Καθώς πλησιάζουμε τα δύο χρόνια από την έναρξη των εχθροπραξιών στη Γάζα, καμία ρεαλιστική λύση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Ήταν κάτι προβλέψιμο από την αρχή, όπως επισημάναμε στο τέλος Οκτωβρίου του 2023 (Πες μου πώς τελειώνουν: Το μεγάλο ερώτημα για τις συρράξεις σε Ουκρανία-Ισραήλ), καθώς η κυβέρνηση Νετανιάχου έθετε ως στόχο την «ολοκληρωτική εξάρθρωση» της Χαμάς.

Όπως είχαμε σημειώσει και λίγο καιρό αργότερα, το Ισραήλ προσπαθεί στη Γάζα «να πιάσει τον αέρα». Στην ουσία, πολεμά μια ιδέα με βαθιές ρίζες δεκαετιών. Την οποία, όπως έχει φανεί μέσα από δεκαετίες αντάρτικων κινημάτων διεθνώς (με ή χωρίς τρομοκρατικά χαρακτηριστικά), είναι εξαιρετικά δύσκολο -έως και ακατόρθωτο- να σβήσει, ασκώντας τις αδιαμφισβήτητες στρατιωτικές του ικανότητες.

Το πιο φιλόδοξο εγχείρημα ειρήνης και οικονομικής ευημερίας που έχει εκτυλιχθεί ποτέ στη Γηραιά Ηπειρο μεταλλάσσεται όλο και περισσότερο σε ένα είδος στρατιωτικής συμμαχίας. Η οποία, με το βλέμμα στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, αντιμετωπίζει ακόμη και την ένταξη νέων μελών με απόλυτους γεωπολιτικούς και ιδεολογικούς όρους: «Ή με εμάς ή με τον αντίπαλο».

Η επιφανειακή εξήγηση είναι αυτή που πλασάρουν τα περισσότερα διεθνή ΜΜΕ: Πιεζόμενα από τη ρωσική «επιθετικότητα» αλλά και από την αποστασιοποίηση των ΗΠΑ τα ευρωπαϊκά κράτη πρέπει να αναλάβουν το βάρος της ασφάλειάς τους, ώστε να κατακτήσουν «στρατηγική αυτονομία».

Οι τελευταίες μέρες του Αυγούστου και οι πρώτες του Σεπτεμβρίου ίσως μείνουν στην ιστορία. Μέσα από τη διάσκεψη κορυφής της Οργάνωσης Συνεργασίας της Σαγκάης και του εορτασμού για τη νίκη κατά του άξονα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Κίνα επισφράγισε το νέο της ρόλο στο παγκόσμιο οικονομικό και γεωπολιτικό σκηνικό, ως αντίβαρο των Ηνωμένων Πολιτειών και ηγέτιδα της «μη Δύσης».

Oι λίστες των συμμετεχόντων στις εκδηλώσεις περιλαμβάνουν εκπροσώπους από χώρες και των τεσσάρων μεγάλων ηπείρων, με έμφαση βεβαίως στην Ασία και ελάχιστη εκπροσώπηση (Κούβα, Βενεζουέλα, σε χαμηλότερο επίπεδο και Βραζιλία) από το δυτικό ημισφαίριο, την «πίσω αυλή» των ΗΠΑ.

Όταν γράφαμε στα μέσα του Ιανουαρίου, «Το δόγμα Τραμπ, η ταπείνωση της Ευρώπης και οι αγωνίες της Ελλάδας», σχεδόν όλοι στα ελληνικά και τα διεθνή ΜΜΕ μιλούσαν για την επερχόμενη «στρατηγική αυτονομία» της ΕΕ και την αντίσταση στον Τραμπ, για να διαψευστούν όμως βάναυσα από τις εξελίξεις.

Διάψευση ηχηρή, με συνέπειες και για τη χώρα μας.

Η Ευρώπη βρίσκεται σήμερα σε στρατηγικό αδιέξοδο, το οποίο αποτελεί αποκλειστικά συνέπεια των επιλογών που έκαναν οι ηγεσίες της. Δεν θα ασχοληθούμε με την οικονομική πτυχή (για την οποία άλλωστε έχουν γραφτεί βιβλία και μελέτες, όπως αυτές των Λέτα και Ντράγκι), αλλά με τη γεωπολιτική, η οποία ενδεχομένως είναι και βαρύτερη.

Το δεύτερο μέρος του σημειώματος για την «εποχή της κακιστοκρατίας»

Είναι μάλλον αναντίρρητο ότι η σχέση της χώρας μας με φαινόμενα κακιστοκρατίας, (οι αιτίες και τα αποτελέσματα της οποίας για τη Δύση συνολικά, περιεγραφήκαν στο προηγούμενο σημείωμα), είναι σχεδόν διαχρονική.

Πολλοί εξακολουθούν να την ερμηνεύουν ως ντόπιο φαινόμενο, ανατρέχοντας στη ζημία από τα χρόνια της τουρκοκρατίας και την απώλεια της εποχής του διαφωτισμού, που οδήγησε σε ένα είδος κοινωνικής και ιδεολογικής ανωριμότητας των ελληνικών «ελίτ». Τι απλούστερο όταν το «μπαχτσίσι» το «ρουσφέτι» και ο «κοτζαμπασισμός», είναι λέξεις με τουρκική ρίζα.