Η στρατηγική της Ελλάδας στην Μέση Ανατολή

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η Ελλάδα έτεινε χθες χείρα φιλίας στη Μέση Ανατολή. Στον στρατηγικό της σύμμαχο, Ισραήλ και βεβαίως στους Παλαιστινίους, επαναβεβαιώνοντας την πάγια θέση της για λύση δύο κρατών.

Στάθηκε, δηλαδή, η χώρα μας, ως έντιμος συνομιλητής μεταξύ δυο πλευρών η διαμάχη των οποίων σπαράσσει την ευρύτερη περιοχή εδώ και δεκαετίες. Η επίσκεψη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, στον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούτ Αμπάς και στη συνέχεια στον πρωθυπουργό του Ισραήλ, Μπένιαμιν Νετανιάχου, η πρώτη Ευρωπαίου πρωθυπουργού μετά το ειρηνευτικό σχέδιο για την Γάζα, σηματοδοτεί μία σημαντική εξέλιξη στην ελληνική εξωτερική πολιτική στη Μέση Ανατολή αλλά και ευρύτερα.

Πρώτον, η χώρα μας εμφανίζεται πρόθυμη να αποτελέσει μέρος της λύσης στην περιοχή, τόσο ανθρωπιστικά όσο και με την πιθανή συμμετοχή της στην Διεθνή Δύναμη Σταθεροποίησης, στη βάση όρων ειλικρινούς συνομιλητή. Πρόκειται, δε, για έναν ρόλο τον οποίο σήμερα αδυνατεί να διαδραματίσει η γείτονα Τουρκία, παρά την βούλησή της να είναι παρούσα στην περιοχή, εξαιτίας της στάσης της στο πλευρό της Χαμάς και εναντίον του Ισραήλ.

Με άλλα λόγια, η χώρα μας εμφανίζεται σήμερα να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες εκεί όπου η Τουρκία αδυνατεί και αυτό το γεγονός ανατρέπει την «συνήθη» ροή των πραγμάτων στην γειτονιά μας. Κάτι που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έσπευσε να σημειώσει, τονίζοντας πως η Ελλάδα, ως εταίρος και φίλος όλων των κρατών της περιοχής, ενεργεί πάντοτε ως συνεπής και έντιμος συνομιλητής και είναι σταθερά έτοιμη να συνεισφέρει στον διάλογο.

Αντίστοιχα, επανέλαβε ότι η χώρα μας, ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, τάσσεται σταθερά υπέρ της επανεκκίνησης της πολιτικής διαδικασίας με στόχο τη λύση των δύο κρατών.

Δεύτερον, πραγματοποιεί αυτήν την κίνηση η χώρα μας την ίδια ώρα που ενισχύει ακόμη περισσότερο την στρατηγική της σχέση με το Ισραήλ, στο πλαίσιο και του άξονα Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ, ο οποίος επαναβεβαιώθηκε χθες με τη συνάντηση Κυριάκου Μητσοτάκη, Νίκου Χριστοδουλίδη και Μπενιαμίν Νετανιάχου.

Πρόκειται ευλόγως, για την απάντηση δημοκρατικών κρατών της περιοχής, τόσο έναντι εκείνων που επιβουλεύονται την κυριαρχία τους, όσο και με το βλέμμα στραμμένο στην ενεργειακή και λοιπή συνεργασία τους.

Εξελίξεων τις οποίες αφενός αδυνατεί, τουλάχιστον επί του παρόντος, να επηρεάσει η Τουρκία, αφετέρου παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο αμερικανικός παράγοντας. Εστιάζεται, δε αυτό το ενδιαφέρον, στην επίλυση των αντιπαραθέσεων στην περιοχή, με στόχο την ενεργειακή αξιοποίησή της, ώστε μελλοντικά να καταστεί ενεργειακός τροφοδότης για την Ευρώπη, αντί της Ρωσίας. Ένας στόχος που ήδη εμφανίζεται ορατός, χάρις και στον ρόλο που διαδραματίζει η Ελλάδα, ως διαμετακομιστικός κόμβος.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, τα ελληνικά συμφέροντα εμφανίζονται να συμπλέουν και έως έναν βαθμό να ταυτίζονται, όχι μόνον με εκείνα άλλων δημοκρατικών κρατών της περιοχής, όπως, ευλόγως, η Κύπρος και το Ισραήλ, αλλά και με εκείνα των ΗΠΑ. Μιας χώρας η οποία δύναται ακόμη να επηρεάσει τη γείτονα, αν και προφανώς όχι στο μέτρο άλλων εποχών.

Σε αυτό το πλαίσιο δε, αξίζει τον κόπο να αναλογιστούμε, ότι όποτε η χώρα μας μπόρεσε να κάνει βήματα εμπρός στο πεδίο της εξωτερικής της πολιτικής, συνέπλεε με τις επιδιώξεις των τότε ισχυρών κρατών, όπως συμβαίνει και κατά την παρούσα συγκυρία.