Δείτε εδώ την ειδική έκδοση

Η ευρωπαϊκή άμυνα και το λάθος δίλημμα

Ούτε ο πόλεμος στην Ουκρανία, ούτε η σύρραξη στη Μέση Ανατολή, ούτε βεβαίως όσα «κομίζει» στην Ευρώπη ο Ντ. Τραμπ, έχουν κατορθώσει να αφυπνίσουν τους 27 στην ανάγκη ενίσχυσης της ευρωπαϊκής άμυνας. Ακόμη τσακώνονται για τα… λεφτά.

Η ευρωπαϊκή άμυνα και το λάθος δίλημμα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η Ευρώπη εμφανίστηκε χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα, για ακόμη μία φορά, χθες, κατά την άτυπη συνάντηση των ηγετών της στις Βρυξέλλες.

Σύμφωνα με το Politico, από τη μία πλευρά στέκει η Γαλλία, με σύμμαχο την Ελλάδα και από την άλλη, σχεδόν το σύνολο των υπόλοιπων κρατών-μελών της ΕΕ.

Το διακύβευμα της αντιπαράθεσης ήταν η ευρωπαϊκή άμυνα ή, ακριβέστερα, το δίλημμα περί της παραγωγής και προμήθειας αμυντικού υλικού από ευρωπαϊκά εργοστάσια ή η εισαγωγή του από τις ΗΠΑ και τρίτες χώρες. Πρόκειται, ωστόσο, κατά τη γνωστή φρασεολογία του Περισσού, περί ενός «ψευτο-διλήμματος».

Τη στιγμή κατά την οποία η Ευρώπη ακόμη απέχει από τη «γεωπολιτική της ενηλικίωση», όπως την περιέγραψε χθες μία ψυχή και από την απόφαση να αναλάβει με ίδιες δυνάμεις την άμυνά της, το να καβγαδίζει για τον τρόπο προμήθειας των όπλων της ή τον κατασκευαστή τους θυμίζει το ρητό περί της σειράς αλόγου και κάρου και ποιο προηγείται ποιου.

Η πρόταση, της οποίας υπεραμύνθηκαν χθες στις Βρυξέλλες, τόσο ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμ. Μακρόν όσο και ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, αφορούσε πρώτα και κύρια στην αφύπνιση της Γηραιάς Ηπείρου στην ανάγκη ανάπτυξης μίας συγκροτημένης ευρωπαϊκής άμυνας.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο κ. Μητσοτάκης πρότεινε, πρώτον, τη δημιουργία κοινού «κουμπαρά» κατά το πρότυπο του Ταμείου Ανάκαμψης (RRF) ύψους 100 δισ. ευρώ για τη χρηματοδότηση δαπανών όπως η δημιουργία μίας αντιπυραυλικής ομπρέλας στην Ευρώπη και δεύτερον, την εξαίρεση των αμυντικών δαπανών από τον στενό δημοσιονομικό «κορσέ» στον οποίο υπόκεινται σήμερα οι προϋπολογισμοί των 27.

Το Παρίσι, δια στόματος Μακρόν, εμφανίστηκε να υπεραμύνεται της θέσης ότι τα χρήματα του Ευρωπαίου φορολογούμενου πρέπει να δαπανηθούν σε αμυντικά συστήματα «made in Europe» ενώ κράτη όπως η Ιταλία, η Γερμανία, η Πολωνία, η Ολλανδία και οι Βαλτικές χώρες, κ.ά. τάσσονται με τη συνέχιση των αμυντικών τους προμηθειών από τις ΗΠΑ, είτε στο πλαίσιο ενός εμπορικού κατευνασμού του προέδρου Ντ. Τραμπ είτε επειδή τα επιθυμούν «ετοιμοπαράδοτα».

Υπάρχει λογική σε αμφότερες αυτές τις θέσεις. Μακροπρόθεσμη αμυντική αυτονομία δεν νοείται δίχως μία σθεναρή παραγωγική βάση αμυντικού υλικού και ως προς αυτό, ο φίλτατος Μακρόν έχει προφανώς δίκιο.

Αντίστοιχα, υπό το φως των κινδύνων με τους οποίους στέκει σήμερα αντιμέτωπη η Ευρώπη, τόσο από τον βορρά όσο και ευρύτερα -για να μην αναφερθούμε καν στις απειλές που αντιμετωπίζουν ορισμένα κράτη μέλη, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος- η ταχύτητα εξασφάλισης αποτελεί σημαντική παράμετρο.

Αυτή η -καθόλα αξιόλογη, κατά τα λοιπά- συζήτηση θα όφειλε να έπεται της απόφασης της Ευρώπης να απαλλαγεί από τον αμερικανικό μανδύα αμυντικής προστασίας που την περιβάλλει από το τέλος του Β’ Π.Π. έως τώρα και να τον υποκαταστήσει με ένα μανδύα «made in Europe». Σε αυτή την απόφαση, δε, δεν εμφανίζεται να έχει καταλήξει έως τώρα.

Ούτε η ρωσική απειλή την έχει θορυβήσει σε ικανό βαθμό ούτε το γεγονός της γεωπολιτικής της ανυπαρξίας, εν μέσω πολεμικών συρράξεων από τη Μέση Ανατολή έως την Ουκρανία.

Αντίθετα, αυτό που εμφανίζεται να την απασχολεί και μάλιστα μέχρι βαθμού καθυστέρησης των αποφάσεων περί αμυντικής αυτονομίας, είναι το πού θα πάνε τα λεφτά ή αν θα μείνουν «σπίτι».

Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, όμως…


Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.

ΣΧΟΛΙΑ ΧΡΗΣΤΩΝ

blog comments powered by Disqus
v