Όταν λέμε ότι κάτι είναι υποτιμημένο, εννοούμε ότι αξίζει περισσότερη αναγνώριση ή προσοχή. Κάτι που ίσως ο κόσμος να μην έχει εκτιμήσει πλήρως την αξία του πέρα από μια μικρή ομάδα. Ή, ίσως, ότι έχουμε αρχίσει να εκτιμούμε κάτι που, για πάρα πολύ καιρό, περνούσε απαρατήρητο.
Δεν χρειάζεται να είναι κάτι χειροπιαστό: μπορεί να είναι μια πρακτική που έχει ξεχαστεί λόγω των κοινωνικών αλλαγών, ένα τελετουργικό της καθημερινότητάς μας που παραβλέπουμε επειδή φαίνεται τετριμμένο, ή ένας τρόπος να κάνουμε τα πράγματα, ο οποίος χάνεται καθώς η κοινωνία εξελίσσεται.
Σε αυτό το άρθρο, εξερευνούμε πτυχές του πολιτισμού μας που είτε αξίζουν περισσότερη προσοχή είτε δεν έχουν εκτιμηθεί όσο τους αξίζει -στοιχεία της καθημερινής ζωής που δεν σκέφτονται, ακούνε ή εφαρμόζουν αρκετοί άνθρωποι. Αυτά δεν είναι απαραίτητα τα αγαπημένα μας πράγματα, αλλά πιστεύουμε ότι μας λένε κάτι σημαντικό για τον κόσμο και τον κάνουν πιο ενδιαφέροντα.
Ζητήσαμε από μια ομάδα ανθρώπων που αναγνωρίζονται ως αυθεντίες στον τομέα τους να απαντήσουν σε αυτήν τη (φαινομενικά υποτιμημένη) ερώτηση: Τι είναι υποτιμημένο σήμερα;
Τείνουμε να ξεχνάμε τη δύναμη των ονείρων
Alain Ducasse, σεφ και εστιάτορας με συνολικά 18 αστέρια Michelin.
Όταν ήμουν 12 ετών, πήρα την πιο κρίσιμη απόφαση της ζωής μου: αποφάσισα να γίνω σεφ. Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν κατάλαβα πλήρως τον λόγο αυτής της επιλογής. Ζούσα σε μια φάρμα στη νοτιοδυτική Γαλλία με την οικογένειά μου. Ζούσαμε λιτά και δεν είχα φάει ποτέ σε εστιατόριο. Παρ’ όλα αυτά, το να γίνω σεφ ήταν σίγουρα αυτό που ήθελα να κάνω -και το έκανα. Έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα.
Σε μια κοινωνία που βασίζεται στα γρήγορα αποτελέσματα, στη λογική και στην τεχνολογία, τείνουμε να ξεχνάμε τη δύναμη των ονείρων. Με κάποιον τρόπο, τα όνειρα δεν ταιριάζουν με την υπόλοιπη ζωή μας. Χρειάζονται χρόνο, δεν στηρίζονται σε κάποια λογική, ούτε βασίζονται στην τεχνολογία. Προκύπτουν από ασαφείς και απρόβλεπτους συνδυασμούς ιδεών που αναδύονται τυχαία στο μυαλό μας.
Ακόμα και σήμερα, τα όνειρα έχουν αξία στην επαγγελματική μου ζωή. Αυτό που η ομάδα των νέων συνεργατών μου αποκαλεί «projects», είναι για μένα όνειρα. Όταν ανοίγω ένα εστιατόριο -κάτι που συμβαίνει συχνά- ξεκινάω με όνειρα γι’ αυτό. Πού θα βρίσκεται; Τι είδους κόσμο θα προσελκύει; Τι φαγητό θα σερβίρει; Αφήνω το μυαλό μου να περιπλανηθεί ελεύθερα μέσα σε μια δίνη ασύνδετων σκέψεων. Σιγά-σιγά, μέσα απ’ αυτό το χάος αναδύεται μια ιδέα. Το επόμενο βήμα είναι απλό: μεταφέρω τις ιδέες μου στον πραγματικό κόσμο.
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ζήσεις από το να «ακούς» τα όνειρά σου. Στην École Ducasse, τη σχολή μου για τη μαγειρική τέχνη, έχουμε υποδεχθεί πολλούς μαθητές που αποφάσισαν να αλλάξουν πορεία στη ζωή τους μετά την πανδημία της Covid-19. Προέρχονται από εντελώς διαφορετικούς επαγγελματικούς χώρους, αλλά επιλέγουν να εργαστούν στην εστίαση για να ακολουθήσουν τα αγαπημένα τους όνειρα. Όταν βλέπω το πάθος τους, ξέρω ότι θα πετύχουν. Και δεν μιλάμε μόνο για επαγγελματική επιτυχία. Μιλάμε για κάτι πολύ πιο πολύτιμο: την προσωπική επιτυχία, που σε κάνει ευτυχισμένο και φέρνει αρμονία στη ζωή σου.
Το να ονειρεύεσαι μπορεί να φαίνεται πολυτέλεια, γιατί απαιτεί χρόνο -τον πιο σπάνιο πόρο. Το να ονειρεύεσαι μπορεί να φαίνεται αναποτελεσματικό, επειδή αγνοεί σκόπιμα περιορισμούς και λογική. Αλλά μην υποτιμάτε τη δύναμή τους. Πιστεύω πως τα όνειρα είναι αυτά που κινούν τον κόσμο.
© 2024 The New York Times Company and Alain Ducasse
Το Funk Carioca καθρεφτίζει την πραγματικότητα πολλών βραζιλιάνων
Anitta, Βραζιλιάνα συνθέτρια και τραγουδίστρια. Το έκτο της άλμπουμ «Funk Generation» κυκλοφόρησε το 2024.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια φαβέλα του Rio de Janeiro. Έζησα από κοντά το πνεύμα του funk carioca, γνωστού και ως βραζιλιάνικου funk. Αν και αυτή η μουσική είναι εξαιρετικά δημοφιλής στη Βραζιλία και στη Λατινική Αμερική γενικά, παραμένει υποτιμημένη σε παγκόσμιο επίπεδο παρά τον μοναδικό ζωντανό της ήχο. Εκτός από το μουσικό ύφος, το funk carioca αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα πολλών Βραζιλιάνων και αποτελεί έναν τρόπο να πουν τις ιστορίες τους -όπως κι εγώ.
Μουσικά, το είδος συνδυάζει υποκατηγορίες της hip-hop, ηλεκτρονικής dance μουσική, freestyle και pop, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί τη δική του βραζιλιάνικη ταυτότητα. Αυτό το δυναμικό μείγμα δημιουργεί μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα με έντονους ρυθμούς κρουστών, samples από δημοφιλείς μελωδίες και φωνητικές ερμηνείες. Το τραγούδι μου «Joga pra Lua» -που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Twerk για το Φεγγάρι»- ενσωματώνει ακριβώς αυτόν τον ήχο.
Το funk carioca γεννήθηκε στις φαβέλες της Βραζιλίας τη δεκαετία του 1980. Αυτή η ζωντανή μουσική παραμένει η καρδιά περιοχών όπως η δική μου γειτονιά -εργατικές συνοικίες στα περίχωρα του Rio.
Όπως η hip-hop στην Αμερική, έτσι και το funk carioca είναι μια αυθεντική έκφραση των κοινωνικών ζητημάτων που βαραίνουν τον λαό του Rio. Η βραζιλιάνικη κυβέρνηση κάποτε σκέφτηκε να το ποινικοποιήσει εξαιτίας των στίχων του, που αντικατοπτρίζουν την καθημερινή ζωή στις φαβέλες. Ωστόσο, η funk σκηνή στις φαβέλες είναι εκεί όπου ξεκίνησε η καριέρα μου ως τραγουδίστριας και εκεί όπου πολλοί νέοι Βραζιλιάνοι βρίσκουν τρόπους να εκφραστούν.
Παρότι η μουσική αποτυπώνει τη σκληρή πραγματικότητα, τα πάρτι στις φαβέλες, γνωστά ως «baile funk», την ανεβάζουν σε άλλο επίπεδο. Αυτά τα πάρτι προσφέρουν μια απόδραση από τις δυσκολίες που περιγράφουν τα τραγούδια. Η αντοχή και το πάθος αυτών των συγκεντρώσεων έχουν διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη του βραζιλιάνικου funk ως φαινομένου, ενισχύοντας την ενδυνάμωση των γυναικών και τον εορτασμό της σεξουαλικής ελευθερίας. Επιπλέον, έχουν συμβάλει σημαντικά στην οικονομία του Rio, υποστηρίζοντας αμέτρητες οικογένειες σε περιοχές όπως αυτή όπου μεγάλωσα.
Οι συναυλίες μου αντανακλούν την ψυχή αυτών των βραζιλιάνικων funk πάρτι. Συχνά σχηματίζονται κύκλοι χορού στο κοινό καθώς ερμηνεύω. Νιώθω την ενότητα που δημιουργεί αυτή η μουσική και μεταφέρομαι ξανά πίσω στα συναισθήματα που βίωσα στα πάρτι της γειτονιάς μου. Όλα αυτά μού θυμίζουν τη δύναμη του βραζιλιάνικου funk να ενώνει τους ανθρώπους.
© 2024 Anitta
Η εθιμοτυπία καλλιεργεί την ευγένεια
Sara Jane Ho, ιδρύτρια της σχολής εθιμοτυπίας Institute Sarita, παρουσιάστρια της εκπομπής «Mind Your Manners» στο Netflix και συγγραφέας του βιβλίου «Mind Your Manners: How to Be Your Best Self in Any Situation».
Οι άνθρωποι συχνά αποστρέφονται την έννοια της «εθιμοτυπίας». Πολλοί τη θεωρούν ένα ξεπερασμένο κατάλοιπο της ανώτερης τάξης, που αφορά μόνο το ποιο πιρούνι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε στο τραπέζι. Η λέξη μπορεί να ακούγεται καταπιεστική, σαν να αποσκοπεί στον έλεγχο και τον περιορισμό της προσωπικότητάς μας, αλλά η εθιμοτυπία δεν είναι στατική έννοια.
Αντίθετα, αποτελεί μια προσαρμοστική και δημιουργική πρακτική, που στοχεύει να αναδείξει τις καλύτερες εκδοχές του εαυτού μας. Διαθέτει τη δυναμική να εξελίσσεται και να προσαρμόζεται στις ανάγκες της εκάστοτε εποχής. Δεν υπάρχει λόγος να ακολουθούμε τυφλά τις παραδόσεις του παρελθόντος, αλλά η κατανόηση των λόγων ύπαρξής τους μας βοηθά να εξηγήσουμε τη συμπεριφορά μας.
Για παράδειγμα, η χειραψία ήταν ένας τρόπος να αποδείξει παλιότερα κάποιος ότι δεν έφερε όπλα. Αντίστοιχα, το έθιμο της πρόποσης αναπτύχθηκε ώστε οι οικοδεσπότες να δείξουν ανοιχτά ότι δεν δηλητηρίαζαν τους καλεσμένους τους: όταν τσουγκρίζεις τα ποτήρια, σταγόνες από το ποτήρι σου πέφτουν στο ποτήρι του άλλου. Πολλές αρχές της εθιμοτυπίας, που απαντώνται σε διάφορους πολιτισμούς, έχουν τις ρίζες τους στη δυσπιστία προς τους συνανθρώπους μας. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι αυτή η δυσπιστία σήμερα βαθαίνει και ο κοινωνικός μας ιστός διαλύεται. Κάθε μέρα φέρνει και μια νέα ιστορία ακραίας αγένειας ή ακόμα και βίας.
Η εθιμοτυπία υπήρξε για αιώνες ένας αποτελεσματικός μηχανισμός εξομάλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων. Στη σύγχρονη εποχή, μπορεί να συμβάλει στην εξουδετέρωση της τοξικής πόλωσης και να μας επιτρέψει να ζούμε ειρηνικά με τους γύρω μας, κυρίως όταν διαφωνούμε.
Ο σεβασμός στην επικοινωνία, η ενεργητική ακρόαση και οι δεξιότητες επίλυσης συγκρούσεων είναι μερικά παραδείγματα του πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την εθιμοτυπία για να συνυπάρχουμε αρμονικά, ιδιαίτερα σε μια περίοδο γεωπολιτικής αστάθειας. Η κομματική αντιπαράθεση μπορεί να διχάζει τον κόσμο μας, αλλά όταν τα εμπλεκόμενα μέρη επιδιώκουν τους ίδιους στόχους, η αντιπαράθεση μπορεί να είναι εποικοδομητική, αρκεί και οι δύο πλευρές να τηρούν βασικούς κανόνες εθιμοτυπίας.
Η εποχή μας απαιτεί την αποκατάσταση της ευγένειας στον δημόσιο βίο. Οι εξαιρετικά υποτιμημένες αρχές της εθιμοτυπίας μπορούν να μας βοηθήσουν να το πετύχουμε αυτό, υπενθυμίζοντάς μας την κοινή ανθρώπινη φύση μας.
© 2024 The New York Times Company and Sara Jane Ho
Μια σχέση πρέπει να σε κάνει να νιώθεις όμορφα
Jillian Turecki, σύμβουλος σχέσεων, οικοδέσποινα του podcast «Jillian on Love» και συγγραφέας του «It Begins With You: The 9 Hard Truths About Love That Will Change Your Life».
Περνάω πολύ χρόνο μελετώντας την αγάπη -τι την κάνει να λειτουργεί, τι την κάνει να διαρκεί και πώς μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους να τη βρουν. Είναι τόσο η καριέρα μου όσο και το πάθος μου. Η κατανόηση αυτού του βαθιά ανθρώπινου στοιχείου, της επιθυμίας για συντροφικότητα και της δημιουργίας μιας ζωής μαζί με κάποιον, έχει δώσει τεράστιο νόημα και σκοπό στη ζωή μου. Ωστόσο, σε όλη μου την πορεία ως σύμβουλος σχέσεων, έχω διαπιστώσει ότι συχνά ξεχνάμε μια εξαιρετικά υποτιμημένη και κάπως ριζοσπαστική ιδέα: μια σχέση, παρότι απαιτεί προσπάθεια, θα πρέπει επίσης να μας κάνει να νιώθουμε όμορφα.
Στην πορεία της αναζήτησής μου, έχω δει πόσο απροετοίμαστοι είμαστε πολλοί από εμάς για την αγάπη. Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση σπάνια μας διδάσκει τις δεξιότητες που απαιτούνται για να διατηρήσουμε μια σχέση. Χωρίς μια ολοκληρωμένη εκπαίδευση, πολλοί από εμάς παρασυρόμαστε από κοινοτοπίες για τον έρωτα ή από αφηγήσεις που μας παγιδεύουν σε σχέσεις που δεν λειτουργούν.
Σκεφτείτε τη φράση «Οι σχέσεις απαιτούν δουλειά». Φυσικά και χρειάζεται προσπάθεια για να διατηρηθεί μια σχέση. Πρέπει να δουλέψουμε για να θεραπεύσουμε τις πληγές που κουβαλάμε μέσα μας. Να μάθουμε πώς να αποκαθιστούμε τις συγκρούσεις και να εκφράζουμε τις ανάγκες μας. Να προστατεύουμε τη σχέση μας από τις εξωτερικές πιέσεις που μπορούν να τη βαρύνουν. Σίγουρα, όλα αυτά απαιτούν δουλειά. Αλλά μια σχέση δεν θα έπρεπε να μοιάζει με ατελείωτο μόχθο. Δεν θα έπρεπε να εξαντλεί την ενέργειά μας ή να αυξάνει τα επίπεδα του άγχους μας. Μια σχέση θα πρέπει να μας κάνει να νιώθουμε όμορφα.
Το ίδιο εύκολα αγνοούμε την ανάγκη να νιώθουμε καλά όταν μιλάμε για άλλα ζητήματα στις σχέσεις. Οι σχέσεις πρέπει να είναι παθιασμένες, σωστά; Ναι. Αλλά έχω δει πόσο εύκολο είναι να συγχέουμε το πάθος με το χάος, κυνηγώντας τις έντονες διακυμάνσεις των συναισθημάτων μας. Στην πραγματικότητα, το πάθος θα πρέπει επίσης να μας κάνει να νιώθουμε καλά. Θα πρέπει να το αισθανόμαστε στο σώμα μας χωρίς να μας αποδιοργανώνει. Ο στόχος μιας σχέσης είναι να μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς ο ένας με τον άλλον, ώστε αυτή η αίσθηση ασφάλειας να γίνει το εφαλτήριο για ενθουσιασμό, πάθος και ανάπτυξη.
Όσο περισσότερο μαθαίνω για την αγάπη, τόσο πιο σίγουρη γίνομαι: το σώμα μας ξέρει τι είναι σωστό -και πρέπει να το ακούμε.
© 2024 The New York Times Company and Jillian Turecki
Μια ορχήστρα είναι ο μικρόκοσμος μιας ιδανικής κοινωνίας
Paavo Järvi, βραβευμένος με Grammy Εσθονοαμερικανός μαέστρος. Μουσικός διευθυντής της Tonhalle-Orchester Zürich, καλλιτεχνικός διευθυντής της Deutsche Kammerphilharmonie Bremen, ιδρυτής του μουσικού φεστιβάλ Pärnu και της ορχήστρας αυτού του εσθονικού φεστιβάλ.
Στον σύγχρονο κόσμο μας, όπου η προσοχή των ανθρώπων είναι φευγαλέα και η pop κουλτούρα ευνοεί το εύπεπτο περιεχόμενο, η συμφωνική ορχήστρα παραμένει ένα βαθιά υποτιμημένο διαμάντι. Δεν είναι απλώς ένα οχυρό της ελίτ τέχνης. Αντιπροσωπεύει μια ιδανική κοινωνία όπου κυριαρχούν η αρμονία και η συνεργασία. Ανεξαρτήτως καταγωγής, φυλής ή προσωπικών προτιμήσεων, κάθε μέλος μιας ορχήστρας γνωρίζει τον ρόλο του, ακούει τους άλλους και εργάζεται προς έναν κοινό στόχο: τη δημιουργία της καλύτερης δυνατής ερμηνείας.
Η ορχήστρα είναι ο μικρόκοσμος μιας ιδανικής κοινωνίας. Αποτελείται από κορυφαίους μουσικούς και επικεφαλής ομάδων, οι οποίοι συνεργάζονται και συμβιβάζονται παρά τις διαφορετικές απόψεις τους. Οι αποφάσεις στην ορχήστρα λαμβάνονται δημοκρατικά, αλλά με σεβασμό στην ιεραρχία.
Οι μουσικοί εμπιστεύονται και ακολουθούν το όραμα του μαέστρου, διατηρώντας παράλληλα έναν βαθμό ανεξαρτησίας και προσωπικής έκφρασης. Αυτή η λεπτή ισορροπία αντικατοπτρίζει μια καλά λειτουργούσα κοινωνία, όπου οι άνθρωποι συνεργάζονται, ενώ ταυτόχρονα σέβονται την ηγεσία.
Στη σημερινή εποχή, οι ορχήστρες περιθωριοποιούνται σε ένα πολιτιστικό περιβάλλον που συχνά απορρίπτει τις πνευματικές αναζητήσεις και τη βαθιά καλλιτεχνική ενασχόληση. Συχνά θεωρούνται λανθασμένα σύμβολα ελιτισμού, ενώ στην πραγματικότητα εκπροσωπούν το ακριβώς αντίθετο.
Η κλασική μουσική δεν είναι απλώς ψυχαγωγία, στοχεύει στο να προκαλέσει τη σκέψη και την ενδοσκόπηση. Ωστόσο, η πολυπλοκότητά της, σε συνδυασμό με τη μειωμένη προβολή της συνολικά, οδηγεί πολλούς στο να τη θεωρούν απρόσιτη ή άνευ σημασίας. Πρόκειται για μια σοβαρή παρανόηση, καθώς η κλασική μουσική είναι ένα χρονικό της ανθρώπινης πολιτισμικής εξέλιξης. Καταγράφει τα συναισθηματικά και πνευματικά βάθη της συλλογικής μας πορείας, γραμμένα στη γλώσσα της μουσικής.
Με το πλούσιο και περίπλοκο ρεπερτόριό της, που περιλαμβάνει έργα μεγαλοφυών συνθετών όπως ο Beethoven, ο Mozart, ο Mahler και ο Stravinsky, η συμφωνική ορχήστρα αξίζει μεγαλύτερη αναγνώριση και προστασία. Είναι ένα ανώτατο επίτευγμα της ανθρώπινης πολιτιστικής έκφρασης, που αντανακλά την πολυπλοκότητα και τις λεπτές αποχρώσεις της κοινής μας κληρονομιάς.
Η συμφωνική ορχήστρα θα έπρεπε να προστατεύεται από την UNESCO, διασφαλίζοντας τη διατήρηση και την εκτίμησή της από τις μελλοντικές γενιές. Η αναγνώριση της ανεκτίμητης συμβολής της στη διαμόρφωση του πολιτιστικού μας ιστού είναι απαραίτητη για τη διατήρηση του πλούτου και της ποικιλομορφίας της καλλιτεχνικής μας δημιουργίας.
© 2024 The New York Times Company and Paavo Järvi
Επιλέγω ταινίες, είμαι άνθρωπος
Alicia Malone, παρουσιάστρια του Turner Classic Movies.
Ως άνθρωπος που παρακολουθεί ταινίες για επάγγελμα, θα νόμιζε κάποιος ότι δεν θα δυσκολευόμουν ποτέ τι να διαλέξω να δω. Κι όμως, όπως πολλοί από εμάς, έχω χάσει αμέτρητες ώρες σε ατελείωτο σκρολάρισμα. Η πληθώρα εφαρμογών και καναλιών μπορεί να κάνει την αναζήτηση εξουθενωτική. Δεν υπάρχει ιεραρχία στο περιεχόμενο. Όλα είναι ανακατεμένα, δημιουργώντας την αίσθηση ότι υπάρχει πάρα πολύ υλικό και ταυτόχρονα τίποτα αξιόλογο να παρακολουθήσεις.
Οι αλγόριθμοι δεν είναι η λύση. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μου προτείνουν μόνο ταινίες παρόμοιες με αυτές που έχω ήδη δει. Η πραγματική χαρά της κινηματογραφικής εμπειρίας βρίσκεται στην ανακάλυψη: να βρεις μια ταινία που δεν ήξερες και να γίνει η νέα αγαπημένη σου. Να παρασυρθείς από μια ιστορία που σε κάνει να βλέπεις ένα θέμα από διαφορετική σκοπιά. Να παρακολουθήσεις κάτι που δεν είναι ανάμεσα σε αυτά που συνήθως σου αρέσουν, αλλά σου δίνει αφορμή για ενδιαφέρουσες συζητήσεις με φίλους.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που είδα το «Leave Her to Heaven» στην τηλεόραση και πώς με καθήλωσε το βλέμμα της Gene Tierney καθώς διέπραττε σκοτεινές πράξεις σε εκτυφλωτικό Technicolor. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι το φιλμ νουάρ μπορούσε να είναι πολύχρωμο και, όπως η Dorothy στον «Μάγο του Οζ», ένιωσα ότι ο κόσμος μου άλλαζε από ασπρόμαυρος σε χρωματιστό, διευρύνοντας τους κινηματογραφικούς μου ορίζοντες με κάθε νέα ανακάλυψη.
Στην επιλογή των ταινιών μου, πάντα βασιζόμουν στις προτάσεις ειδικών, ώστε να βγω από τη ζώνη ασφαλείας μου. Ως έφηβη στο βιντεοκλάμπ της γειτονιάς μου, στην Canberra της Αυστραλίας, κρατούσα σφιχτά στα χέρια μου το τσακισμένο από τη χρήση αντίτυπο του «Leonard Maltin’s Movie Guide», ενώ παράλληλα έδινα προσοχή στις προτάσεις του προσωπικού.
Σήμερα, όμως, η τεχνολογία έχει οδηγήσει σε μείωση της εμπιστοσύνης στις ανθρώπινες συστάσεις. Μέσα στο χάος των αμέτρητων streaming υπηρεσιών, που προσφέρουν φαινομενικά ατελείωτο περιεχόμενο, το καλωδιακό κανάλι Turner Classic Movies -όπου εργάζομαι ως παρουσιάστρια- είναι από τα λίγα μέρη όπου η ανθρώπινη επιμέλεια παραμένει κυρίαρχη. Μια άλλη εξαίρεση είναι το Criterion Channel, μια streaming πλατφόρμα όπου ειδικοί του κινηματογράφου, με χρόνια συσσωρευμένης γνώσης, επιλέγουν ταινίες και τις οργανώνουν σε θεματικές ενότητες.
Αυτά τα κανάλια, με την εύκολη πλοήγησή τους, ενθαρρύνουν την ανακάλυψη τόσο για τους σινεφίλ όσο και για τους αρχάριους. Ακόμη και μετά από έξι χρόνια δουλειάς στο TCM, συνεχίζω να συναντώ ταινίες στο πρόγραμμά του που δεν έχω ξαναδεί. Σε μια εποχή όπου τα self-checkouts γίνονται ο κανόνας και η Τεχνητή Νοημοσύνη αναλαμβάνει όλο και περισσότερους τομείς της ζωής μας, ελπίζω να μη χάσουμε ποτέ την τέχνη της κινηματογραφικής επιλογής.
Η επιλογή ταινιών από ειδικούς είναι γεμάτη αντιθέσεις και καθαρό ανθρώπινο ένστικτο, κάτι που η τεχνολογία δεν μπορεί να αναπαράγει.
© 2024 The New York Times Company and Alicia Malone
© 2024 The New York Times Company