Εδώ και δεκαετίες η χώρα μας ακολουθεί ήπια και εν πολλοίς προβλέψιμη εξωτερική πολιτική, προσηλωμένη στο διεθνές δίκαιο, με «άγκυρες» τις συμμαχίες μας στο δυτικό μπλοκ NATO και ΕΕ. Σήμερα, όμως, ζούμε σε μια διαφορετική εποχή, όπου το διεθνές δίκαιο καταστρατηγείται ανοιχτά, όχι μόνον από αναθεωρητικές δυνάμεις αλλά και από κράτη που βρίσκονται στον πυρήνα της Δύσης.

Αυτό ακριβώς συνέβη με τις πολεμικές επιχειρήσεις του Ισραήλ και των ΗΠΑ εναντίον του Ιράν, όπως και με την αντιμετώπιση κρατών-μελών της ΕΕ απέναντι στο ένταλμα σύλληψης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου κατά του Μπέντζαμιν Νετανιάχου.

Από 283 εκατ. κατοίκους το 1960, η αφρικανική ήπειρος είχε ήδη ξεπεράσει το 1,5 δισ. στο τέλος του 2024 και κινείται με ρυθμούς που θα ανεβάσουν τον πληθυσμό της στα 2,4 δισ. κατοίκους έως το 2050. Θα προστεθούν δηλαδή ακόμη 900 εκατ. άνθρωποι, διπλάσιοι από τον συνολικό πληθυσμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο τέλος του προηγούμενου έτους.

Επίκεντρο αυτής της πληθυσμιακής έκρηξης είναι η λεγόμενη Υποσαχάρια Αφρική και η Αίγυπτος, μαζί με τη Νιγηρία. Ο πληθυσμός στο Σουδάν υπολογίζεται ότι μπορεί να διπλασιαστεί στα επόμενα 30 χρόνια, φτάνοντας τα 100 εκατομμύρια.

Λόγω του σκανδάλου ΟΠΕΚΕΠΕ, παραγκωνίζεται από τη δημοσιότητα ένα σοβαρότατο θέμα. Τα τελευταία συμβάντα στον χώρο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, είτε αφορούν τις σχέσεις Τουρκίας-Ευρώπης και ΗΠΑ είτε τις εξελίξεις στη Συρία και τη Λιβύη, δημιουργούν έντονη ανησυχία.

Διότι με την εύνοια των συμμάχων μας, η διεθνής παρεμβατικότητα της Τουρκίας ενισχύεται διαρκώς, εις βάρος της χώρας μας, κάτι που ίσως ξαφνιάζει τους εγχώριους «ιδεαλιστές» της διεθνούς πολιτικής. Για τους ρεαλιστές, πάντως, οι βαθύτερες αιτίες είναι ευδιάκριτες, όπως και τα λάθη της κυβέρνησης στην εξωτερική πολιτική.

Πριν από πέντε χρόνια, ο Αλέξης Τσίπρας είχε κάνει μια «καυτή», όπως αποδείχθηκε, δήλωση: «Ένα κρίσιμο ερώτημα είναι πώς θα καταφέρουμε τη δεύτερη φορά Aριστερά, κερδίζοντας τις εκλογές, να αναλάβουμε την ευθύνη και τον έλεγχο όχι μόνο των κυβερνητικών θέσεων, όχι μόνο των υπουργείων, αλλά και κρίσιμων αρμών της εξουσίας».

Η πρώτη φορά Αριστερά είχε ήδη τελειώσει και τη διακυβέρνηση είχε αναλάβει η «νέα» Νέα Δημοκρατία, του Κυριάκου Μητσοτάκη, μια κυβέρνηση που, όπως φάνηκε στην πορεία, προσπάθησε στον πυρήνα της πολιτικής της να διοικήσει τη χώρα ωσάν να είναι μια πολύ μεγάλη επιχείρηση, η «Ελλάς ΑΕ».

Μετά την αμερικανική επίθεση στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του, η μπάλα βρίσκεται πλέον στο γήπεδο του Ιράν, που αναμένεται να αντιδράσει. Η πρόβλεψη των επόμενων εξελίξεων δεν είναι όμως εύκολη, για μια σειρά από λόγους που θα παραθέσουμε στη συνέχεια.

Το σίγουρο είναι ότι η επίθεση των ΗΠΑ, σε συνδυασμό με τον πόλεμο Ισραήλ-Ιράν, θα έχει βαριές συνέπειες, που θα αποτυπωθούν διεθνώς, όποια κι αν είναι η τροχιά των επόμενων εξελίξεων.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ακολούθησαν την πρωτοβουλία του Ισραήλ και επιτέθηκαν στο Ιράν χωρίς οποιαδήποτε απόφαση επίσημου διεθνούς οργάνου ή έστω μιας ευρύτερης «συμμαχίας προθύμων», παραβιάζοντας τις διεθνείς νόρμες που υπερασπίζεται η Δύση. Αυτό δεν αλλάζει, είτε πιστεύει κάποιος ότι ήταν απαραίτητη η ενέργεια είτε όχι.