Η αυτοδυναμία στο απόσπασμα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το πολιτικό αδιέξοδο και το ενδεχόμενο ακυβερνησίας που εμφανίζονται να ανησυχούν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Τασούλα ως αποτέλεσμα των εκτιμήσεών του για την έκβαση των επικείμενων βουλευτικών εκλογών, έχουν στο επίκεντρό τους την απώλεια της δυνατότητας σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης από τον -αναμενόμενο- νικητή αυτών των εκλογών, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Ένα απόλυτα ορατό ενδεχόμενο κατά την συντριπτική πλειονότητα των δημοσκοπήσεων, το οποίο εάν συνδυαστεί με την αδυναμία ουσιαστικών συναινέσεων και συγκλίσεων μεταξύ των κυριοτέρων πολιτικών δυνάμεων του τόπου, θα μπορούσε, δυνητικά, να οδηγήσει σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις και ενδεχομένως σε ακυβερνησία.

Κατά πόσον, όμως, είναι πανάκεια για τα προβλήματα του τόπου η αυτοδυναμία, όταν, κατά πολλούς, όχι μόνον δεν απέτρεψε αλλά ενέτεινε την κρίση θεσμών που εμφανίζεται να βιώνει σήμερα η χώρα;

Κατά τον Ευάγγελο Βενιζέλο, πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, η αυτοδυναμία έχει κλείσει τον κύκλο της.

Όπως είπε χθες στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ, «Οι μονοκομματικές κυβερνήσεις, οι οποίες αναδεικνύουν μια μονοπρόσωπη εν τέλει εξουσία, δηλαδή έναν πανίσχυρο αρχηγό της πλειοψηφίας, που είναι και πανίσχυρος πρωθυπουργός και έχει τον απόλυτο έλεγχο της Βουλής, της κυβέρνησης, καθορίζει τα πάντα, επιλέγει την ηγεσία της Δικαιοσύνης μόνος του, επιλέγει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις ανεξάρτητες αρχές, καθορίζει την γραμμή για όλα τα θέματα και επιβάλλει κυρώσεις κομματικής πειθαρχίας ή κυβερνητικού αποκλεισμού, ένας άνθρωπος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για την αγορά, την οικονομία, την διεθνή εκπροσώπηση της χώρας, αυτό έχει τελειώσει.»

Κατά τον ίδιο, κατά την διάρκεια της κρίσης «κυβερνήσεις συμμαχίας διηύθυναν τη χώρα και είχαν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα».

Αντίθετα, σήμερα, μετά από 6 και πλέον έτη διακυβέρνησης από την Νέα Δημοκρατία, υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, η κρίση εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς εμφανίζεται να κορυφώνεται, κάτι που ομολογούν ευθέως τόσο πρώην πρωθυπουργοί, όπως ο Κ. Καραμανλής και ο Αντ. Σαμαράς, όσο και οι λειτουργοί ενός εκ των κυριοτέρων εξ’ αυτών, του θεσμού της Δικαιοσύνης.

Με ψήφισμά που εκδόθηκε μετά την πρόσφατη (13/12) γενική συνέλευση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, καλείται η κυβέρνηση να λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα σε συνταγματικό και νομοθετικό επίπεδο, ώστε να ανακτηθεί η κοινωνική εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη και παράλληλα ζητείται από τα πολιτικά κόμματα να απέχουν από προτροπές και παρεμβάσεις σε ανοιχτές δικαστικές υποθέσεις, ενισχύοντας έτσι την αμφισβήτηση και δυσπιστία στον θεσμό. Και τούτο ενώ βεβαίως παραμένει σε μεγάλο βαθμό εκκρεμές γιατί οι ίδιοι οι δικαστικοί λειτουργοί δεν έχουν μεριμνήσει κατά τον προσήκοντα τρόπο για την διαφύλαξη και την προστασία του θεσμού που διακονούν.

Αντίστοιχα, κατά την ίδια συνέντευξή του, ο κ. Βενιζέλος διετύπωσε την εκτίμηση, με αφορμή την εξεταστική επιτροπή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, ότι ο θεσμός του κοινοβουλίου ευτελίζεται, καθώς «η εξεταστική παράγει θέαμα το οποίο είναι κωμικοτραγικό». Συμπέρασμα στο οποίο επίσης πολλοί θα συμφωνήσουν. Κατά τον ίδιο, συνιστά απαίτηση της κοινωνίας για θεσμική αξιοπιστία και διαφάνεια, η αναθεώρηση των συνταγματικών διατάξεων (άρθρο 86) που επιτρέπουν την διαφορετική δικαστική μεταχείριση πολιτών από πολιτικά πρόσωπα, καθώς έχει συμβάλει στην δημιουργία αυτού του ελλείμματος εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς.

Πέραν, όμως, των όποιων - ουδόλως αμελητέων - εκτιμήσεων του φίλτατου κ. Βενιζέλου, αναφορικά με τις μονοκομματικές και τις λεγόμενες “συμμαχικές” κυβερνήσεις, οι επικριτές των τελευταίων και οι “ανησυχούντες” περί αυτές, θα όφειλαν, ίσως, να κοιτάξουν και τον ευρωπαϊκό περίγυρο, όπου ο κανόνας είναι οι συμμαχικές κυβερνήσεις και η εξαίρεση οι μονοκομματικές.

Εμείς, εδώ στην Ελλάδα, γιατί φοβόμαστε μην τυχόν και δεν είμαστε η... εξαίρεση στον κανόνα;