται οι ανησυχίες που τρέφει η ελληνική κοινή γνώμη, όπως αυτές καταγράφονται από τις δημοσκοπήσεις, ως προς την ορθότητα της λειτουργίας των θεσμών στην Ελλάδα και ως προς την “τύχη” τους όταν οι αποφάσεις τους αντίκεινται στις όποιες σκοπιμότητες της κυβέρνησης.

Η ουσία του πράγματος σε αυτό αφορά και σε αυτήν αναφέρονταν -εν χορώ- διότι και αυτό έχει τη σημειολογία του, με τις “φωνές” που ύψωσαν κατά όσων συμβαίνουν σήμερα στον τόπο μας.

Πρόκειται για φαινόμενα τα οποία δεν μπορούν να ξεπεραστούν εύκολα. Δεν πρόκειται για ενστάσεις αντιπολιτευτικού χαρακτήρα, καθώς προέρχονται είτε από την ίδια την παράταξη, είτε από τον κεντρώο χώρο που γειτνιάζει με αυτήν και διατυπώνονται δημοσίως και με κάθε δυνατή ευκαιρία. Δεν αφορούν, δε, συζητήσεις παραπολιτικού χαρακτήρα αλλά την “καρδιά” του πολιτεύματος. Την υγεία των θεσμών, την διάκριση των εξουσιών και τελικά τη λειτουργία του ίδιου του πολιτεύματος. Η διασύνδεσή τους, δε, με μία ενδεχόμενη κρίση εθνικού χαρακτήρα, για την οποία έκανε λόγο ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού.

Είναι σαφές ότι στραβά αρμενίζουμε και ότι μία χαρά είναι ο γιαλός, ακόμη κι αν η κυβέρνηση δεν θέλει να το αποδεχτεί. Η τελική ευθεία, δε, προς τις εκλογές αναδεικνύει και τα προβλήματα που στέκουν – ως ορθάνοικτη πόρτα – μπροστά μας, ως προς την κυβερνησιμότητα του τόπου και ως προς το ενδεχόμενο απώλειας της πολιτικής και ευρύτερης σταθερότητάς του, με όλα τα πιθανά δεινά που δύνανται να την συνοδεύσουν.