Η Ρωσία δεν νικάει στην Ουκρανία, έχει τεράστιες απώλειες και θα χρειαστεί πάνω από… 100 χρόνια για να την καταλάβει. Η Ρωσία συνιστά υπαρξιακό κίνδυνο για την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ σε βαθμό που οι Βρετανοί θα πρέπει να μάθουν να μιλούν… ρωσικά, εάν δεν ενισχύσουν την άμυνά τους.

Αυτές οι δύο εντελώς αντιφατικές τοποθετήσεις είναι απλώς μια ένδειξη του παραλογισμού που έχει επικρατήσει στην Ευρώπη σε σχέση με την Ουκρανία και τη ρωσική απειλή. Δυστυχώς, υπάρχουν και άλλες.

Όταν ανατινάχθηκαν οι αγωγοί του Nordstream, το 2022, η γερμανική πολιτική ηγεσία μίλησε για «τρομοκρατική ενέργεια» και όλες οι κατηγορίες στράφηκαν στο καθεστώς Πούτιν. Σήμερα, που αποδεικνύεται ότι πίσω από τις εκρήξεις ήταν πρόσωπα σχετιζόμενα με τις ουκρανικές μυστικές υπηρεσίες, συμμαχικά κράτη της Γερμανίας όπως η Πολωνία αρνούνται να εκδώσουν τους υπόπτους και τους αφήνουν ελεύθερους, με κυβερνητική παρέμβαση.

Εδώ και πολλούς μήνες, το Euro2day.gr είχε επισημάνει τα απειλητικά σήματα που έστελνε η αγορά ομολόγων για τις μεγάλες αλλά υπερδανεισμένες οικονομίες της Δύσης, όπως και τις έντονα ανοδικές τάσεις του χρυσού, υποστηρίζοντας (ήδη από τον περασμένο Μάιο) ότι είναι πολύ πιθανό να συνεχιστούν!

Έκτοτε ο χρυσός έχει κάνει ένα απίστευτο ράλι, με αποτέλεσμα σήμερα να παρουσιάζει υψηλότερη απόδοση και από τις μετοχές, σε διάστημα… 25ετίας, δηλαδή για ολόκληρο τον 21ο αιώνα, έχοντας αποκτήσει συνολική «κεφαλαιοποίηση» (με βάση τις εκτιμήσεις για το συνολικό βάρος χρυσού που έχει εξορυχθεί) περίπου 30 τρισ. δολάρια!

Το σημείωμα της προηγούμενης εβδομάδας («Παγκοσμιοποίηση: Το πιο βαρύ πλήγμα για τη Δημοκρατία») προκάλεσε μια σειρά από σχόλια, κάποια από αυτά δημόσια, που ζητούσαν μια τοποθέτηση για το «δια ταύτα», δηλαδή για το τι γίνεται εδώ που έχουμε φτάσει.

Παρότι η απάντηση ανήκει κατεξοχήν στην αρμοδιότητα των πολιτικών, κάποιες σκέψεις, στις οποίες ο υπογράφων δεν διεκδικεί πατρότητα, ίσως είναι χρήσιμες. Σκέψεις που κινούνται σε τρία επίπεδα: το αξιακό, το πολιτικό και το οικονομικό.

Στον πυρήνα του σύγχρονου προβλήματος της Δύσης μάλλον βρίσκεται η χωρίς μέτρο επικράτηση του ατομικού επί του συλλογικού, σε επίπεδο αξιών, μέσα από τη σχεδόν θεοποίηση της ατομικής επιθυμίας. Όπως έχει αναφέρει ο στοχαστής Στέλιος Ράμφος, (φτάσαμε να) «αντιμετωπίζουμε το θέμα των αξιών ως θέμα επιθυμίας. Αξία είναι ό,τι επιθυμώ και η ικανοποίηση από αυτό που επιθυμώ».

Οι κήρυκες της παγκοσμιοποίησης υποσχέθηκαν σχεδόν μια ουτοπία. Έναν κόσμο ενωμένο, που όσο θα γίνεται πλουσιότερος τόσο θα γίνεται πιο δημοκρατικός και θα ξεχνά παραδόσεις, εθνικότητες και έριδες, σαγηνευμένος από τα οφέλη της διεθνοποιημένης «ελεύθερης αγοράς».

Το όραμα ήταν αναμφίβολα ωραίο. Στην πράξη, όμως, φαίνεται να καταλήγει σε αντίστοιχο χρονοντούλαπο με αυτό του κομμουνιστικού διεθνισμού, που εκφυλίστηκε στo θνησιγενές κακέκτυπο του «υπαρκτού» σοσιαλισμού.

Αυτή είναι η μοίρα όλων των θεωρητικών σχεδίων που παραγκωνίζουν την ανθρώπινη φύση, αδιαφορούν για τις πρακτικές λεπτομέρειες και υποτιμούν παραδόσεις, αξίες, αλλά και φιλοδοξίες εθνικές, ριζωμένες βαθιά στην ιστορία.

Η νέα προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών, βλέποντας πως η Ευρώπη δεν συναινεί στην ταχεία λήξη του πολέμου, παρά μόνον με όρους που δεν πρόκειται να αποδεχτεί η Ρωσία, δείχνει πλέον αμετάπειστη στην απόφασή της να μεταθέσει τον πόλεμο στις πλάτες των Ευρωπαίων, μαζί με τις ευθύνες μιας πιθανής ήττας.

Προκειμένου να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία, ζητά από τους Ευρωπαίους να λάβουν μέτρα που είναι αδύνατο να εφαρμόσουν, διότι θα γονάτιζαν την οικονομία της Γηραιάς Ηπείρου, όπως το να τιμωρήσουν με δασμούς την Κίνα και την Ινδία.