Μπορούμε να «ζήσουμε» χωρίς casus belli;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ενώπιον της διαφαινόμενης συμμετοχής της Τουρκίας στο εξοπλιστικό πρόγραμμα της ΕΕ, ακόμη και από την «πίσω πόρτα», την οποία ανοίγουν οι εμπορικές συμφωνίες που τουρκικές επιχειρήσεις θα συνάψουν -ή έχουν ήδη συνάψει- με ευρωπαϊκές, η ελληνική κυβέρνηση έκανε πρόσφατα ένα βήμα προς τα μπροστά, ξαναβάζοντας την υπόθεση του casus belli (αιτία πολέμου) στο τραπέζι.

Κατά δήλωση Κυριάκου Μητσοτάκη, σε συνέντευξή του στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, θα ζητήσει από τον Τούρκο πρόεδρο Ρ. Τ. Ερντογάν να άρει αυτήν την αιτία πολέμου κατά της χώρας μας, καθώς «δεν γίνεται από τη μια να διεκδικείς να μπεις σε ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά εργαλεία και από την άλλη να εξακολουθεί να υπάρχει μία απόφαση η οποία απειλεί, ουσιαστικά, μια ευρωπαϊκή χώρα με πόλεμο, αν κάνει κάτι το οποίο έχει νόμιμο δικαίωμα να κάνει».

Επικαλέστηκε δε την ανάγκη ύπαρξης ομοφωνίας στην ΕΕ κατά την ψήφιση του σχετικού προγράμματος (SAFE), υπονοώντας ότι εάν δεν βρει ευήκοα ώτα από τον κ. Ερντογάν, η Ελλάδα θα ασκήσει βέτο.

Αντίθετα, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, Ν. Ανδρουλάκης, αν και έκρινε χθες ότι «η Τουρκία δεν πρέπει να συμμετέχει στην ευρωπαϊκή άμυνα», θεώρησε ως «αδιανόητο» να ζητά ο πρωθυπουργός την άρση του casus belli ως όρο για την είσοδο της Τουρκίας στα ευρωπαϊκά εξοπλιστικά προγράμματα, καθώς αυτό μπορεί να… επανέλθει.

Συμπαθή όλα αυτά -είτε συνάδουν με τη λογική είτε όχι- ίσως πείτε, αλλά και γνωστά, καθώς τα έχουμε ξανακούσει πολλές φορές τα τελευταία 30 χρόνια που ισχύει αυτό το διαβόητο casus belli εκ μέρους της Τουρκίας, σε περίπτωση επέκτασης της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης στο Αιγαίο. Μία περίοδο κατά την οποία η Ελλάδα διαβιούσε υπό μία ευθεία απειλή εκ μέρους της γείτονός της, γεγονός με το οποίο «έζησαν» όλες οι κυβερνήσεις αυτής της περιόδου, δίχως εξαιρέσεις.

Για την ακρίβεια, αν και σχεδόν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων 30 ετών επέκριναν την ύπαρξη αυτού του τουρκικού ψηφίσματος, το οποίο ψήφισε η Μεγάλη Εθνοσυνέλευση ώστε να προλάβει τη χώρα μας από το σχετικό βήμα, ουδεμία πήγε την υπόθεση ένα βήμα παρακάτω.

Ουδεμία, δηλαδή, της παρούσης συμπεριλαμβανομένης, είπε ότι θα προχωρήσει στην άσκηση των δικαιωμάτων που της παρέχει το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θαλάσσης, η ενσωμάτωση του οποίου στην ελληνική έννομη τάξη αποτέλεσε και την αφορμή για το τουρκικό ψήφισμα, και θα επεκτείνει τα χωρικά ύδατα της χώρας στα 12 ν.μ.

Αντίστοιχα, όλες οι κυβερνήσεις που κατά καιρούς έθιξαν το θέμα περιορίστηκαν στη στερεότυπη επίκληση της φράσης ότι ο χρόνος άσκησης αυτού του κυριαρχικού δικαιώματος εναπόκειται στην ίδια τη χώρα και ότι ουδείς τρίτος μπορεί να την επηρεάσει ως προς αυτό (ή κάτι συναφές).

Στην πράξη, όμως, ουδεμία εκ των ελληνικών κυβερνήσεων της τελευταίας τριακονταετίας απετόλμησε να κάνει πράξη αυτό το κυριαρχικό δικαίωμα, υπό τον φόβο της τουρκικής απειλής πολέμου, επιλέγοντας να παραπέμψει το θέμα στις «ελληνικές καλένδες». Επέδρασε, με άλλα λόγια, αυτή η τουρκική απειλή πολέμου και ως άλλοθι για την αδράνεια άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων εκ μέρους της χώρας μας.

Τώρα που το θέμα τίθεται εκ νέου στο τραπέζι από τον φίλτατο κ. Μητσοτάκη, με μικρές ομολογουμένως πιθανότητες επιτυχίας, να εικάσουμε ότι η χώρα είναι επιτέλους έτοιμη να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της, προχωρώντας στην επέκταση της αιγιαλίτιδας στα 12 ν.μ. στο Αιγαίο;