Παρέμβαση M. Wolf: Περισσότεροι φόροι υπέρ υγείας και πρόνοιας

«Αυτή η κυβέρνηση είναι προσηλωμένη στην παροχή κορυφαίας υγειονομικής και κοινωνικής φροντίδας σε ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο».

Ο ισχυρισμός αυτός εμφανίζεται στο πρόσφατο σχέδιο της βρετανικής κυβέρνησης για την υγεία και την κοινωνική φροντίδα, με τίτλο «Build Back Better: Our Plan for Health and Social Care». Προς τιμήν της, έχει αναγνωρίσει πως η υγεία και η κοινωνική φροντίδα βρίσκονται σε κρίση. Το ερώτημα είναι εάν οι λύσεις της είναι αποτελεσματικές και δίκαιες. Η απάντηση είναι όχι.

Το Ινστιτούτο Δημοσιονομικών Μελετών σημειώνει στον πρόσφατο Πράσινο Προϋπολογισμό του πως «μεταξύ του 2009-10 και του 2019-20, οι δαπάνες της βρετανικής κυβέρνησης για την υγεία αυξήθηκαν με μέσο ρυθμό, σε πραγματικούς όρους, 1,6% ετησίως, χαμηλότερα από οποιαδήποτε προηγούμενη δεκαετία στην ιστορία του NHS». Η λίστα αναμονής για περίθαλψη έχει αυξηθεί κατά 50% από το 2015. Το NHS εισήλθε στην πανδημία με λιγότερους γιατρούς, κλίνες και αξονικούς τομογράφους ανά άτομο απ’ ό,τι οι περισσότερες παρόμοιες χώρες. Το σύστημα έτριζε. Μετά ήλθε η πανδημία. Η χρηματοδότηση διάσωσης έγινε ζωτικής σημασίας.

Αυτό έχει συμβεί, με το νέο τέλος για την υγεία και την κοινωνική φροντίδα, και το περιθώριο για ελιγμό που έχει δοθεί από τις καλύτερες του αναμενόμενου προβλέψεις εσόδων. Σύμφωνα με το Γραφείο Προϋπολογισμού, η κυβέρνηση έχει αυξήσει τις δαπάνες στην υγεία και στην κοινωνική φροντίδα κατά περίπου 15 δισ. στερλίνες ετησίως.

Ωστόσο, αυτό θα αποδειχθεί βραχυπρόθεσμη μόνο λύση. Δεδομένης της γήρανσης του πληθυσμού, των νέων θεραπειών, της αυξανόμενης ζήτησης και της αναπόφευκτης αύξησης στα κόστη των υπηρεσιών έντασης εργασίας, το μερίδιο των δαπανών για την υγεία στο εθνικό εισόδημα θα συνεχίσει να αυξάνεται. Το Ηνωμένο Βασίλειο οπωσδήποτε δεν είναι μια ακραία περίπτωση σε όρους δαπανών στην υγεία. Δεν υπάρχει λόγος να υποθέσουμε πως μπορεί να αποφύγει να δαπανά ακόμα περισσότερα.

Επιπλέον, η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να βελτιώσει την ανωμαλία ότι η φροντίδα για τους ανάπηρους και ιδιαίτερα εκείνους που υποφέρουν από άνοια δεν καλύπτεται από τις ιατρικές υπηρεσίες, αλλά πρέπει να την καλύψουν οι ιδιώτες, οι οικογένειες και οι τοπικές αρχές. Αυτό έχει οδηγήσει σε χρόνια υποχρηματοδότηση και στη μη λαοφιλή ανάγκη να πουληθούν σπίτια, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η μακροχρόνια φροντίδα ασθενών.

Υπάρχει εύκολος τρόπος διαχείρισης των πιέσεων για ένα αυξανόμενο μερίδιο δαπανών στην υγεία και στην κοινωνική φροντίδα; Ένας προσωρινός τρόπος είναι η λιτότητα. Αλλά στο τέλος, αυτό «γυρίζει μπούμερανγκ». Το να δαπανάς αλόγιστα στην αρχή και μετά να επιβάλλεις λιτότητα είναι ένας γελοίος τρόπος για να διαχειρίζεσαι μια ουσιώδη υπηρεσία.

Ένας άλλος τρόπος είναι ένας νέος φόρος. Αλλά αυτό είναι μόνο για «καλλωπισμό». Μπορεί κανένας να φανταστεί πως οι δαπάνες στις υπηρεσίες αυτές θα μειωθούν μόνο επειδή ένας συγκεκριμένος φόρος θα φέρει λιγότερα έσοδα από το αναμενόμενο;

Ένας άλλος τρόπος είναι να κινηθούμε προς μια ασφαλιστική βάση για τη χρηματοδότηση της υγείας. Αλλά και πάλι η υποχρεωτική ασφάλιση είναι απλώς ένας ακόμα φόρος.

Η απάντηση τότε είναι να δεχθούμε πως οι μέσοι φόροι θα αυξηθούν με την πάροδο του χρόνου. Το ερώτημα είναι ποιος θα τους πληρώσει.

Εδώ ο νέος φόρος είναι ντροπή, μια πολιτικά προβλέψιμη ντροπή, αλλά και πάλι ντροπή. Η χώρα έχει ανάγκη για μεγαλύτερη χρηματοδότηση των υπηρεσιών, κυρίως αυτών που χρησιμοποιούνται από τους ηλικιωμένους. Άρα η κυβέρνηση επιβάλλει φόρο 1,5% στα κέρδη των υπαλλήλων και στο μισθολογικό κόστος των εργοδοτών, δημιουργώντας μια συνολική αύξηση του φόρου επί των κερδών κατά 2,5%.

Ενώ τα φορολογήσιμα μερίσματα καλύπτονται από τον φόρο, δεν ισχύει το ίδιο για τα ενοίκια ή τις συντάξεις. Ο φόρος πέφτει περισσότερο στους υπάλληλους παρά στους αυτοαπασχολούμενους. Γιατί να συμβαίνει αυτό; Είναι αδικαιολόγητο. Όλοι χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες υγείας. Ο προφανής και δίκαιος τρόπος ήταν να αυξηθεί ο φόρος εισοδήματος που πληρώνουν όλοι.

Σκεφτείτε, επίσης, τις νέες προτάσεις για την κοινωνική φροντίδα. Ο βασικός στόχος είναι να προστατευθούν οι άνθρωποι της μεσαίας τάξης, για να μη χρειαστεί να πουλήσουν τα σπίτια τους για να χρηματοδοτήσουν την περίθαλψη στο σπίτι και να μειώσουν ή και να χάσουν έτσι την κληρονομιά τους. Είναι κατανοητό γιατί αυτός ο κίνδυνος θα πρέπει να ασφαλίζεται, αλλά όχι και ότι θα πρέπει να χρηματοδοτείται από έναν φόρο στους υπάλληλους. Ο προφανής τρόπος για να χρηματοδοτηθεί είναι μέσω φόρων επί των δώρων και των κληρονομιών.

Ακόμα χειρότερα, η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να γλιτώσει λεφτά για την πρόταση, ποινικοποιώντας σε μεγάλο βαθμό αυτούς με μικρό πλούτο και ευνοώντας αυτούς που έχουν πολύ περισσότερο. Το Health Foundation σημειώνει πως με το τρέχον σύστημα, ο κόσμος μπορεί να χάσει τα πάντα και να μείνει με περιουσία μόλις 14.250 στερλίνες. Για κάποιον με 100.000 στερλίνες αυτό αντιπροσωπεύει το 86% του πλούτου του. Στο πλαίσιο του Care Act του 2014, αυτό θα μειωνόταν στο 43%. Αλλά με τις πρόσφατες προτάσεις της κυβέρνησης, η ανώτατη απώλεια θα είναι 80.000 στερλίνες ή το 80% των περιουσιακών τους στοιχείων, ενώ για αυτούς με περιουσία 500.000 στερλίνες, θα έχαναν μόλις το 17%. Γιατί θα πρέπει οι φτωχοί να χάσουν σχεδόν τα πάντα και οι πλούσιοι να χάσουν μόνο τόσο λίγο; Αυτό είναι πράγματι σκάνδαλο.

Η χώρα εξακολουθεί να μην έχει αναγνωρίσει τη μακροπρόθεσμη ανάγκη να αποδεχθεί την αυξανόμενη φορολόγηση προκειμένου να παρασχεθούν οι υπηρεσίες εκείνες που θα ζητήσει ο κόσμος. Δεν υπάρχει κάποια ρεαλιστική εναλλακτική. Η κυβέρνηση έχει, ωστόσο, αναγνωρίσει την ανάγκη να διαχειριστεί τις άμεσες πιέσεις. Το πρόβλημα είναι πως οι λύσεις της είναι φριχτές. Μπορεί πολιτικά να λειτουργήσουν, αλλά είναι ηθικά και διανοητικά αδικαιολόγητες.

© The Financial Times Limited 2021. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation