Αυτό που λείπει...

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο διεθνής ειδησεογραφικός όμιλος Politico κάθε χρόνο παρουσιάζει προσωπικότητες από το παγκόσμιο στερέωμα, οι οποίες, σύμφωνα με την άποψή του, θα επηρεάσουν τις εξελίξεις με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κατά το προσεχές έτος.

Εφέτος, στη σχετική κατάταξή του για την Ευρώπη, έκανε μία αλλαγή στη συνήθη μεθοδολογία του.

Πέραν του ότι επέλεξε τον αντιπρόεδρο της ιταλικής κυβέρνησης Ματέο Σαλβίνι ως την προσωπικότητα εκείνη η οποία θα επηρεάσει στον πλέον σημαντικό βαθμό τις εξελίξεις στην Γηραιά Ήπειρο, κατά τρόπο θετικό ή αρνητικό, διαχώρισε τους υπόλοιπους 27 που απαρτίζουν τη σχετική λίστα σε τρεις κατηγορίες: Doers, Dreamers και Disruptors.

Δηλαδή σε ανθρώπους των έργων (Doers), σε οραματιστές ή ονειροπόλους (Dreamers) και σε εκείνους οι οποίοι, σε ελεύθερη μετάφραση, «ταράζουν τα νερά», «αναστατώνουν» ή «παρεμποδίζουν» (Disruptors).

Σε αυτήν, την τελευταία κατηγορία των Disruptors, βρίσκεται και η Ελλάδα, εκπροσωπούμενη από την κα Ελένη Τουλουπάκη, Εισαγγελέα Διαφθοράς.

«Για τους υποστηρικτές της, η επικεφαλής εισαγγελέας Διαφθοράς είναι ένα απολύτως αναγκαίο κακό, καθώς ξεριζώνει την κουλτούρα της διαφθοράς που απλώνει τα πλοκάμια της βαθιά στο κατεστημένο της χώρας. Για τους επικριτές της, είναι ένα όργανο του κυβερνώντος ακροαριστερού κόμματος ΣΥΡΙΖΑ, διότι ασχολείται με πολιτικές βεντέτες και υπονομεύει την αντιπολίτευση», αναφέρεται στο δημοσίευμα του Politico.

Η επιλογή του Politico, όσο τεκμηριωμένη κι αν είναι, δεν παύει να είναι κατά την κρίση του και ως εκ τούτου αυθαίρετη. Συνάμα, όμως, είναι -πιθανότατα- και ενδεικτική όσων έχει σήμερα να προσφέρει η χώρα μας. “Disruption”, αντί έργων ή οράματος.

Μόλις λίγους μήνες μετά το τέλος μίας μακράς και μελανής περιόδου για την Ελλάδα, η έξοδος από την οποία θα όφειλε να συνοδεύεται από μία συγκροτημένη προσπάθεια ανασυγκρότησης εκ των ερειπίων της κρίσης, οι αναλυτές του Politico δεν κατόρθωσαν να εντοπίσουν ούτε μία ελληνική προσωπικότητα ώστε να την κατατάξουν στις κατηγορίες όσων πράττουν έργα ή τουλάχιστον μπορούν να προσφέρουν ένα πειστικό όραμα για το μέλλον του τόπου ή συνολικά της Ευρώπης.

Αντίθετα, συγκαταλεγόμαστε σε όσους «αναστατώνουν», «ταράζουν τα νερά» ή «παρεμποδίζουν».

Μολονότι ακόμη και αυτή η κατηγορία προσωπικοτήτων θα μπορούσε δυνητικά να αποτιμηθεί θετικά, η καταγραφείσα απουσία της χώρας μας από τις άλλες δύο είναι ίσως περισσότερο ενδεικτική του κλίματος το οποίο επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα.

Μόλις λίγους μήνες πριν από μία κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση και ενώ η χώρα ακόμη μετρά τις πληγές της από την πολυετή κρίση, ουδεμία πολιτική δύναμη εμφανίζεται ικανή να συνεισφέρει κατά τρόπο θετικό στα δύο καίρια ζητούμενα: Έργα και όραμα.

Ουδεμία πολιτική δύναμη στέκει ικανή να πείσει ως προς την αποφασιστικότητά της να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές με στόχο τη βελτίωση του τόπου ή να εμπνεύσει, βάσει του οράματος που τρέφει για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα.

Αντίθετα, οι μεν μιλούν για αποκατάσταση αδικιών και οι δε για απαλλαγή. Πού ακριβώς βρίσκονται τα έργα ή το όραμα μεταξύ αυτών των δύο επιλογών, μέλλει να διευκρινιστεί.

Το πλέον απογοητευτικό, δε, εξ όλων των παραπάνω, είναι ότι ως αποτέλεσμα, οι συνέπειες της κρίσης θα μας συνοδεύουν, κατά πάσα βεβαιότητα, για πολύ καιρό ακόμη.

Τόσο εκείνους που παραμένουμε εντός των τειχών, δίνοντας ο καθένας από εμάς τη δική του καθημερινή μάχη, όσο και εκείνους που αναγκάστηκαν να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού, στερώντας, αναπόφευκτα, την πατρίδα τους από την όποια δυνητική θετική συνεισφορά τους.