Οι εξοπλισμοί και η Ευρώπη που ξυπνάει

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η πλειονότητα των σημερινών Ευρωπαίων έχει την τύχη να διαβιοί σε ένα τμήμα της υφηλίου το οποίο δεν έχει γνωρίσει πόλεμο τα τελευταία 77 χρόνια.

Αυτό το γεγονός οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην έως τώρα εκτενή παρουσία της αμερικανικής στρατιωτικής μηχανής σε ευρωπαϊκά εδάφη και στην ύπαρξη της βορειοατλαντικής συμμαχίας.

Μίας συμμαχίας η οποία επί σειρά ετών, μετά την κατάρρευση του σιδηρού παραπετάσματος, παρέμενε σε αναζήτηση κατεύθυνσης και λόγου ύπαρξης. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία όχι μόνον αναβίωσε τους λόγους για τους οποίους είναι απαραίτητη η ύπαρξη αυτής της συμμαχίας, αλλά υπενθύμισε στην Ευρώπη ότι ενόσω έχει εναποθέσει στις ΗΠΑ την άμυνα και ασφάλειά της, παραμένει γυμνή ίδιων δυνάμεων για αυτόν τον σκοπό.

Ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Ζοζέπ Μπορέλ, προσερχόμενος χθες στη συνάντηση των υπουργών Άμυνας των 27 κρατών-μελών της ΕΕ, δήλωσε ότι «το τοπίο ασφαλείας στην Ευρώπη αλλάζει, αντιμετωπίζουμε προκλήσεις, αυτό είναι προφανές -ολόκληρη η ήπειρος υποφέρει από τον πόλεμο στην Ουκρανία και πρέπει να ενισχύσουμε και να αυξήσουμε την κοινή μας πολιτική ασφάλειας και άμυνας». Πρόκειται για μία σπάνια παραδοχή και αναγνώριση της αμυντικής ένδειας ίδιων δυνάμεων που εμφανίζει μετά τον Β’ Π.Π. η Ευρώπη.

Ελέω ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, ο ευρωπαϊκός επανεξοπλισμός δεν στάθηκε απαραίτητος. Για την ακρίβεια, οικονομικές οντότητες ακριβώς όπως η Συνθήκη Άνθρακα και Χάλυβα, ο προπομπός της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, δημιουργήθηκαν ώστε να μην απαιτηθεί ο επανεξοπλισμός κρατών όπως η Γερμανία, η οποία οδήγησε δις κατά το παρελθόν την υφήλιο σε αιματοχυσία.

Πλέον, ωστόσο, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι υπουργοί Άμυνας των 27 βρέθηκαν χθες γύρω από ένα τραπέζι, η ατζέντα του οποίου περιελάμβανε, πρώτον, την αμυντική σύγκλιση και δεύτερον, την από κοινού αγορά αμυντικού εξοπλισμού με στόχο τη βέλτιστη διαχείριση αμυντικών πόρων.

Πρόκειται για μία εξέλιξη καταλυτικής σημασίας, όχι μόνο για το μέλλον της Ευρώπης αλλά και της ίδιας της χώρας μας.

Η συντριπτική πλειονότητα των κρατών-μελών της ΕΕ δεν διαθέτει, κατ’ αναλογία, τη στρατιωτική ισχύ που διαθέτει σήμερα η Ελλάδα και βεβαίως δεν δαπανά αντίστοιχα ποσοστά του ΑΕΠ της για αμυντικές δαπάνες. Και τούτο διότι αυτές οι χώρες δεν έχουν ως γείτονα την Τουρκία, δεν γνωρίζουν, σε καθημερινή βάση πλέον, απειλές στην εδαφική τους ακεραιότητα και βεβαίως δεν αντιμετωπίζουν ένα casus belli σε περίπτωση που ασκήσουν τα δικαιώματα που δίνει σε κάθε χώρα της υδρογείου το Διεθνές Δίκαιο.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, η αμυντική ώσμωση που επιχειρείται σήμερα, στον απόηχο του πολέμου της Ουκρανίας, είναι όχι μόνον απαραίτητη ώστε να ανεξαρτητοποιηθεί η Ευρώπη από την αμυντική αγκαλιά των ΗΠΑ, η οποία την περιβάλλει από το τέλος του Β’ ΠΠ έως σήμερα, και να αποκτήσει ενιαία αμυντική -και άρα εξωτερική πολιτική- αλλά και ό,τι θετικότερο θα μπορούσε να υπάρξει αναφορικά και με την Ελλάδα.

Διότι, όταν και όποτε υπάρξει όντως ένας ευρωπαϊκός στρατός, τα ελληνικά σύνορα θα καταστούν πράγματι ευρωπαϊκά και η ασφάλειά τους θα είναι όχι μόνον ελληνική δουλειά αλλά και ευρωπαϊκή.

Τα επιχειρησιακά σενάρια που εξέτασαν χθες στις Βρυξέλλες οι υπουργοί Άμυνας των κρατών-μελών της ΕΕ, όσο πρωτόλεια κι αν φαντάζουν σήμερα, ίσως σταθούν ικανά να οδηγήσουν τη Γηραιά Ήπειρο ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο που η οικονομική συνεργασία δεκαετιών δεν της προσέφερε. Την ευρωπαϊκή ενοποίηση.