Μία από τις μεγαλύτερες ελλείψεις στην ελληνική αγορά της σταθερής τηλεφωνίας είναι η απουσία συγκεκριμένων και έγκυρων στατιστικών στοιχείων, βάσει των οποίων θα μπορούσαμε να κάνουμε πιο συγκεκριμένες παραδοχές για την αγορά μας και την εξέλιξή της, αναφέρει ο κ. Αθανάσιος Πηλιούνης, Πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Teledome.

Από τα λίγα διαθέσιμα στοιχεία, όμως, αποδεικνύεται ότι η ελληνική αγορά σταθερής τηλεφωνίας βρίσκεται ακόμα σε στάδιο ”ταχείας ανάπτυξης” (rapid growth), στο οποίο αναμένουμε ότι θα μείνει έως και το 2005, οπότε θα μεταβεί στο στάδιο της ανάπτυξης με ετήσιους αναμενόμενους ρυθμούς της τάξεως του 35%-45%.

Η παρούσα φάση ”ταχείας ανάπτυξης” κατά κύριο λόγο επαληθεύεται από τους συνεχείς υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης (200%-300% τον χρόνο) που επιτυγχάνουν οι πέντε μεγάλες εταιρείες του χώρου (TeleDome, Forthnet, Lannet, Tellas, Telepassport), καθώς επίσης και από τα χαμηλά περιθώρια μικτού κέρδους με τα οποία δουλεύουν οι εταιρείες.

Στην προσπάθεια τους να αποκτήσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς, οι εταιρίες έχουν καθυστερήσει την ανάπτυξη ιδιοκτήτης υποδομής, η οποία θα μπορούσε να βοηθήσει σημαντικά στη μείωση των λειτουργικών δαπανών τους και στη βελτίωση του μικτού περιθωρίου κέρδους τους.

Από την άλλη πλευρά, εταιρίες οι οποίες πρωτίστως επικεντρώθηκαν στη δημιουργία υποδομής, χωρίς να έχουν επιτύχει πρόοδο στην κατάκτηση σημαντικού μεριδίου αγοράς, καταρρέουν υπό το βάρος των μεγάλων επενδύσεων, τις οποίες δεν έχουν ακόμα καταφέρει να εκμεταλλευτούν εμπορικά.

Η επιτάχυνση στην οποία βρίσκεται ο κλάδος, η αστάθεια, η μη ορθή εφαρμογή του νομοθετικού και κανονιστικού πλαισίου, σε συνδυασμό με την έλλειψη ρευστότητας στην αγορά, οδηγούν τις περισσότερες εταιρείες σε πρόωρη εγκατάλειψη του αγώνα.

Ειδικότερα, η πολιτική των μεγάλων προμηθευτών (ΟΤΕ, εταιρίες κινητής τηλεφωνίας), η μη προσαρμογή τους στις υποχρεώσεις παροχής κοστοστρεφών τιμών και τιμών χονδρικής στους εναλλακτικούς παρόχους και άλλες πρακτικές αθέμιτου ανταγωνισμού συμπιέζουν ασφυκτικά τα περιθώρια κέρδους των μικρών εταιρειών και τις οδηγούν στην οικονομική εξάντληση.

Μερική εξαίρεση στον κανόνα αυτό αποτελούν οι πέντε μεγάλες εταιρίες του κλάδου, οι οποίες, έχοντας δημιουργήσει το απαραίτητο μέγεθος, είναι λιγότερο ευάλωτες στις ως άνω πρακτικές.

Γεγονός παραμένει, πάντως, ότι οι συνθήκες αυτές δεν ευνοούν την πλήρη, κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα, απελευθέρωση της αγοράς και την ανάπτυξη ουσιαστικού ανταγωνισμού.

Οι εταιρίες που θα επιβιώσουν στον άνισο αυτό αγώνα, θα έχουν να πάρουν ίσως την πιο σημαντική επενδυτική απόφαση στην κρίσιμη αυτή καμπή της ιστορίας τους, η οποία θα προδιαγράψει τη μετέπειτα πορεία και επιτυχία τους στην αγορά: να εξαγοράσουν ή να συγχωνευτούν με άλλες εταιρίες του κλάδου προς περαιτέρω διεύρυνση του μεριδίου αγοράς τους ή να επενδύσουν σε ιδιόκτητη υποδομή προς βελτίωση του μικτού περιθωρίου τους και κατ’ επέκταση της κερδοφορίας τους.