Η χαμένη ελληνική «φανέλα»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το μακρινό 1965, στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου και ανάμεσα σε δυο γύρους των προεδρικών εκλογών στην Γαλλία, ο στρατηγός Σαρλ Ντε Γκωλ, είχε υποστηρίξει, σε ελεύθερη μετάφραση, ότι η Γαλλία δεν είναι ούτε η αριστερά, ούτε η δεξιά. Είναι όλοι οι Γάλλοι και για ακριβώς αυτόν τον λόγο, θεωρούσε ότι έπρεπε να ενεργεί με γνώμονα το συνολικό εθνικό συμφέρον. Το συμφέρον της Γαλλίας.

Στον απόηχο των ετών της μεταπολίτευσης, στην διάρκεια της οποίας εκτυλίχθηκαν τόσα σκάνδαλα, από το γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι έως τον ΟΠΕΚΕΠΕ καθώς και σειρά άλλων, κατά πόσον μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι γνώμονας των προσπαθειών της ελληνικής πολιτικής τάξης ήταν αμιγώς το εθνικό συμφέρον;

Οι γενικεύσεις, ευλόγως, αδικούν επιμέρους πρόσωπα. Όμως η επίγευση μισού αιώνα και πλέον, ανάπτυξης πελατειακών σχέσεων μεταξύ τμημάτων του ελληνικού εκλογικού σώματος και των πολιτικών του εκπροσώπων, καταδεικνύουν ότι ο “αγώνας”, κατά κύριο λόγο, δεν ήταν για τη “φανέλα”, αλλά υπέρ αλλότριων συμφερόντων, κομματικών, προσωπικών ή και τρίτων.

Γεγονός το οποίο επιβεβαιώνει και η σταδιακή πλην σταθερή και συνεχιζόμενη απαξία στην οποία έχει περιέλθει το πολιτικό προσωπικό της χώρας, στα μάτια της κοινής γνώμης, όπως σειρά δημοσκοπήσεων καταδεικνύει.

Με λίγα λόγια, στα μάτια πολλών, δικαιώνεται ο αείμνηστος Θ. Πάγκαλος για το “διαβόητο” πλέον, «μαζί τα φάγαμε», ιδίως υπό το φως φαινομένων αδιαφάνειας όπως ο ΟΠΕΚΕΠΕ, που εμφανίζονται να αφορούν αφενός μεμονωμένα πρόσωπα, ενδεχομένως στον περίγυρο των κομματικών σχηματισμών εξουσίας, αφετέρου ευρύτερες αγροτικές ομάδες που πρόσκεινται προς τη μία ή την άλλη πολιτική πλευρά.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, πέραν των περίφημων “δίδυμων ελλειμμάτων”, του δημοσιονομικού και του εμπορικού, τη χώρα μας ώθησε στην χρεοκοπία και ο εκμαυλισμός που επικράτησε για ένα μεγάλο διάστημα της μεταπολίτευσης, εξαιτίας των πελατειακών σχέσεων, κυρίως -αλλά όχι μόνον - των δυο μεγαλυτέρων κομμάτων της ελληνικής πολιτικής σκηνής, τα οποία κράτησαν τα ηνία της εξουσίας επί χρόνια, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Πρόκειται για σχέσεις οι οποίες καλλιεργήθηκαν συστηματικά, από την παροχολογία στις ετήσιες ΔΕΘ, έως τα αλλεπάλληλα “πάρτι” διορισμών στον δημόσιο τομέα, ή ακόμη και στην συστηματική εύνοια που επεδείκνυαν κατά καιρούς προς συγκεκριμένα τμήματα του εκλογικού σώματος, οι πολιτικές παρατάξεις.

Βλέπε την περίπτωση των αγροτών. Μιας τάξης ανθρώπων, η οποία ευλόγως ασκεί το επάγγελμά της υπό ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, αλλά απολαμβάνει συνάμα και ειδικής φορολογικής μεταχείρισης, επιδοτήσεων, τραπεζικού δανεισμού, ή και διαγραφών δανείων, ενίοτε.

Αυτές οι σχέσεις, όμως, διαμόρφωσαν την “ταυτότητα” της εποχής. Την “ταυτότητα” της μεταπολίτευσης, η οποία δεν χαρακτηρίστηκε μόνον από την επικράτηση της δημοκρατίας αλλά και από τα φαινόμενα αδιαφάνειας που συντηρήθηκαν με κύρια ευθύνη της πολιτικής τάξης.

Πάψαμε να “παλεύουμε για τη φανέλα”, για το εθνικό ή συλλογικό συμφέρον και ο αγώνας εξελίχθηκε σε μάχη επικράτησης μεταξύ πολιτικών δυνάμεων, συμπαρασύροντας μαζί της την υγιή ανάπτυξη της χώρας και -ενίοτε – τους θεσμούς επί των οποίων αυτή εδράζεται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι πρόσφατες κοινοβουλευτικές ακροβασίες στην υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Ας μην στρέψουμε τη ματιά μας για την άντληση διδαγμάτων μόνον σε χώρες όπως το Ισραήλ, όπου -πρωτίστως για λόγους επιβίωσης – κυριάρχησε το εθνικό συμφέρον, αντί των επιμέρους. Ας δούμε την ίδια τη χώρα μας και τον τρόπο με τον οποίο υπηρετείται αυτό το συμφέρον. Από τα εθνικά θέματα, έως την οικονομία και την κοινωνία.

Είναι ένας αέναος αγώνας και η έκβασή του δεν έχει ακόμη κριθεί.