Κόμμα Κασιδιάρη, μπαλώματα και ουσία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σπάνια σ' έναν τόπο παρέχεται μια τόσο πρόσφορη ευκαιρία ώστε να επιβεβαιώσει την ύπαρξη των πολυποίκιλων παθογένειών του, όσο αυτή της υπόθεσης του κόμματος Κασιδιάρη και της προσπάθειας της κυβέρνησης να το κρατήσει εκτός Βουλής.

Με νομικά μπαλώματα τα οποία για κάποιους συνιστούν ευθέως παραβίαση της -υποτιθέμενα- ανεξάρτητης λειτουργίας της Δικαιοσύνης και τα οποία ήδη οδήγησαν στην παραίτηση ενός ανωτάτου δικαστικού, η κυβέρνηση επιχειρεί να «διορθώσει» ένα ούτως ή άλλως οριακής συνταγματικότητας νομοθέτημα, το οποίο θα όφειλε να μην υπάρχει καν.

Όλα αυτά δε, αφενός, εξαιτίας προβλημάτων άριστα καταγεγραμμένων διαμέσου των ετών, που αφορούν τη λειτουργία της Δικαιοσύνης και τις μακρές καθυστερήσεις στην απονομή της, και αφετέρου, εξαιτίας του «ενστίκτου αυτοσυντήρησης» που προτάσσει το πολιτικό προσωπικό οσάκις νιώθει ότι απειλείται.

Εξηγούμαι: Πρώτον, ο ήδη παραιτηθείς από το δικαστικό σώμα Χρ. Τζανερίκος προφανώς είχε δίκιο όταν έκανε λόγο για ευθεία παρέμβαση της εκτελεστικής στη δικαστική εξουσία, διαμέσου της διεύρυνσης της σύνθεσης του Α1 τμήματος του Αρείου Πάγου αλλά και του καθορισμού των πηγών στις οποίες αυτό το τμήμα θα μπορούσε να προστρέξει για να αντλήσει στοιχεία για τη διαμόρφωση της κρίσης του αναφορικά με το κόμμα Κασιδιάρη.

Το γεγονός δε ότι διατύπωσε αυτή τη θέση δημόσια, ως μη όφειλε, δεν απομειώνει τη νομική της αξία.

Δεύτερον, προφανώς η διάταξη με την οποία επιχειρείται ο αποκλεισμός του συγκεκριμένου κόμματος είναι οριακής συνταγματικότητας, δεδομένης της πρόβλεψής της ότι αποκλείονται κόμματα από τις εκλογές σε περίπτωση που η ηγεσία τους (ο πρόεδρος, ο γ.γ., τα μέλη της διοικούσας Επιτροπής κ.ά.) έχει καταδικαστεί σε οποιονδήποτε βαθμό σε κάθειρξη για σειρά αδικημάτων. Το ισχύον Σύνταγμα (άρθρο 51. παρ 3) προβλέπει ότι δεν μπορούν να κατέλθουν στις εκλογές όσοι στερήθηκαν το δικαίωμα του εκλέγειν λόγω αμετάκλητης ποινικής καταδίκης…

Τρίτον, αυτές οι μεθοδεύσεις -διότι περί τέτοιων πρόκειται- καθίστανται αναγκαίες εξαιτίας και των καθυστερήσεων κατά τη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης, τις οποίες -κατά τρόπο κραυγαλέο- οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών στάθηκαν, στην καλύτερη περίπτωση, αδύναμες να θεραπεύσουν.

Διότι, εάν η υπόθεση της Χ.Α. και συγκεκριμένα του κ. Η. Κασιδιάρη είχε καταστεί αμετάκλητη, δεν θα υπήρχε ανάγκη όλων αυτών των νομοθετικών πρωτοβουλιών.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, πού ακριβώς βρισκόμαστε σήμερα, αν όχι σε μία «προβληματική» δημοκρατία; Με άλλα λόγια, ακριβώς στην κατάσταση εκείνη που τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου θα όφειλαν να αποτρέψουν.

Επιπρόσθετα, μολονότι πάντα θα υπάρχουν οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα τα οποία ενδεχομένως θα ενισχύουν τα άκρα ένθεν και ένθεν του πολιτικού φάσματος, ας μην ξεχνάμε ότι ο αποκλεισμός του πολιτικού εκφραστή ενός εξ αυτών δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά μάλλον το κρύβει κάτω από το χαλί.

Θα ήταν πολύ προτιμότερο εάν το πολιτικό προσωπικό της χώρας και οι πρωταγωνιστές του καταπιάνονταν με την επίλυση των ζητημάτων εκείνων που ωθούν μερίδα της κοινωνίας στα άκρα.

Ζητήματα όπως το επίπεδο της παιδείας που παρέχεται στα παιδιά αυτού του τόπου, των υπηρεσιών υγείας, των συνθηκών που υφίστανται στην αγορά εργασίας και σειρά άλλων που συνθέτουν την καθημερινότητα των πολιτών αυτού του τόπου.

Βέβαια, «όλο αυτό» ισοδυναμεί με ευχές του τύπου «και επί γης ειρήνη», που είναι και των ημερών, αλλά που ουδέποτε έπιασαν τόπο!