Η στρατηγική των ΗΠΑ για συνέχιση του «μονοπολικού κόσμου»

Tον προηγούμενο μήνα, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν δήλωνε: «Η ιδέα ότι μία δύναμη θα έστελνε πάνω από 100 χιλ. στρατιώτες να καταλάβει μία άλλη χώρα έχει να εμφανιστεί από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο». Φυσικά αναφερόταν στην παράνομη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Όμως θα μπορούσε κάλλιστα να αναφερόταν σε μια άλλη παράνομη εισβολή, την επέτειο 20 ετών της οποίας γιορτάζουμε αυτές τις ημέρες: Την εισβολή με πάνω από 100 χιλιάδες στρατιώτες των ΗΠΑ στο Ιράκ, τον Μάρτιο του 2023. Αλλά αυτή ήταν μια εισβολή την οποία ο Μπάιντεν υποστήριξε θερμά τότε με δηλώσεις του.

Υπήρξαν κι άλλες διαφορές και ομοιότητες μεταξύ των δύο εισβολών. Έτσι το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης πρόσφατα εξέδωσε ένταλμα σύλληψης εναντίον του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν. Όμως κανένας από τους υπεύθυνους για το αιματοκύλισμα στο Ιράκ (Τζορτζ Μπους, Ντικ Τσέινι, Κόλιν Πάουελ, Κοντολίσα Ράις, Ντόναλντ Ράμσφελντ) αντιμετώπισαν ποτέ δίωξη, ούτε από τη Χάγη ούτε από αμερικανικό δικαστήριο. Ούτε φυσικά οργανώθηκε ποτέ από π.χ. την Κίνα ή τη Ρωσία οικονομικό εμπάργκο εναντίον των ΗΠΑ για «παράνομη εισβολή».

Όπως σχολιάζει ο γλωσσολόγος και κριτικός διανοούμενος Νόαμ Τσόμσκι: «Οι ΗΠΑ δεν προσπαθούν καν να κρύψουν την περιφρόνησή τους για το διεθνές δίκαιο, εκτός κι αν μπορούν να το χρησιμοποιήσουν σαν όπλο εναντίον του εχθρού τους».

Ένα άλλο κοινό σημείο των δύο επεμβάσεων ήταν ο κρατικός έλεγχος των περισσότερων ΜΜΕ στις ΗΠΑ, των οποίων η κάλυψη των γεγονότων απλά επαναλάμβανε την επίσημη κυβερνητική γραμμή.

Κλασική η περίπτωση των NYT: τότε όπως και σήμερα επιμένει να προβάλλει ως «αλήθειες», κατασκευασμένες ιστορίες των μυστικών υπηρεσιών. Τότε οι ιστορίες αφορούσαν την τάχα ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ. Σήμερα, οι ιστορίες αφορούν την τάχα ύπαρξη ενός ανεξάρτητου φιλο-ουκρανικού γκρουπ χωρίς σύνδεση με κάποια νατοϊκή κυβέρνηση που υποτίθεται ότι προκάλεσε τις εκρήξεις στους αγωγούς φυσικού αερίου Nord Stream.

Φυσικά το πιο ίσως ενδιαφέρον σημείο σύγκρισης των δύο παράνομων εισβολών αφορά τα θύματα που άφησαν πίσω τους. Για την περίπτωση της σύγκρουσης στην Ουκρανία δεν μπορούμε φυσικά να ξέρουμε, διότι δεν γνωρίζουμε πόσο θα διαρκέσει αυτή η σύγκρουση.

Όσον αφορά τον πόλεμο στο Ιράκ, η μελέτη «Το Κόστος του Πολέμου» του Πανεπιστημίου Brown ανεβάζει τον αριθμό των νεκρών σε πάνω από 550 χιλ., αν και προσθέτει ότι «παρόλο που είναι δύσκολο να γνωρίζει κανείς τον ακριβή αριθμό, ίσως να έχει σκοτωθεί ο τριπλάσιος ή τετραπλάσιος αριθμός από αυτόν που αναφέραμε για λόγους όπως η εκδίωξη από το μέρος που έμεναν, η περιορισμένη πρόσβαση σε πόσιμο νερό, η έλλειψη ιατρικής φροντίδας και οι αναπόφευκτες ασθένειες».

Σήμερα, την εξουσία στις ΗΠΑ εξακολουθεί να ασκεί η ίδια ομάδα των νεοσυντηρητικών που προκάλεσαν την παράνομη εισβολή στο Ιράκ και την καταστροφή της χώρας. Όπως γράφει ο Michael Hirsh του Foreign Policy, «αρχίζοντας με τον Μπάιντεν, πολλά από τα ίδια στελέχη που υποστήριξαν την εισβολή στο Ιράκ συνεχίζουν να διαχειρίζονται την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ». Ορισμένα πρόσωπα έχουν φυσικά αλλάξει από τότε, όμως η ιδεολογία παραμένει η ίδια: Ενας μονοπολικός κόσμος με πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ , με πάνω από 800 στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο και αναρίθμητα οικονομικά εμπάργκο στους «εχθρούς», ένα καθεστώς που βασίζεται σε μία πολύ απλή (αν και τρομακτική) ιδέα: Oτι οι ΗΠΑ δικαιούνται αυτό το προνομιακό καθεστώς γιατί εκφράζουν το «Απόλυτο Καλό» και κατά συνέπεια, η όποια ρήξη στην οποία εμπλέκονται ή πρόκειται να εμπλακούν, εκφράζει όχι μια σύγκρουση συμφερόντων όπως ισχύει για τις άλλες χώρες, αλλά τη μεταφυσική σύγκρουση του «Καλού με το Κακό».