Το ελληνικό μάθημα για τον γαλλογερμανικό άξονα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τούτες τις ημέρες, που ο φίλτατος Α. Τσίπρας αναθερμαίνει τη συλλογική μας μνήμη ως προς την ποιότητα της διακυβέρνησής του, με το πόνημά του «Ιθάκη», στην πατρίδα της “go back mrs Merkel” οι κάποτε -κατά την τότε ρητορική ΣΥΡΙΖΑ- «τιμωροί» μας, Γερμανοί, επαινούν πλέον τη χώρα μας και ζητούν να διδαχθούν από εμάς για προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Ο λόγος για την πρόσφατη επίσκεψη του επίσης φίλτατου Κυριάκου Πιερρακάκη στο Βερολίνο, το οποίο κάποτε ασκούσε πιέσεις (Σόιμπλε) καθ’ ομολογίαν Τσίπρα, για την εκπαραθύρωση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και για τη συνάντηση του Έλληνα υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών με τον νεόκοπο υπουργό Ψηφιακού Μετασχηματισμού Κάρστεν Βιλντμπέργκερ, αντίστοιχο «πόστο» του οποίου κατείχε πριν αναλάβει τα ηνία της ελληνικής οικονομίας ο κ. Πιερρακάκης, ως υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης.

Κατά το ρεπορτάζ, ο κ. Βιλντμπέργκερ εξέφρασε ενδιαφέρον για την πορεία που ακολούθησε η Ελλάδα στην ψηφιακή μετάβαση καθώς το νέο ομοσπονδιακό υπουργείο Ψηφιοποίησης και Κρατικού Εκσυγχρονισμού ξεκινά τώρα την αποστολή του στη Γερμανία.

Λίγο νωρίτερα, η πρόεδρος του Hertie School of Governance Κορνέλια Βολ, είχε κάνει λόγο για «αξιοθαύμαστες τάσεις» στα δημοσιονομικά της Ελλάδας και για «εντυπωσιακά επιτεύγματα» στον τομέα της ψηφιακής πολιτικής.

«Η Γερμανία έχει πολλά να μάθει από την ελληνική εμπειρία», δήλωσε χαρακτηριστικά. Όπως είναι επίσης βέβαιον, θα προσέθεταν άλλοι, ότι και η Γαλλία έχει να διδαχθεί αρκετά από την πορεία δημοσιονομικής προσαρμογής και ευταξίας που ακολούθησε η χώρα μας, αν κρίνει κανείς από τις αποδόσεις των γαλλικών ομολόγων, σε σύγκριση με τα ελληνικά.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, τόσο οι φίλοι μας οι Γερμανοί όσο -πολύ περισσότερο ίσως- οι επίσης φίλοι μας Γάλλοι βρίσκονται σήμερα σε αυτή τη θέση επειδή δεν έχουν κάνει όσα εμείς αναγκαστήκαμε να κάνουμε την τελευταία δεκαπενταετία, επαναπαυόμενοι, οι μεν πρώτοι στη φθηνή ρωσική ενέργεια, οι δε έτεροι «κρυπτόμενοι» πίσω από την τρομακτική αντίσταση της γαλλικής κοινωνίας στην προώθηση μεταρρυθμίσεων και δημοσιονομικών προσαρμογών. Κάτι που αντικατοπτρίζεται ακόμη και σήμερα στο θρίλερ του γαλλικού προϋπολογισμού, για τον οποίο έχουν ήδη πέσει κυβερνήσεις και η παρούσα κάνει αγώνα να «περάσει» πριν το τέλος του έτους.

Η ειδοποιός διαφορά βεβαίως είναι ότι οι φίλοι μας Ευρωπαίοι, Γερμανοί και Γάλλοι, δεν θα κάνουν «δια της βίας» όσα εμείς κάναμε, εξαιτίας της δεινής θέσης στην οποία είχαμε περιέλθει, αλλά αναζητούν -έστω με καθυστέρηση- από πού μπορούν να αντλήσουν διδάγματα για την ομαλότερη επίτευξη των στόχων τους. Ούτως ή άλλως, τα μεγέθη είναι διαφορετικά.

Όμως, από όλη αυτήν την ιστορία, ίσως αξίζει να θυμόμαστε κάτι που ο φίλτατος Τσίπρας ουδέποτε ισχυρίστηκε και ούτε περιγράφει στο βιβλίο του. Ότι δεν χρειαζόμασταν μνημόνιο για να μάθουμε πόσους απασχολεί ο στενός και ο ευρύτερος δημόσιος τομέας στην Ελλάδα, ούτε ότι υπάρχει σοφία στο να μην ξοδεύεις περισσότερα από όσα κερδίζεις, όταν χρωστάς τόσα πολλά. Εντέλει, ότι οφείλαμε μόνοι μας να έχουμε «εφεύρει» το «μνημόνιό» μας, κάνοντας τις αναγκαίες προσαρμογές, με ίδια βούληση.

Κυριότερα, δε, αξίζει να το θυμόμαστε αυτό κάθε φορά που μας προσεγγίζουν όσοι υπόσχονται «λεφτόδεντρα» και μοιράζουν παροχές προς όλους. Ακόμη δε κι αν υπάρχουν αυτές οι παροχές, τούτες προήλθαν από κάποιο υπερπλεόνασμα, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα λεφτά που αφαιρέθηκαν από την οικονομία -και όλους εμάς - για να οδεύσουν στον κρατικό κορβανά.

Γελαστήκαμε μία φορά, ακόμη κι αν μας «βόλευε». Μην το κάνουμε... συνήθειο.