Πού ακριβώς στοχεύει ο Τραμπ με την κριτική στην ΕΕ

Αν εξετάσει κανείς την κριτική που ασκεί το «οικοσύστημα Τραμπ» απέναντι στην Ευρώπη πολύ εύκολα καταλήγει να διερωτηθεί ποιος είναι ο πραγματικός στόχος. Διότι το ενδιαφέρον είναι ότι τα «ευρωπαϊκά» φαινόμενα στα οποία επικεντρώνεται η κριτική όχι μόνο δεν αποτελούν αποκλειστικά ευρωπαϊκά φαινόμενα αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις γεννήθηκαν και ρίζωσαν στις ΗΠΑ και μετά μετανάστευσαν και στην Ευρώπη.

Πάρτε πχ το κίνημα της «πολιτικής ορθότητας» πού σύμφωνα με την κριτική του Τραμπ κυριαρχεί μεταξύ των ευρωπαϊκών ελίτ. Πρόκειται στην ουσία για ένα κίνημα πού γεννήθηκε στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και μετά μεταφέρθηκε στην Ευρώπη. Η ριζοσπαστική αριστερά των ΗΠΑ πάντοτε έδινε μεγάλη έμφαση στην προστασία κάθε είδους μειονοτήτων (κοινωνικές, σεξουαλικές, εθνοτικές κλπ) σε αντίθεση με την ευρωπαϊκή αριστερά της οποίας η κοσμοθεώρηση βασιζόταν ιστορικά στην αλληλεγγύη με τους αγώνες μεγάλων κοινωνικών ομάδων(εργάτες, αγρότες).

Ανάλογες επισημάνσεις μπορεί να κάνει κανείς για το θέμα του περιορισμού της ελευθερίας της έκφρασης των νέων συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων και κινημάτων πού σύμφωνα με τον πρόεδρο Τραμπ συμβαίνει στην Ευρώπη σήμερα. Ούτε αυτό αποτελεί ευρωπαϊκό φαινόμενο. Ήταν το σταθερό παράπονο εδώ και χρόνια των συντηρητικών καθηγητών και φοιτητών στις ΗΠΑ ότι αντιμετώπιζαν κάθε είδους περιορισμούς στην ελευθερία της έκφρασης τους με τους οποίους αν δεν συμμορφώνονταν θα αντιμετώπιζαν προβλήματα στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία.

Ούτε η αδιαφορία με την οποία η ευρωπαϊκή ελίτ αντιμετωπίζει την κατάρρευση -λόγω της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης- του δυτικού πολιτισμού στην Ευρώπη αποτελεί ένα ευρωπαϊκό φαινόμενο όπως φαίνεται να πιστεύει ο Αμερικανός πρόεδρος. Αντίθετα ανάλογα φαινόμενα πού αφορούσαν τις ΗΠΑ και όχι την Ευρώπη είχε επισημάνει ο γνωστός καθηγητής Σάμιουελ Χάντιγτον πού προειδοποιούσε ήδη από το 2004 για την εξαφάνιση του δυτικού πολιτισμού σε περιοχές όπως η Καλιφόρνια που δεχόντουσαν πλήθος Λατίνων μεταναστών (στο βιβλίο του «Who are we?The Challenges to American National Identity»).

Με άλλα λόγια πολλά από τα φαινόμενα για τα οποία ψέγει ο Τραμπ και οι συνεργάτες του την Ευρώπη είναι φαινόμενα πού είτε είχαν ήδη πολύχρονη παρουσία στις ΗΠΑ είτε είχαν πιθανότατα γεννηθεί εκεί και κατόπιν μετανάστευσαν στην Ευρώπη.

Αν λοιπόν ο στόχος της «ευρωπαϊκής κριτικής» του Αμερικανού προέδρου δεν ήταν η Ευρώπη τότε ποιος ήταν;

Η «Ευρώπη» είναι απλά ένα ιδεολογικό σύμβολο που ενσωματώνει όλες τις αρνητικές κατά τον Τραμπ παραμέτρους των συγχρόνων γραφειοκρατικών δημοκρατιών και τις οποίες βρίσκουμε παντού, σε όλο τον κόσμο -των ΗΠΑ μη εξαιρουμένων. Η κριτική του δεν αντιπροσωπεύει κανένα αντιευρωπαικό επαρχιωτισμό, όπως λανθασμένα υποστηρίζεται από διάφορους αναλυτές, αλλά μία ιδεολογική κατασκευή εφαρμόσιμη σε όλα τα πλάτη και μήκη του κόσμου που στοχεύει τόσο τις ευρωπαϊκές ελίτ όσο και τις προοδευτικές ελίτ των ΗΠΑ που ανδρώθηκαν στον ίσκιο του Δημοκρατικού κόμματος.

Σε αυτό το επίπεδο τουλάχιστον ο πολιτικός του λόγος είναι απόλυτα παγκοσμιοποιημένος.