Οι κήρυκες της παγκοσμιοποίησης υποσχέθηκαν σχεδόν μια ουτοπία. Έναν κόσμο ενωμένο, που όσο θα γίνεται πλουσιότερος τόσο θα γίνεται πιο δημοκρατικός και θα ξεχνά παραδόσεις, εθνικότητες και έριδες, σαγηνευμένος από τα οφέλη της διεθνοποιημένης «ελεύθερης αγοράς».

Το όραμα ήταν αναμφίβολα ωραίο. Στην πράξη, όμως, φαίνεται να καταλήγει σε αντίστοιχο χρονοντούλαπο με αυτό του κομμουνιστικού διεθνισμού, που εκφυλίστηκε στo θνησιγενές κακέκτυπο του «υπαρκτού» σοσιαλισμού.

Αυτή είναι η μοίρα όλων των θεωρητικών σχεδίων που παραγκωνίζουν την ανθρώπινη φύση, αδιαφορούν για τις πρακτικές λεπτομέρειες και υποτιμούν παραδόσεις, αξίες, αλλά και φιλοδοξίες εθνικές, ριζωμένες βαθιά στην ιστορία.

Η νέα προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών, βλέποντας πως η Ευρώπη δεν συναινεί στην ταχεία λήξη του πολέμου, παρά μόνον με όρους που δεν πρόκειται να αποδεχτεί η Ρωσία, δείχνει πλέον αμετάπειστη στην απόφασή της να μεταθέσει τον πόλεμο στις πλάτες των Ευρωπαίων, μαζί με τις ευθύνες μιας πιθανής ήττας.

Προκειμένου να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία, ζητά από τους Ευρωπαίους να λάβουν μέτρα που είναι αδύνατο να εφαρμόσουν, διότι θα γονάτιζαν την οικονομία της Γηραιάς Ηπείρου, όπως το να τιμωρήσουν με δασμούς την Κίνα και την Ινδία.

Καθώς πλησιάζουμε τα δύο χρόνια από την έναρξη των εχθροπραξιών στη Γάζα, καμία ρεαλιστική λύση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Ήταν κάτι προβλέψιμο από την αρχή, όπως επισημάναμε στο τέλος Οκτωβρίου του 2023 (Πες μου πώς τελειώνουν: Το μεγάλο ερώτημα για τις συρράξεις σε Ουκρανία-Ισραήλ), καθώς η κυβέρνηση Νετανιάχου έθετε ως στόχο την «ολοκληρωτική εξάρθρωση» της Χαμάς.

Όπως είχαμε σημειώσει και λίγο καιρό αργότερα, το Ισραήλ προσπαθεί στη Γάζα «να πιάσει τον αέρα». Στην ουσία, πολεμά μια ιδέα με βαθιές ρίζες δεκαετιών. Την οποία, όπως έχει φανεί μέσα από δεκαετίες αντάρτικων κινημάτων διεθνώς (με ή χωρίς τρομοκρατικά χαρακτηριστικά), είναι εξαιρετικά δύσκολο -έως και ακατόρθωτο- να σβήσει, ασκώντας τις αδιαμφισβήτητες στρατιωτικές του ικανότητες.

Το πιο φιλόδοξο εγχείρημα ειρήνης και οικονομικής ευημερίας που έχει εκτυλιχθεί ποτέ στη Γηραιά Ηπειρο μεταλλάσσεται όλο και περισσότερο σε ένα είδος στρατιωτικής συμμαχίας. Η οποία, με το βλέμμα στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, αντιμετωπίζει ακόμη και την ένταξη νέων μελών με απόλυτους γεωπολιτικούς και ιδεολογικούς όρους: «Ή με εμάς ή με τον αντίπαλο».

Η επιφανειακή εξήγηση είναι αυτή που πλασάρουν τα περισσότερα διεθνή ΜΜΕ: Πιεζόμενα από τη ρωσική «επιθετικότητα» αλλά και από την αποστασιοποίηση των ΗΠΑ τα ευρωπαϊκά κράτη πρέπει να αναλάβουν το βάρος της ασφάλειάς τους, ώστε να κατακτήσουν «στρατηγική αυτονομία».

Οι τελευταίες μέρες του Αυγούστου και οι πρώτες του Σεπτεμβρίου ίσως μείνουν στην ιστορία. Μέσα από τη διάσκεψη κορυφής της Οργάνωσης Συνεργασίας της Σαγκάης και του εορτασμού για τη νίκη κατά του άξονα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Κίνα επισφράγισε το νέο της ρόλο στο παγκόσμιο οικονομικό και γεωπολιτικό σκηνικό, ως αντίβαρο των Ηνωμένων Πολιτειών και ηγέτιδα της «μη Δύσης».

Oι λίστες των συμμετεχόντων στις εκδηλώσεις περιλαμβάνουν εκπροσώπους από χώρες και των τεσσάρων μεγάλων ηπείρων, με έμφαση βεβαίως στην Ασία και ελάχιστη εκπροσώπηση (Κούβα, Βενεζουέλα, σε χαμηλότερο επίπεδο και Βραζιλία) από το δυτικό ημισφαίριο, την «πίσω αυλή» των ΗΠΑ.