Ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η Ευρώπη στέκει σήμερα αντιμέτωπη, ταυτόχρονα, με μία εμπόλεμη σύρραξη στο κατώφλι της και τον αναθεωρητισμό του Πούτιν στην Ουκρανία, με έναν βιομηχανικό κολοσσό που διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές εμπόριο, την Κίνα, και με την απόσυρση της αμυντικής ομπρέλας των ΗΠΑ, υπό τον Τραμπ.

Απάντηση σε όλα αυτά επιχειρεί να δώσει μέσω, αφενός, των προβλέψεων Ντράγκι για την οικονομική αναζωογόνηση της ΕΕ, αφετέρου, της στρατηγικής της αυτονομίας και του επανεξοπλισμού της, κύριος εμπνευστής της οποίας είναι ο Γάλλος πρόεδρος Εμ. Μακρόν.

Σήμερα, όμως, με τη γερμανική καγκελαρία να μην αποδίδει τα «συμπεφωνημένα» και με τη Γαλλία να βρίσκεται σε πολιτική περιδίνηση, ποιος μιλά για «στρατηγική αυτονομία» στην Ευρώπη; Ποιος μπορεί, έστω, να διανοηθεί ότι η Γηραιά Ήπειρος διαθέτει ικανή και στιβαρή ηγεσία που θα την οδηγήσει στην ανάδειξή της σε αντίπαλο δέος στις υφιστάμενες και ανατέλλουσες υπερδυνάμεις του πλανήτη;

Πέραν όσων σημαίνει και συνεπάγεται για την ίδια τη γαλλική πολιτική σκηνή, η πολιτική κρίση στη Γαλλία αναδεικνύει, πέραν πάσης αμφισβητήσεως, τα ελλείμματα και τις αδυναμίες που η Ευρώπη αντιμετωπίζει.

Η εξασθένιση της γαλλικής επιρροής στις Βρυξέλλες, όπως βεβαίως και της ισχύος του γαλλο-γερμανικού άξονα, στη διάρκεια της τελευταίας διετίας, στερεί την ΕΕ από τους πλέον ισχυρούς και καθοριστικούς για την πορεία της συντελεστές. Φέρνει, δε, έτσι στο προσκήνιο ένα γνήσιο έλλειμμα ηγεσίας, κατεύθυνσης και λόγου ύπαρξης.

Διότι εάν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα κτίστηκε πάνω στην ανάγκη αδρανοποίησης του γερμανικού κινδύνου μέσω της οικονομικής ώσμωσης, οι σημερινές ανάγκες του αφορούν στην ίδια την επιβίωσή του.

Με ποια κρίση στάθηκε αντιμέτωπη η ΕΕ και την υπερέβη κατά τρόπο αποτελεσματικό και μόνιμο; Με την πιστωτική και την κρίση χρέους; Στην περίπτωση της Ελλάδας, μετά από μία δεκαετία ταλαιπωρίας, δείχνει να τα έχει καταφέρει. Για την περίπτωση της Γαλλίας, όμως, όπως και για αυτήν της τρίτης μεγαλύτερης ευρωπαϊκής οικονομίας, της ιταλικής, ποια θα είναι η απάντησή της σε περίπτωση που βρεθούν… στο καναβάτσο;

Το γεγονός ότι η Γαλλία δανείζεται σήμερα με επιτόκια υψηλότερα των ελληνικών μιλά από μόνο του, για μία οικονομία “too big to fail”, όπως η γαλλική. Τι συνεπάγεται, όμως, αυτό για το ευρώ και συνολικά για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα; Πόση εμπιστοσύνη μπορεί να τρέφει η διεθνής κοινότητα σε ένα νόμισμα του οποίου βασικοί οικονομικοί πυλώνες κλυδωνίζονται και εμφανίζονται να οδεύουν σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό;

Προφανώς ακόμη απέχουμε από το τελευταίο κεφάλαιο αυτής της υπόθεσης. Όμως, ήδη οι αγορές κάνουν γνωστές τις απόψεις τους για το θέμα, οδηγώντας σε πτώση το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.

Συνάμα, όσο εντείνεται η πολιτική κρίση στη Γαλλία και ενισχύονται οι πιθανότητες ισχυροποίησης της ακροδεξιάς, οι διαιρέσεις στην Ευρώπη καθίστανται σαφέστερες και οι ενστάσεις στον αναθεωρητισμό Πούτιν ή ακόμη και στην ανάγκη λήψης μέτρων για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης έρχονται σε δεύτερη μοίρα.

Κοντολογίς, η γαλλική πολιτική κρίση, στον βαθμό που παραταθεί και οδηγήσει σε αποσταθεροποίηση -την κυριότερη σύμμαχο της Ελλάδας- αλλά και δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ, είναι σαφές ότι επηρεάζει -ή δύναται να επηρεάσει- άπαντες.

Οικονομικά, πολιτικά αλλά και συνολικά, σε ό,τι αφορά στην ευστάθεια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Σίγουρα, δε, δεν αποτελεί μόνο μία σταγόνα σε ένα ήδη ξεχειλισμένο ποτήρι…