Η ταφόπλακα της απλής αναλογικής

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η πιστοποίηση της αδυναμίας συγκρότησης κυβέρνησης συνεργασίας εκ μέρους των πολιτικών αρχηγών, χθες, ενώπιον της Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Σακελλαροπούλου, ενταφίασε με τον πλέον επίσημο τρόπο τις όποιες προσδοκίες τυχόν είχαν απομείνει ότι εκλογικά συστήματα αυτού του είδους μπορούν να μακροημερεύσουν στον τόπο μας.

Δεν ήταν μόνο η αριθμητική αδυναμία εδρών που εμφάνισαν τα κόμματα της αριστεράς για τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας. Κυριότερα, ήταν η απροθυμία του συνόλου των κομμάτων, ένθεν και ένθεν του πολιτικού κέντρου, να προχωρήσουν σε συμπράξεις αυτού του είδους με έτερα κόμματα, όπου κι αν αυτά έστεκαν στο πολιτικό φάσμα. Δικαίως ή αδίκως.

Κάτι το οποίο είχε διαπιστώσει δημοσίως, μία ημέρα νωρίτερα και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Α. Τσίπρας,   υποστηρίζοντας ότι «χάθηκε μια σημαντική ευκαιρία για τον τρόπο με τον οποίο κυβερνάται η χώρα, με την απλή αναλογική. Νομίζω χάθηκε πριν τις εκλογές, οπότε δεν είχα κανένα λόγο να κρατήσω την εντολή», είχε πει εξερχόμενος του Προεδρικού Μεγάρου.

Μία ημέρα μετά, εντός του ίδιου Μεγάρου, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκης φέρεται να ισχυριζόταν, κατά τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ότι «δεν είναι τα αναλογικότερα εκλογικά συστήματα που εμποδίζουν τον σχηματισμό κυβερνήσεων, όπως άλλωστε υποδηλώνει και η ευρωπαϊκή εμπειρία». Δίχως, ωστόσο, να έχει προσφέρει ο ίδιος το παράδειγμα της συνεργασίας προς αυτή την κατεύθυνση. Για την ακρίβεια, έχοντας αποκλείσει εκ των προτέρων το ενδεχόμενο συμμετοχής του ΠΑΣΟΚ σε κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό είτε τον Κυριάκο Μητσοτάκη είτε τον Αλέξη Τσίπρα.

Διότι, εντέλει, είναι σαφές ότι εφόσον συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων για τη συγκρότηση κυβέρνησης με κορμό την νικήτρια των εκλογών, ΝΔ, είτε «δεξιότερα» αυτής είτε «αριστερότερα», θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί η προσφυγή σε νέα εκλογική αναμέτρηση. 

Είναι, όμως, δείγμα πολιτικής ανωριμότητας η απουσία βούλησης συνεργασίας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων του τόπου ή το αποτέλεσμα των συσχετισμών που ανέδειξε η κάλπη και εντέλει η βούληση του εκλογικού σώματος;

Για παράδειγμα, γιατί θα όφειλε ο φίλτατος Κυριάκος Μητσοτάκης, υπό το φως των εδρών που εξασφάλισε η ΝΔ βάσει του συστήματος της απλής αναλογικής (146), να επιδιώξει μία συνεργασία, είτε με τον εκ δεξιών του, Κυρ. Βελόπουλο ή εξ αριστερών του, Ν. Ανδρουλάκη, θέτοντας την κυβέρνησή του υπό τους όποιους όρους και προϋποθέσεις (διάβαζε ομηρεία) των εταίρων του στην εξουσία; Ως προς αυτό, δε, είχε κάνει γνωστές τις προθέσεις του πολύ πριν την κάλπη της 21ης Μαΐου, καθιστώντας σαφές ότι η χώρα θα προχωρήσει σε νέα εκλογική  αναμέτρηση, σε περίπτωση που η ΝΔ δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, ακόμη κι αν δεχθούμε ως ισχυρό το επιχείρημα ότι κατά την εκλογική αναμέτρηση που μόλις βίωσε η χώρα, καταδικάστηκε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο η τοξικότητα του πολιτικού λόγου και επιβραβεύτηκε η ύπαρξη βιώσιμων πολιτικών, θα ήταν ενδεχομένως αφελές να εντοπίσουμε την απουσία ωριμότητας εκ μέρους του εκλογικού σώματος ως το αίτιο της αποτυχίας του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής.

Εν πολλοίς, ο «καβγάς» δεν είναι για το «πάπλωμα» αλλά μεταξύ όσων βρίσκονται επ’ αυτού και απλώς δεν επιθυμούν να συνεργαστούν μεταξύ τους για τη διακυβέρνηση της χώρας, καθώς κρίνουν ότι μπορούν και αλλιώς...