Εκλογές με το μικρόφωνο στο χέρι

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στον απόηχο αυτής της προεκλογικής περιόδου οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι τούτη κύλησε, κατά τρόπο ιδιόμορφο και μάλλον παράδοξο, αθόρυβα.

Ουδεμία σχέση είχε με τα φαινόμενα άλλων εποχών, κατά τα οποία οι «οπαδοί» των κομμάτων γύρναγαν πάνω κάτω την Αθήνα ή τις πόλεις της περιφέρειας, κραδαίνοντας τα σημαιάκια και τα λοιπά λάβαρα της προτίμησής τους και βεβαίως, σχηματίζοντας αυτοκινητοπομπές μπλε, πράσινου ή όποιου άλλου χρώματος επιθυμούσαν.

Όπως επίσης ουδεμία σχέση είχε αυτή η προεκλογική περίοδος με εκείνες των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων ή και ακόμη παλαιότερων, χαρακτηριστικό των οποίων ήταν οι μεγάλες κομματικές συγκεντρώσεις. Μπορεί οι ηγέτες του σήμερα να διαθέτουν τη δική τους «μανιέρα» ή να μιμούνται εκείνην ηγετών του παρελθόντος, όμως τις συγκεντρώσεις που συγκλόνισαν την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τις άλλες μεγάλες πόλεις, δύσκολα μπορούν να τις επαναλάβουν.

Αντίθετα, εάν υπάρχουν δύο χαρακτηριστικά στοιχεία αυτής της προεκλογικής περιόδου, τούτα ήταν, πρώτον, ότι διεξήχθη κυρίως στα κοινωνικά δίκτυα και δεύτερον, ότι οι πολιτικοί επανήλθαν στις γειτονιές. Σε μικρές συγκεντρώσεις οπαδών ή ενδιαφερομένων απευθυνόταν σχεδόν καθημερινά ο επικεφαλής ενός εκ των κομμάτων εξουσίας ή ακόμη και μικρότερης ισχύος κομμάτων, κρατώντας ένα μικρόφωνο στο χέρι και όχι την ντουντούκα του παρελθόντος.

Ένδειξη προόδου ίσως και αυτό. Σε τι συμπεράσματα, όμως, μας οδηγούν αυτές οι πρακτικές; Ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της σταδιακής μετάλλαξης από το θορυβώδες παρελθόν, στο… αθόρυβο παρόν;

Ίσως αποτελεί ένδειξη ωρίμανσης, ίσως αδιαφορίας. Ίσως αμφοτέρων. Πάντως, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την τάση αποξένωσης που εμφανίζεται να έχει το ελληνικό εκλογικό σώμα έναντι των πολιτικών του εκπροσώπων, κάτι που καθίσταται σαφές και από το υψηλό ποσοστό αποχής που καταγράφεται στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.

Το 2019, ποσοστό 42,22% του εκλογικού σώματος απείχε των βουλευτικών εκλογών και στις αμέσως προηγούμενες, εκείνες του 2015, το σχετικό ποσοστό έφτανε το επίπεδο του 43,43%. Και τούτο παρά το μένος της άνω και της κάτω πλατείας και τα οξυμένα πνεύματα της εποχής.  

Υπ’ αυτό το πρίσμα, όμως, πού ακριβώς βρισκόμαστε; Αληθεύει ότι η δημοκρατία εκφράζεται ακριβέστερα όσο μεγαλύτερη είναι η συμμετοχή του εκλογικού σώματος στην εκλογική διαδικασία και σε τι συμπέρασμα πρέπει να καταλήξουμε, όταν σχεδόν ο ένας στους δύο απέχει από αυτή τη διαδικασία;

Ο πολιτικός με το μικρόφωνο στο χέρι, όχι στο μπαλκόνι αλλά στη γειτονιά, είναι κάτι που η Ελλάδα είχε χρόνια να δει. Μόνον οι παλαιότεροι, εκείνοι που βίωσαν τα χρόνια της λεγόμενης καχεκτικής δημοκρατίας ή και ακόμη νωρίτερα, ήταν σε θέση να γνωρίζουν. Στη συνέχεια μεσολάβησε η χούντα και το δημοκρατικό κεκτημένο, από κοινού με τις ελευθερίες που το συνοδεύουν, χάθηκε επί επταετία.  Τότε ήταν που το εκτίμησαν πολλοί. Όταν αυτό απουσίαζε.

Σήμερα, που χαιρόμαστε αυτές τις ελευθερίες επί σχεδόν μισό αιώνα, εμφανιζόμαστε να αδιαφορούμε για αυτές, απέχοντας κατά τρόπο μαζικό από τις εκλογικές αναμετρήσεις.

Είτε αυτή η τακτική αποτελεί ένδειξη συνολικής απόρριψης  του πολιτικού προσωπικού της χώρας, είτε έκφραση αδιαφορίας για τα δημοκρατικά δικαιώματα που έχουν σήμερα οι πολίτες της χώρας, είναι βέβαιον ότι αποτελεί ένδειξη ασθένειας για τη δημοκρατία μας.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, εάν ο λαός δεν πάει στους πολιτικούς, η πρακτική του πολιτικού να πηγαίνει στον λαό, ακόμη και με ένα μικρόφωνο στο χέρι, δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένδειξη υγείας.

Αρκεί να μην οδηγήσει σε μία νέα απογοήτευση…