Το casus belli και η ουσία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ασφαλώς το casus belli, η απειλή πολέμου της Τουρκίας κατά της Ελλάδας σε περίπτωση που η χώρα μας επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στο Αιγαίο, όφειλε να έχει αρθεί και απολύτως θεάρεστο ότι έθεσε το συγκεκριμένο ζήτημα από το βήμα της Γ.Σ. του ΟΗΕ ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως μας θύμισε με τη χθεσινή του ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα.

Όμως αυτό το casus belli δεν υπήρχε -σε πλήρη ισχύ- όταν υπέγραφε τη Διακήρυξη των Αθηνών με τον Τούρκο πρόεδρο Ρ.Τ. Ερντογάν, σε ένα τραπεζάκι του καφέ στο Μέγαρο Μαξίμου; Δεν υπήρχε, όταν ο κύριος άξονας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής έναντι της γείτονος ήταν ο κατευνασμός και η διατήρηση των λεγομένων «ήρεμων νερών» στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο; Δεν υπήρχε, όταν ο κ. Ερντογάν γινόταν δεκτός με «υποκλίσεις» στο Μέγαρο Μαξίμου;

Σήμερα το θυμήθηκε ο φίλτατος κ. Μητσοτάκης, όταν πλέον κατέρρευσαν και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις σχετικά με τις επιδιώξεις των γειτόνων μας εξ Ανατολών; Σήμερα, που ο «Σουλτάνος» δηλώνει ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο δίχως τη συγκατάθεση της Τουρκίας;

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, ίσως αναφωνήσετε, όμως, δεν ήσαν όλα τούτα ορατά ήδη από τον Δεκέμβριο του 2023, όταν η Ελλάδα δεσμευόταν έναντι της Τουρκίας να απέχει «... από κάθε δήλωση, πρωτοβουλία ή ενέργεια που θα μπορούσε να υπονομεύσει ή να απαξιώσει το γράμμα και το πνεύμα αυτής της Διακήρυξης ή να θέσει σε κίνδυνο τη διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή τους»;

Έπρεπε να μεσολαβήσει η «Εθνική ντροπή της Κάσου», με την έμπρακτη αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων καταμεσής του Αιγαίου; Τώρα που η Τουρκία εξασφάλισε την έξωθεν καλή μαρτυρία ως προς τις σχέσεις της με την Ελλάδα και «"ξεπλύθηκε" στη Δύση, την αγκαλιάζει ο Tραμπ, διεκδικεί είσοδο στην άμυνα της ΕΕ, εξοπλίζεται μανιωδώς, προσεταιρίζεται πρώην συμμάχους μας, αλωνίζει διεθνώς» όπως σημειώνει σε πρόσφατη ανάρτησή του στο “Χ” ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών (στην κυβέρνηση Καραμανλή), Γιάννης Βαληνάκης, θυμηθήκαμε το casus belli;

Ο φίλτατος κ. Μητσοτάκης δεν όφειλε να έχει απαιτήσει την άρση του προτού προχωρήσει στην υπογραφή της διαβόητης, πλέον, Διακήρυξης των Αθηνών; Δεν θα έπρεπε να έχει θέσει το θέμα, έστω μετά από δεκαετίες από τη θέσπιση αυτής της απειλής πολέμου, τουλάχιστον ενώπιον του ΝΑΤΟ, στο οποίο υποτίθεται είμαστε σύμμαχοι με την Τουρκία; Ποιο το όφελος, άραγε, η Ελλάδα να είναι σύμμαχος με μία χώρα η οποία την απειλεί ανοικτά με πόλεμο σε περίπτωση που ασκήσει τα θεμελιώδη δικαιώματά της, βάσει του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας;

Υπ’ αυτό το πρίσμα, οι πρόσφατες τοποθετήσεις του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, τόσο ενώπιον της ΕΕ, όπου έθεσε την άρση του casus belli ως όρο για τη συμμετοχή της Τουρκίας στο χρηματοδοτικό πρόγραμμα SAFE, όσο και από το βήμα του ΟΗΕ, είναι ίσως προσήκουσες, όμως άργησαν και σημειώνονται αφού η Τουρκία κατόρθωσε να δείξει πως ό,τι γίνεται στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο πρέπει να έχει και τη δική της «σφραγίδα».

Έπρεπε, άραγε, να φθάσουμε ακόμη και στον διεθνή εξευτελισμό της ακύρωσης του πρωθυπουργικού ραντεβού με τον Τούρκο πρόεδρο, ώστε ο κ. Μητσοτάκης να «σκληρύνει» τη θέση της χώρας μας έναντι της γείτονος;

Μη σπεύσετε να αναφωνήσετε, ξανά, δε, «κάλλιο αργά παρά ποτέ». Είναι εθνικό το ζήτημα.