Το ενεργειακό στοίχημα του Κυριάκου Μητσοτάκη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η λέξη “κωλοτούμπα” στην Ελλάδα ή “κυβίστηση” επί το πολιτικά ορθότερο, συνοδεύεται συχνά, από ένα μέτρο απαξίας. Πρόκειται, μάλλον, περί σφάλματος. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, τουλάχιστον τις πλέον κραυγαλέες κατά τις οποίες χρησιμοποιήθηκε, αποδείχθηκε, αν μη τι άλλο, επωφελής για τα εθνικά συμφέροντα, ανεξαρτήτως της κριτικής που επέφερε στους πρωταγωνιστές της.

Την πρώτη περίπτωση, την γνωρίζουμε άπαντες και περιττεύει να αναφερθούμε σε αυτή, όπως και στα οφέλη παραμονής μας στην Ευρωζώνη. Άλλωστε, μέσω διαφόρων εκδοτικών πονημάτων, η ιστορία επιχειρείται να αναμορφωθεί.

Η δεύτερη, όμως, η οποία διαδραματίζεται στις ημέρες μας, αφορά στην ενεργειακή πολιτική της παρούσας κυβέρνησης, η οποία εμφανίζεται να βρίσκεται σε αντιδιαστολή με τις παλαιότερες εκδοχές της.

Από τις εξαγγελίες ότι η Ελλάδα δεν θα γίνει χώρα παραγωγής υδρογονανθράκων και δη πετρελαίου και πως η χώρα δεν θα αρχίσει να σκάβει τον βυθό της Μεσογείου, όπως και από την επιτάχυνση της ενεργειακής μετάβασης σε ΑΠΕ, ώστε να υπάρξει αντίστοιχη επιτάχυνση της απεξάρτησής της από τα ορυκτά καύσιμα, έχει παρέλθει μάλλον λίγος χρόνος.

Όμως, από το σημείο αυτό έως την επιβράβευση της χώρας από τα χείλη Αμερικανών αξιωματούχων που επισκέπτονται τα εδάφη της, όπως ο υπουργός Εσωτερικών των ΗΠΑ, Νταγκ Μπέργκαμ, για την μεταστροφή ρητορικής και πολιτικής που επιδεικνύει, υπάρχει απόσταση.

Διότι αυτό μας είπε χθες και μάλιστα αφού είχε μόλις επισκεφθεί τις εγκαταστάσεις του ΔΕΣΦΑ στην Ρεβυθούσα, ο φίλτατος Μπέργκαμ. Όπως είπε ενώπιον κοινού εκπροσώπων του Τύπου, «όλα όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα θετικά. Η ευκαιρία για την Ελλάδα και την στρατηγική της θέση αλλά επίσης και οι πολιτικές της κυβέρνησης, που είναι υπέρ του τομέα της ενέργειας είναι ιδιαίτερα θετικές».

Η ευαρέσκεια Μπέργκαμ, διαπρύσιου υποστηρικτή της πολιτικής Τραμπ “drill baby, drill”, για αυτήν την μεταστροφή πολιτικής εκ μέρους της χώρας μας, καθώς εξυπηρετούνται δυο στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ, αφενός για την απεξάρτηση της Ευρώπης από ρωσικούς υδρογονάνθρακες, αφετέρου για τον τερματισμό της χρηματοδότησης της Ρωσίας και κρατών της Μέσης Ανατολής που τροφοδοτούν με κεφάλαια την τρομοκρατία, είναι προφανής.

Σχετίζεται δε τόσο με την πρόδηλη απόφαση του Μεγάρου Μαξίμου να εγκαταλείψει άρον άρον την προσήλωσή του στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών και της προηγούμενης πολιτικής ηγεσίας των ΗΠΑ, ενστερνιζόμενο τις επιδιώξεις Τραμπ, όσο και με την μεταστροφή της ενεργειακής πολιτικής της παρούσας κυβέρνησης.

Θα πείτε, την δουλειά τους κάνουμε, γιατί να μην μας λένε “μπράβο”, οι άνθρωποι και θα έχετε δίκιο. Εάν αυτό το “μπράβο” δε συνδέεται και με την επίδειξη έμπρακτης υποστήριξης “επί του πεδίου”, ακόμη καλύτερα.

Διότι, εκεί θα παιχτεί αυτό το στοίχημα Μητσοτάκη.

Όταν ο φίλτατος υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Σταύρος Παπασταύρου λέει -κατά τρόπο μάλλον αγχώδη - ότι «οι ΗΠΑ παραμένουν ένας στρατηγικός εταίρος της Ελλάδας, ότι οι σχέσεις του Προέδρου των ΗΠΑ και του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη είναι στο καλύτερο σημείο παρά ποτέ και ότι βασίζονται σε δυο βασικούς πυλώνες: την στρατηγική συνεργασία και την ενεργειακή συνεργασία», είναι προφανές ότι αυτό περιγράφει. Τις προσδοκίες της Αθήνας ότι η παρουσία αμερικανικών συμφερόντων στα θαλάσσια οικόπεδα που κείνται νότια της Κρήτης θα σημάνει και τον εξοβελισμό των επιδιώξεων της γείτονος, που εκφράζονται διαμέσου του τουρκολιβυκού μνημονίου.

Όπως αντίστοιχα σημαίνει και ότι οι κάθε είδους διευκολύνσεις που παρέχει η Ελλάδα στις ΗΠΑ για την μεταφορά του -ακριβότερου – LNG τους στην Ευρώπη, μέσω του Κάθετου Διαδρόμου που διαπερνά την χώρα μας, τελικά θα “εξαργυρωθεί” έμπρακτα επί του πεδίου.

Όλο αυτό όμως μέλλει να αποδειχθεί.